به گزارش خبرنگار ایمنا، جملهی معروف الکساندر دوما در کتاب سه تفنگدار را در فوتبال میشود به اسطورهی بی بدیل این ورزش نسبت داد. "دیگو آرماندو مارادونا" همان یک نفری بود که برای سربلندی همهی آن هایی تلاش می کرد که بی نهایت آن را دوست داشتند.
برای لذت بردن آن ها در زمین هنرنمایی می کرد، جام ها را برای ویترین افتخارات باشگاه و کشورش کسب می کرد و انتقام های سیاسی را داخل زمین فوتبال می گرفت. مردم هم فقط از شدت علاقه به او بود که تا مرز جنون پیش میرفتند ومردم آرژانتین به عشقش اسم فرزندانشان را دیگو میگذاشتند.
مردم ناپل هم به خاطر مارادونا در جام جهانی ۹۰ رو در روی کشورشان ایستادند و مریدان مارادونا روزها و شب ها در معبد ال دیگو به عبادت کردنش مشغولند.
هرچقدر که مارادونا وسط زمین فوتبال یک نفره برای همه تلاش می کرد، به همان یک نفری تبدیل می شد که عشق و علاقهی همه را برای خودش داشت.
جملهای وجود دارد که میگوید "فوتبال به کسی دینی ندارد و این بازیکن ها هستند که مدیون این ورزش پرطرفدار هستند"، اما این مثال در مورد ال دیگو صدق نمیکند. فوتبال بابت تمام اتفاقاتی که مارادونا رقم زده به او مدیون است.
بابت اینکه در آخرین جام جهانیاش لذت بودن را از او سلب کرد. بابت اینکه مردم ناپل چه قبل و چه بعد از آن رنگ قهرمانی سریآ را ندیدند و بابت اینکه نام او هم ردیف خداوند در آرژانتین قرار میگیرد، نمیشود مارادونا را فراتر از فوتبال ندانست. حق با مریض های هم اتاقی مارادونا توی تیمارستان بود، هیچکس نمیتواند مارادونا باشد.
نظر شما