به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، توکیو شهری است که در هر زمینهای به نهایت رشد و پیشرفت رسیده، به‌طوری‌که گفته می‌شود درجه کمال در آن به حدی بالا رفته که دیگر جایی برای رشد ندارد.
در توکیو، میزان جرم و جنایت و بیکاری در حد صفر، خشونت در خیابان‌ها بسیار کم، نابرابری‌های درآمدی پایین، نرخ رشد جمعیت ثابت، اقتصاد پایدار و مدیریت ترافیک شهری قوی است. علاوه بر این عمده جمعیت آن در مراکز شهری آن متمرکز شده‌اند. هرچند این مسأله منجر به متروکه شدن نواحی حاشیه‌ای و روستایی آن شده است ولی دسترسی به مسکن مقرون‌به‌صرفه در مراکز شهر را امکانپذیر می‌کند که با توجه به هزینه بالای املاک و مستغلات در کشور ژاپن، مزیت چشمگیری به حساب می‌آید.
مزایا و معایب مسکن موجود در مراکز شهری
وجود این مزیت برای توکیو تنها به دلیل ساخت و سازهای نوساز و مدرن نیست چراکه در سراسر کشور ژاپن ارزش بناها به زمینی که در آن قرار دارند برمی‌گردد و قیمت زمین بسیار بیشتر از ساختمان‌هایی است که روی آن بنا شده است، به همین دلیل در این کشور حتی کوچک‌ترین خانه‌ها نیز بسیار گرانقیمت هستند. با این حال مهاجرت ساکنان توکیو از اطراف به مرکز، این شهر را با کاهش چشمگیر قیمت املاک و هزینه‌های ساخت و ساز مواجه ساخته است.
علاوه بر این بیشتر مشکلات اجتماعی از مراکز شهری به حاشیه شهرها منتقل شده است و پروژه‌های ساخت و ساز مسکن در این نواحی متوقف شده و تقریبا از یاد رفته است. این امر توکیو را به مرحله‌ای رسانده است که در زمینه نوسازی و بهسازی‌های شهری نگرانی کمتری نسبت به سایر پایتخت‌های توسعه‌یافته دنیا همچون لندن و نیویورک داشته باشد.
با این حال هنوز هم ساکنان تعدادی از خانه‌های ویلایی مستقل که مسلما افراد ثروتمندتری نسبت به آپارتمان‌نشینان هستند، حاضر به تخلیه و فروش منازل خود نیستند. این امر توسعه‌دهندگان املاک را با مشکلات فراوانی مواجه می‌سازد چراکه تعداد این خانه‌ها اندک است و خرید پراکنده آن‌ها به هیچ وجه امکانپذیر نیست. بنابراین امکان خریداری و تخریب این بناها به منظور ساخت و سازهای جدید وجود ندارد. از سوی دیگر زمینهای بلااستفاده‌ای نیز وجود دارد که هویت صاحبان آن‌ها نامشخص مانده است و اطلاعاتی درباره آن‌ها در دسترس نیست؛ حال آن‌که پیاده‌سازی پروژه‌های توسعه عظیم و گسترده‌ای همچون "روپونگی هیلز" نیازمند زمینهای گسترده و یکدست است.
به منظور جلوگیری از مهاجرت خانواده‌های جوان از مراکز شهرها به دلیل کمبود امکانات، هنوز هم نوسازی‌ها و بهسازی‌های اندکی در این مناطق انجام می شود. البته مشکل عمده اجتماعی موجود در خیابان‌های توکیو این است که هیچ کودکی در این شهر دیده نمی‌شود که در حال بازی یا تفریح باشد و تمام مدارس موجود در بخشی از مناطق مرکزی که به املاک تجاری و اداری اختصاص یافته است تعطیل شده است. از سوی دیگر بسیاری از سالخوردگان به تنهایی در منازل خود جان می‌دهند و جسد آن‌ها تا پیش از پوسیدگی و ایجاد بوی ناخوشایند پیدا نمی‌شود.
