به گزارش خبرنگار ایمنا، تیم فوتبال لیورپول سه دهه در لیگ برتر انگلیس قهرمان نشده است. در لیگ جزیره به ترتیب منچستر یونایتد ۲۰، لیورپول ۱۸، آرسنال ۱۳، اورتون ۹، استون ویلا ۷ و ساندرلند، چلسی و منچسترسیتی ۶ قهرمانی به دست آورده اند و بین پر افتخارترین تیم های تاریخ لیگ انگلستان هستند.
اما لیورپولی‌ها که زمان حضور "سرالکس فرگوسن" روی نیمکت یونایتد حرف خاصی برای گفتن و عرض اندام کردن نداشتند و نزدیک به ۲۶ سال نه فقط لیورپولی‌ها بلکه همه‌ی تیم ها تحت سلطه و تحت تاثیر درخشش خیره کننده شیاطین سرخ با سرالکس بودند.
سر خوردن اسطوره و قهرمانی که می توانست ۷ سال پیش اتفاق بیافتد
آخرین قهرمانی قرمزهای آنفیلد در لیگ برتر به سال ۱۹۹۰ برمی گردد. اما آن ها در سال ۲۰۱۳ عزمشان را برای شکستن طلسم جزم کردند و در یک رقابت فشرده با سایر تیم های بزرگ، در آستانه قهرمانی قرار گرفته بودند، اما یک اتفاق عجیب که تا ابد فراموش نخواهد شد، سرنوشت لیورپولی ها را به شکل دیگری رقم زد.
آن اتفاق عجیب، سُر خوردن کاپیتان استیون جرارد بازیکن محبوب آنفیلدی‌ها مقابل چلسی و در آستانه سه هفته مانده به پایان لیگ برتر بود. در آن بازی حتما همه فوتبالی ها یادشان هست که جرارد در میانه میدان چگونه لیز خورد و باعث شد تیمش آن بازی فوق مهم را به چلسی ببازد و قهرمانی از کف آنفیلدی ها به همین سادگی از دست برود.
خود جرارد پس از جدایی از لیورپول در مصاحبه‌ای اعلام کرد: شیرین ترین خاطره ام از حضور در تیم محبوبم، قهرمانی اروپا در سال ۲۰۰۵ به میزبانی استانبول است و در عین حال تلخ ترین صحنه ای که از دوران حضور در لیورپول به یاد دارم همان سُر خوردن من است که قهرمانی را از تیم گرفت و آنقدر تلخ است که شاید هرگز نتوانم آن را از یاد ببرم.
هر چه که بود پس از آن اتفاقات براندن راجرز از نیمکت مربیگری کنار رفت و یک مربی بزرگ آلمانی به نام یورگن کلوپ برای پایه گذاری لیورپول قدرتمند راهی آنفیلد شد.
حضور کلوب و ساخت نسل طلایی لیورپول
او ۴ سال پیش بود که به قرمزها ملحق شد و در سه سال اول سعی کرد با بازیکنان جدید از آکادمی باشگاه و چند خرید کارآمد لیورپول را از نو بسازد. تیمی بسازد که دلخواه هواداران باشد. جنگنده، جاه‌طلب و تشنه قهرمانی.
اما مهم ترین هدف، شکستن طلسم ۳۰ ساله عدم قهرمانی در لیگ برتر انگلیس بود. کلوپ با بازیکنانش سال گذشته سعی کردند تا به هدفشان برسند، اما در آن سمت تیم متمول منچستر سیتی با دلارهای نفتی و ولخرجی‌های پپ گواردیولا این اجازه را نه تنها به لیورپول بلکه به هیچ تیمی نداد. قرمزهای آنفیلد روی لیگ قهرمانان اروپا تمرکز کردند. در یک بازی دراماتیک در ثانیه های پایانی ناپولی را حذف کردند، تا نیمه نهایی بالا آمدند تا به سد محکم لیونل مسی و تیمش برخوردند.
