امیر حسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: در نظر داشتن الگویی ثابت در زمینه خلاقیت شهری برای تمامی شهرهای جهان ممکن نیست زیرا فرآیندهای شهری در هرکدام از شهرها متفاوت است و لازم است تجدید نظری در الگوهای نامتناسب شهری که موجب از دست رفتن سرمایه‌های اجتماعی، فرهنگی و طبیعی می‌شود، صورت گیرد.
وی افزود: اصول و قواعدی که در طول تاریخ موجب شده شهر در تعادل و توازن با منطقه پیرامون خود باشد به هم خورده است و تجدید سیاستگذاری‌ها در دو سطح کلان و خرد در این زمینه ضرورت دارد.
این دکترای شهرسازی با بیان اینکه شهرهای توسعه یافته زودتر از سایر شهرها ضرورت تجدید در سیاست‌ها و روندهای شهری را به صورت ملموس درک کرده‌اند، خاطرنشان کرد: شرایط زمانی و اولویت‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و فضای مدیریتی هر شهر همواره بر این سیاستگذاری‌ها اثرگذار بوده است، برخی شهرهای جهان چشم اندازی مشخص را برای ۱۰ تا ۲۰ سال آینده تعریف کرده‌اند، اما نوسانات ایجاد شده پایبندی برای رسیدن به این چشم انداز را با چالش مواجه کرده و موجب محقق نشدن اهداف برنامه‌ها و طرح‌های شهری شده است.
شبانی با اشاره به مبانی توسعه پایدار شهری، ادامه داد: لازم است شهرها توان رفع نیازهای شهروندان خود را به بهترین نحو داشته باشد و در پاسخ به این نیازها ملاحظات نسل‌های بعدی را نیز در نظر بگیرد، بنابراین مدنظر داشتن عدالت بین نسلی در فرآیند تدوین سیاست‌های شهری ضرورت دارد و در این راستا باید اهداف مشخص و برنامه‌های مدونی تدوین و اجرا شود.
وی با اشاره به لزوم بکارگیری فناوری در راستای ایجاد خلاقیت شهری، تاکید کرد: چنانچه مدیران و برنامه‌ریزان شهر صرفا به فناوری‌های جدید توجه داشته و یک سلیقه محدود را اولویت تصمیم‌گیری‌های خود قرار دهند، تصور شهری خلاق و هوشمند ممکن نیست.
این دکترای شهرسازی عنوان کرد: جایگاه جامعه مدنی و دسترسی به فناوری‌های به‌روز در شهر خلاق و هوشمند باید تثبیت شده، متعادل و متوازن باشد و در خدمت توسعه پایدار شهر قرار بگیرد، با بر هم خوردن این تعادل فرآیندهای شهری نیز دچار چالش شده و نتایج مدنظر مدیران شهر محقق نمی‌شود.
نظر شما