نقاط قوت و ضعف سیستم‌های حمل و نقل
سیستم حمل و نقل توکیو با وجود ده‌ها خط مترو خصوصی و خطوط ریلی عمومی که تقریباً در سراسر این کلانشهر خدمات بی‌عیب و نقص ارائه می‌دهد، بسیار پیشرفته و سرآمد جهان است.
این سیستم یکی از پیشرفته‌ترین و کارآمدترین سیستم‌های حمل و نقل عمومی یکپارچه در جهان است که با وجود پوشش ۶۷ درصدی حمل و نقل در شهر، می‌تواند پاسخگوی تمامی چالش‌های خاص اقتصادی، زیست‌محیطی و اجتماعی آن باشد. چنانچه آمار دیگر روش‌های مناسب جابجایی یعنی دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی را نیز به این سیستم اضافه کنیم، حمل و نقل عمومی و فاقد کربن توکیو، ۸۴ درصد از کل جابجایی‌ها را پوشش می‌دهد.
جالب اینجاست که در این شهر هیچ سیستم اشتراک‌گذاری دوچرخه‌ای احداث نشده است چرا که اکثر ساکنان آن دارای دوچرخه‌های شخصی خود هستند که می‌توانند آن‌ها را در فاصله‌های میان اتومبیل‌ها پارک کنند. این عمل کمک مؤثری در رفع مشکل حمل و نقل عمومی برای تردد میان مبدأ و مقصد، موسوم به "لست مایل" به حساب می‌آید که بسیاری از شهرهای سراسر جهان را درگیر کرده است. لست مایل (آخرین مایل) اصطلاحی در مدیریت زنجیره تأمین و برنامه‌ریزی حمل و نقل شهری در شبکه‌های توزیع است که برای توصیف جابجایی مردم و کالاها از یک قطب حمل و نقل به مقصد نهایی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
دوچرخه‌سواری به‌عنوان یکی از بهترین راهکارهای ارائه شده برای رفع این مشکل معرفی شده است. با این حال این شیوه حمل و نقل چندان در توکیو تشویق و حمایت نمی‌شود و مسیرهای مشخص شده برای دوچرخه‌سواری همواره مورد استفاده وسایل نقلیه تحویل فوری بار قرار دارد. البته با توجه به نبود فضای پارک اتومبیل در کناره‌های خیابان‌های سراسر ژاپن و ممنوعیت این کار، دوچرخه‌ها می‌توانند گزینه جابجایی بسیار مناسب‌تری برای شهرهایی همچون توکیو به حساب آیند.
در هر صورت سیستم حمل و نقل توکیو بسیار گسترده و کارآمد است ولی علیرغم شگفتی‌های این سیستم، توکیو همواره با دشواری تردد خصوصا در ساعات شلوغی مواجه است. این شهر همچنین به دنبال ارتقای فرهنگ کاری خود است؛ بسیاری ساکنان این شهر روزانه چهار تا پنج ساعت در مسیر بین منزل و محل کار به سر می‌برند که این امر برای چنین شهر پیشرفته‌ای قابل قبول نیست. علاوه بر این با وجود بیش از نیم قرن قدمت برای اصطلاحاتی همچون ساعات کاری منعطف و امکان کار در خانه، هنوز هم کارفرمایان اندکی در ژاپن از این شیوه‌ها استفاده می‌کنند.
توکیو نیز مانند هر شهر دیگری در جهان مقصد مسافران خارجی است و با سایر شهرهای ژاپن و سراسر دنیا ارتباط دارد. برخلاف تلاش‌های برنامه‌ریزان شهری و سیاستمداران، این نیروهای خارجی در شرایط پایدار محدود این شهر چندان قابل کنترل نیستند و جریان متلاطم تغییرات منطقه‌ای و جهانی ایده‌ها، کالاها و انسان‌ها، همچنین هزینه‌های محاسبه نشده انسانی و زیست محیطی وارده بر این تعادل که به عقیده بسیاری گذرا و موقتی است، همواره نامشخص و در معرض تغییر است.
ترجمه از: مریم زمانی، خبرنگار ایمنا
نظر شما