به گزارش خبرنگار ایمنا، اصلاح طلبان به دلیل محدودیت ها و عدم احراز صلاحیت کاندیدای شاخص شان، روش های مختلفی را برای حضور در انتخابات به کار می گیرند و عموما مجبور به معرفی کاندیداهای درجه چندم خود شده اند. متاسفانه برخی از کسانی که در چنین شرایطی به مجلس راه پیدا می‌کنند، پس از راهیابی به مجلس، بدون هیچ پایبندی به جریان حامی خود، تشخیص فردی را به تشخیص جمعی جریان حامی ترجیح می دهند. برخی از بزرگان اصلاح طلب معتقدند در چنین شرایطی، لزومی به ارائه لیست کامل نیست.
در مورد موانع و مشکلات جریان اصلاحات در انتخابات مجلس یازدهم، بررسی عملکرد لیست امید، نحوه شرکت اصلاح طلبان در انتخابات مجلس و بازگرداندن اقبال همومی مردم با محمد کیهانی، عضو شورای هماهنگی جبهه اصلاحات استان اصفهان و دبیر حزب ندای ایرانیان منطقه اصفهان به گفت و گو نشسته ایم که در ادامه می خوانید:
در پایان سال انتخابات مجلس را پیش رو داریم؛ «ائتلاف»، واژه‌ای است که اصلاح‌طلبان با آن غریبه نیستند و در انتخابات ریاست‌جمهوری و مجلس آن را آزموده‌اند. اما امروز اختلافاتی زیادی بر سر بسته شدن لیست وجود دارد. عده ای معتقدند باید لیست کامل ارائه داد و عده ایی اعتقاد دارند در صورت رد صلاحیت چهره های شاخص اصلاحات، نیازی به بسته شدن لیست به صورت کامل نیست. نظر شما در این باره چیست؟
تصمیم جمعی اصلاح طلبان در انتخابات ۹۴، ائتلاف قبل از انتخابات بود که با انتقادهای فراوانی روبرو شد. به عقیده من اصلاح طلبان باید در آن زمان و پس از انتخابات وزن و قدرت خود در مجلس را معین می کردند، نه اینکه قبل از انتخابات و طی شدن فرایند انتخاب مردم شروع به ائتلاف کنند.
اصلاح طلبان به دلیل محدودیت های همیشگی روش های مختلفی را برای حضور در انتخابات آزموده اند و عموما مجبور به معرفی کاندیداهای درجه چندم خود هستند. اصلاح‌طلبان عموما در انتخابات حضور فعال و بعضا نیمه فعال داشته و کم یا زیاد، برخی از کاندیداهای آنها به مجلس راه پیدا می کنند. در انتخابات مجلس هفتم که اصلاح طلبان از داشتن کاندیدا محروم بودند، به نوعی خود را از شرکت در انتخابات محروم کردند و در نتیجه مجلسی تشکیل شد که به جد می توان آن را ضعیف ترین مجلس در طول ادوار مجالس شورای اسلامی ایران نامید؛ زیرا نمایندگان به علت رقابتی نبودن فرآیند انتخابات در آن بازه زمانی، از پشتوانه مردمی بسیار اندکی برخوردار بودند و اثرات تصمیماتی که در آن گرفته شد تا سال ها بعد بر پیکره کشور احساس شد.
یکی از بدترین طرح های مجلس هفتم، طرح تثبیت قیمت حامل‌های انرژی بود که حداد عادل به عنوان، رئیس مجلس در آن زمان و درست در آستانه عید نوروز، این طرح را هدیه مجلس اصولگرا به مردم ولایتمدار معرفی کرد و در نهایت با روی کار آمدن دولت احمدی نژاد و فشارهای اقتصادی زیاد بر دولت و ملت و افزایش یکباره قیمت حامل‌های انرژی، شوک عظیمی به جامعه وارد شد که این شوک حاصل تصمیم نابخردانه مجلس هفتم در ابتدای تشکیلش بود.
