به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می‌کنند؛ هر چه فقر شهری و نابرابری در میان مردم یک شهر بیشتر باشد، احتمال آسیب‌پذیری مردم در مقابل یک بیماری فراگیر بیشتر است. در عوض، شهرهایی با جمعیت کمتر، امکانات و برابری بیشتر در مواجهه با یک فاجعه فراگیر واکنش بهتری از خود نشان می‌دهد و با سرعت بیشتری وضعیت را به حالت عادی باز می‌گرداند. در واقع طراحی شهری نقش مهمی در گسترش یک بیماری مسری ایفا می‌کند؛ هر چه تمرکز جمعیت در یک شهر بیشتر باشد، یک بیماری مسری نظیر کووید-19 با سرعت بیشتری در آن گسترش می‌یابد و خسارات جانی و مالی بیشتری را نیز برای آن به بار می‌آورد.
اگرچه تراکم جمعیتی در شهرهای بزرگ نقش مهمی در انتقال یک بیماری فراگیر ایفا می‌کند اما در اغلب موارد بیماری‌ها از حاشیه شهرها شروع به گسترش می‌کند. بیماری‌ها در بیشتر موارد قبل از اینکه به مرکز یک شهر منتقل شود، در حاشیه‌های آن و کریدورهای حمل و نقل عمومی ظهور پیدا می‌کند. زنجیره‌های تامین محلی و ملی، شبکه‌های مسافرتی، فرودگاه‌ها و مناطق ویژه بیش از شهرها منبع سرایت یک بیماری فراگیر در میان مردم به شمار می‌رود.
طراحی شهری نقش مهمی در مهار یک بیماری ایفا می‌کند
شهرها نقش مهمی در آمادگی برای مقابله با یک بیماری فراگیر، یا کاهش اثرات ناشی از آن ایفا می‌کند. امروزه آمادگی شهرها برای مهار یک بیماری با هم متفاوت است به طوری که سطح توسعه و ویژگی‌های اجتماعی-اقتصادی مردم آن نقش مهمی در این زمینه ایفا می‌کند. بدیهی است که هر چه فقر و نابرابری در میان مردم یک شهر بیشتری باشد احتمال آسیب‌پذیری جمعیت آن در مقابل یک بیماری فراگیر به مراتب بیشتر از مردمی است که در شهرهایی با جمعیت کمتر و امکانات بیشتر زندگی می‌کنند.
شهرهایی که در آن مدیران واقعیات را از مردم پنهان نمی‌کنند، مردم را در اقدامات خود سهیم و واکنش‌هایی جامع اتخاذ می‌کنند بهتر از سایر شهرها می‌توانند یک شرایط همه‌گیر را مدیریت کنند. اگرچه هنوز زود است در مورد موفقیت شهرهای جهان برای مهار ویروس کرونا اظهار نظر کرد، با این حال، کشورهای تایوان و سنگاپور برای کنترل شیوع کووید-19 تا کنون بسیار موفقیت‌آمیز عمل کرده است. چیزی که ظاهرا باعث موفقیت این دو کشور شده است این که دولت‌های آن‌ها به خوبی از شیوع بیماری‌هایی مشابه با کووید-19 در گذشته عبرت گرفته‌اند و تلاش کرده‌اند تحقیقات خود را به صورت گسترده انجام دهند، سیستم‌های سلامت را در مدت زمانی بسیار کوتاه ارتقا دهند و مهم‌تر از همه این که مقامات رسمی آن از قدرت کافی برای انجام اقدامات زودهنگام برخوردار هستند. در این کشورها، نمودارهای شیوع بیماری کرونا در همان اوایل ظهور حالت هموار به خود گرفت و در نتیجه سیستم‌های سلامت کمترین تاثیر را متحمل شد.
جای تعجب نیست اگر بگویم کشورهایی که از قدرت بیشتر و زیرساخت‌های بهداشتی پیشرفته‌تری برخوردار است، نسبت به سایر کشورها بهتر می‌تواند یک بیماری همه‌گیر را مدیرت کند و نرخ مرگ و میر ناشی از بیماری نیز در آن‌ها کمتر است. ترکیبی از اقدامات مختلف نظیر نظارت فعال، فاصله گذاری اجتماعی زودهنگام و حفاظت‌های شخصی و اجتماعی می‌تواند در مهار یک بیماری فراگیر بسیار مفید واقع شود.
ارزیابی آمادگی شهری
بدیهی است که هر چه آمادگی یک شهر یا کشور در مواجهه با یک بیماری همه‌گیر بیشتر باشد، بهتر می‌تواند سرعت گسترش آن را کاهش دهد و در نهایت آن را مهار کند. علاوه بر این، درک تفاوت‌های بین طراحی‌های شهری و خصیصه‌های اجتماعی-اقتصادی مردم در سراسر دنیا می‌تواند منجر به انجام اقدامات مهمی برای مهار یک بیماری در مناطق آسیب‌پذیر شود.
میزان آمادگی یک شهر به توانایی آن برای پیشگیری، کشف و واکنش به شیوع یک بیماری و همچنین مراقبت از بیماران بستگی دارد که این به نوبه خود مستلزم طراحی‌های مناسب شهری، کارکنان فعال، بودجه کافی و واکنش سریع است. علاوه بر این، دسترسی کافی به آزمایشگاه‌های پیشرفته برای بررسی بیماری‌های مسری، نظارت بر نمونه‌ها و گزارش به موقع نیز نشان‌دهنده آمادگی یک شهر برای مهار شیوع یک بیماری فراگیر است. توانایی پیاده‌سازی واکنش‌های فوری، قابلیت دسترسی به مراکز درمانی، کیفیت تجهیزات پزشکی و وسایل ایمنی نیز از جمله مواردی است که یک شهر برای مقابله با یک ویروس همه‌گیر به آن نیاز دارد.
نظر شما