مسی قبل از شروع فصل جدید قول داده بود امسال قهرمان اروپا می‌شود و خاطره تلخ سال گذشته مقابل رم را فراموش می کند. بازی رفت در نیوکمپ مسی آتش به پا کرد و با دو گل و یک پاس گل آنفیلدی ها را به خانه فرستاد.
به نظر می رسید امسال هم چیزی به کلوپ و تیمش نمی‌شود، اما او یک جنگجوی وافقعی بود، بازی برگشت در جهنم آنفیلد لیورپول بارسا را با نتیجه ۴ بر صفر در هم کوبید و فینالیست شد. در فینال هم به تاتنهام که آن ها هم با معجزه VAR سیتی را دفن کرده بودند رحم نکرد و در نهایت قهرمان شد.
اختلاف ۱۳ امتیازی لیورپول با حریفان در لیگ برتر انگلیس
به واسطه این قهرمانی لیورپولی ها در سوپرجام اروپا و جام جهانی باشگاه ها قهرمان شدند تا سال برای آن‌ها رویایی شود. اما حالا وقتش شده بود تا آقای معمولی تیم را قهرمان جزیره کند. اتفاقا تیم او در این فصل طوفان به پا کرده و از ۲۰ بازی که به میدان رفته همه را پیروز شده و فقط مقابل دشمن دیرینه (منچستر یونایتد) در اولترافورد مساوی کرده است و حتی یک بازی عقب مانده با وستهم دارد.
تیم کلوپ در لیگ انگلیس به قدری می‌برد تا در چند هفته پایانی سُر خوردن یا اتفاق عجیبی نتواند مانع قهرمانی قرمزها پس از ۳۰ سال شود، انگار کلوپ امسال با کسی شوخی ندارد. او با تیم دوم جدول که لستر است فاصله ای ۱۳ امتیازی دارد و با شاگردان پپ که سوم‌اند اختلاف فاحش ۱۴ امتیازی. این خودش نشان می‌دهد که کلوپ و پسران جنگجویش خواهان قهرمانی و پایان ۳۰ سال ناکامی در لیگ برتر انگلیس هستتد. و به نظر می رسد که این طلسم قرار است به دست فرد جاه طلبی مثل آقای معمولی شکسته شود.
خود پپ گواردیولا هم به چند هفته پیش به این موضوع اعتراف کرد فکر کردن به اینکه تیمی غیر از لیورپول با این اختلاف امتیاز بتواند امسال قهرمان جزیره شود، دیوانگی است. وقتی گواردیولا آن نسل تاریخی بارسا را هدایت می کرد، آرزوی قلبی بارسایی ها این بود که تا سالیان متمادی پپ را روی نیمکت بارسلونا ببینند و بتوانند از او یک فرگوسن بسازند، اما فصل چهارم پپ در بارسا آن‌طور که می خواست نبود. شاید همه باخت به چلسی در نیوکمپ را پایان کار او می‌دانستند، اما والدز می گفت: از همان شروع فصل وقتی رفتار مربی را دیدم به بوسکتس گفتم که دیگر این آخرین سال حضور پپ در نیوکمپ خواهد بود.
پپ مردی برای همه‌ی فصول نیست. انگیزه و اشتیاقش را تا جایی که می تواند صرف تیمش می کند، اما تولید دوباره‌ی آن شوق و اشتیاق به بن بست می رسد. سیتی تحت هدایت گواردیولا هم انگار دارد به سرنوشت بایرن و بارسا دچار می شود. پپ خودش گفت: دوست دارد فصل بعد را هم با منچستر سیتی بماند، اما چه کسی می تواند تضمین کند که با جام نگرفتن در لیگ و حذف احتمالی برابر رئال او باز هم در اتحاد (ورزشگاه سیتی) ماندگار است؟
پپ شاید باز هم نیاز به یک استراحت یکساله داشته باشد. مردی که از دل و جان برای تیم هایش مایه می‌گذارد. طرح و برنامه هایش در هر تیم متفاوت بوده و مدام در حال فکر کردن است، شاید برای آرامش خودش هم که شده نیاز باشد یک بار دیگر مثل همان فصلی که از بارسا جدا شد، برود و برای شروعی دوباره آماده شود.
نظر شما