ارائه لیست در انتخابات مجلس تا چه میزان می تواند بر اقبال مردم به جریان های سیاسی تاثیرگذار باشد؟
تجربه های متعدد در ادوار مختلف نشان از آن دارد که مردم به لیست ها اعتماد می کنند. در کلانشهرها، کاندیداها نمی توانند به صورت فردی و بدون حمایت جریان های خاص سیاسی در انتخابات شرکت کرده و به مجلس راه یابد.
پیش بینی کاهش احتمالی اقبال عمومی نسبت به جریان اصلاح طلب در انتخابات آتی به دلیل ارائه لیست های بعضا ضعیفی که در انتخابات قبلی عرضه کرد، دور از ذهن نیست. انتخاباتی که در آن اصلاح‌طلبان با اتخاذ استراتژی واحد در حوزه هایی که کاندیدای تایید صلاحیت شده ای نداشتند، دست به انتخاب گزینه هایی بدون هویت سیاسی برای ورود لیست های خود زدند.
کاندیداهای ناشناسی که صرفا با اقرار لسانی خودشان اصلاح‌طلب شمارده شده بودند حمایت جریان سیاسی اصلاح‌طلب را پشت سر خود می دید. اصلاح‌طلبان نیز صرفا جهت خالی نبودن عرصه رقابت، حاضر به پذیرش این کاندیدا ها در لیست های انتخاباتی خود شدند و شد آنچه نباید می شد. متاسفانه برخی از این راهیافتگان به مجلس، بدون هیچ پایبندی به وعده های انتخاباتی، تشخیص فردی را به تشخیص جمعی جریان حامی ترجیح دادند. به اعتقاد من با وجود چنین شرایطی، چه الزامی داشت که لیست به صورت کامل بسته شود و آیا بهتر نبود جریان اصلاح‌طلب با همان تعداد کاندیداهای تایید صلاحیت شده به رقابت می پرداخت و پس از اتمام فرآیند انتخابات، در لابی های سیاسی پس از انتخابات و با تکیه بر موجودی واقعی خود دست به ائتلاف می زد؟
برخی معتقد بودند لیست امید باعث جلوگیری از حضور تندروها در مجلس شد. آیا این هدف به تحقق پیوست؟
راهیابی تندروهای شناسنامه دار به مجلس به ثواب نزدیک تر است تا اینکه تعدادی از کاندیداهای بدون شناسنامه و هویت سیاسی مشخص به نام اصلاحات و یا حتی اصولگرا به مجلس راه یافته و در زمان نیاز با پشت کردن به جریان‌های حامی خود، اعتماد عمومی به جریان‌های فکری اصیل را سلب نموده و باعث ایجاد نارضایتی عمومی شوند.
انفعال حال حاضر در فضای سیاسی جریان اصلاحات به دلیل بالا بردن بیهوده انتظارات حامیان این جریان پس از انتخابات بود. زمانی که اعلام می‌کنیم اکثریت مجلس به دست حامیان لیست امید افتاده، این انتظار را در جامعه ایجاد می کنیم که حتما دارای دست بالا در مجلس هستیم اما دیری نمی پاید که در فرآیند انتخابات هیئت رئیسه مجلس، مردم متوجه می شوند که لیست به ظاهر پر و پیمان امید قدرت انتخاب هیئت ریسه مطلوب اصلاح طلبان را ندارد.
در استان اصفهان نماینده ای که با حمایت اصلاح طلبان در لیست امید قرار گرفت و از یکی از حوزه های انتخابیه به مجلس راه یافت در بحبوحه تصمیم گیری اصلاح طلبان برای حضور یا عدم حضور محمدرضا عارف در راس مجلس، در کانال خود با انتشار عکسی در کنار علی لاریجانی اعلام کرد در حال رایزنی با ایشان برای ریاست مجلس است و این امر در حالی رخ داد که وی در فراکسیون و لیستی حضور دارد که منتسب به اصلاح طلبان است و حق ندارد به صورت فردی و نه تشکیلاتی و جمعی دست به رایزنی سیاسی بزند.
همه این اتفاقات تجارب سختی است که جریان‌های سیاسی به دست می آورند. امیدوارم که این تجارب در انتخابات های بعدی به کار آمده و باعث اتخاذ تصمیم های عقلانی تر شود.
نظر شما