فرزاد مومنی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: جمعیت اساس تمامی برنامه‌ریزی‌ها در سطوح کلان و خرد شهری است زیرا چگونگی تخصیص امکانات و منابع شهر باید با توجه به خواسته‌ها و نیازهای افراد جامعه شهری باشد تا توزیع عادلانه منابع میان شهروندان محقق شود.
وی افزود: چنانچه مدیران شناخت دقیقی نسبت به نرخ رشد یا کاهش جمعیت نداشته باشند، تدوین برنامه در سطوح مختلف به صورت دقیق ممکن نیست بنابراین تخمین جمعیت یک شهر از جمله نرخ زاد و ولد و مرگ و میر و میزان مهاجرت طی سال‌های آینده اهمیت زیادی دارد.
این کارشناس شهرسازی خاطر نشان کرد: شناخت نسبت به ابعاد مختلف بدنه جمعیتی شهر موجب شده تا استفاده از زمین، امکانات، فضا و تسهیلات به نحو بهینه‌ای انجام و امکانات میان شهروندان تقسیم شود.
مومنی تاکید کرد: توزیع توده‌های جمعیت در مناطق مختلف شهر متفاوت است زیرا هرکدام از این مناطق بافت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی متفاوتی دارد و تراکم جمعیت در برخی مناطق از جمله مناطق حاشیه‌ای به دلیل مهاجرت و زاد و ولد بیشتر بالا است.
وی تصریح کرد: تخمین میزان جمعیت شهر این امکان را به مدیر شهری می‌دهد تا امکانات لازم را از نظر اشتغال، بهداشت، تحصیل و رفاهیات اجتماعی برای ساکنان فراهم کند و در صورتی که این پیش بینی دقیق نباشد یا توجه کافی به آن نشود، افزایش جمعیت صرفا موجب ناهنجاری اجتماعی می‌شود و این ناهنجاری سایر افراد جامعه شهری را نیز درگیر می‌کند.
این کارشناس شهرسازی عنوان کرد: برنامه‌ریزان علاوه بر شناخت منابع افزایش یا کاهش جمعیت باید آن را به گروه‌های مختلف کودکان، نوجوانان، جوانان، سالخوردگان، زنان و مردان تقسیم کنند تا براساس آن نیازهای شهروندان شناسایی و برنامه‌ریزی متناسبی در حوزه‌های مختلف از جمله کابری زمین انجام شود.
مومنی تاکید کرد: چنانچه توصیه مدیران صرفا افزایش جمعیت باشد و امکانات و تسهیلات لازم برای گروه‌های مختلف ساکنان شهر فراهم نشود، افزایش جمعیت صرفا موجب ایجاد ناهنجاری شده و هزینه‌ای پیش بینی نشده را به شهر تحمیل می‌کند، بنابراین ضروری است حد تعادلی میان رشد جمعیت و منابع شهری وجود داشته باشد.
نظر شما