به گزارش خبرنگار ایمنا، حسن نرگسخانی نیز همچون دیگر تعزیه خوانان موفق، تعزیه‌خوانی را از کودکی و با اجرای نقش سکینه (س) در تعزیه حضرت عباس (ع) آغاز کرد. نرگسخانی از پرکارترین تعزیه‌خوانان ایران به شمار می‌رود. او متولد ۱۳۴۷ در شهرستان برخوار، یکی از توابع استان اصفهان است و تعزیه‌خوانی حرفه‌ای را در حسینیه زادگاهش یعنی دلیگان و زیر نظر استاد حاج میرزا حسین معینی دلیگانی فرا گرفته است. از نرگسخانی در سال ۱۳۸۴ برای نخستین‌بار در حسینیه حضرت ابوالفضل (ع) قودجان و برای تعزیه خوانی دعوت به عمل آمد و به مدت سه سال با ذاکرین این حسینیه همکاری کرد . وی تبحر خاصی در شهادت‌خوانی دارد و به اعتقاد بسیاری از علاقه‌مندان به تعزیه، بهترین شهادت‌خوان ایران است. از جمله اجراهای بیاد ماندنی وی در حسینیه قودجان می‌توان به مجلس تعزیه امام حسین(ع) در سال ۸۶ اشاره کرد که به اعتقاد برخی، جای خالی استاد رضا مشایخی را در این سال به نحو احسن پر کرده است.
از اساتید او می‌توان به میرزا حسیم معینی، مرشد محمد صالحی، حاج اسماعیل معینی، حسن طاهری، حاج ملاحیدر مضانی و حاج علی عسگر نجیمی و .. اشاره کرد. نرگسخانی ضمن اینکه تا کنون در سراسر کشور اجرا تعزیه را تجربه کرده، در نیویورک آمریکا نیز به دعوت استاد فرخ غفاری به اجرا تعزیه پرداخته است. در ادامه، گفت و گوی خبرنگار ایمنا را با این تعزیه خوان را می‌خوانید:
چه چیزی باعث شد که به سمت خوانندگی در شبیه خوانی و تعزیه کشیده شوید؟
تحت تاثیر اجرای اساتید این هنر در منطقه برخوار قرار گرفتم و علاقه‌مندی به این رشته هنری باعث جذب من به این حرفه شد.
نظرتان در خصوص نوآوری در هنر و بویژه هنر شبیه‌خوانی و تعزیه‌خوانی چیست؟
نوآوری به شرطی که در چهارچوب هنر باشد از نظر من مشکلی ندارد ولی وقتی از چهارچوب هنر خارج می‌شود دیگر نوآوری نیست.
چه عاملی باعث شده که از دهه ۸۰ به بعد اشعار ناب و به واقع اصیل تعزیه دستخوش تغییرات شوند؟
ناآشنا بودن نسل جدید به هنر تعزیه با اشعار قدیمی یک از این دلایل و به نوعی تنبل بودن نسل جدید این هنر که می‌خواهند راه صدساله را یک شبه طی کنند و بدون زحمت به جایگاه بالا برسند. ضمن این که درک این اشعار ظرفیت بیشتری را می‌طلبد که لازم است هنرجو با زحمت و تلاش به آن سطح از درک دست یابد تا توانایی اجرا داشته باشد که امروزه این شرایط را در کمتر کسی از جوانان علاقه‌مند به این هنر می‌توان یافت.
شما خودتان از منطقه برخوار اصفهان که در موسیقی تعزیه اشعار خاص خود را دارد رشد کردید و الان در سطح ملی فعالیتتان را ادامه می دهید. یعنی از همان سرچشمه و منبع اصلی تعزیه بهره مند شدید اما چقدر به این منابع ناب و ملودی های زیبا پایبندید که در تعزیه اجرایشان کنید؟
من همیشه سعی کرده‌ام با شعرهای قدیمی تعزیه، سلیقه و گوش شنوایی مخاطب خود را با همین در سطح عالی نگه دارم. من در سطح خودم به تعزیه سنتی وفادار بوده و هستم اما نیاز به همراهی و همدلی جامعه تعزیه نیز دارم. البته اساتیدی چون استاد عباس جواهری ، استاد محمد رضایی، سید محسن هاشمی و.. از جمله کسانی هستند که پرچم تعزیه را با همان سبک و سیاق اصیل برافراشته اند.
به تازگی برنامه ای با نام سوگ آزادی در آب و آتش تهران با حضور شما برگزار شد اینگونه برنامه ها چقدر می‌تواند به شناساندن بیشتر هنر شبیه‌خوانی در بین دیگر ملت‌ها کمک کند و چه پیشنهادی در این خصوص دارید؟
برنامه سوگ آزادی باعث شناخته شدن قابلیت‌های جدید در تعزیه شد و خط بطلان بر نظر کسانی که اعتقاد داشتند تعزیه دیگر حرف تازه‌ی ندارد، کشید. این هنر، هنرمندان و موزیسین‌هایی که در این شب‌ها با ما همراهی می‌کردند را به حیرت واداشته بود. این هنر آنقدر قابلیت دارد که می تواند شانه به شانه دیگر هنرها در جشنواره‌های معتبر دنیا حضور پیدا کند. بنظرم برنامه سوگ آزادی شروعی برای به رخ کشیدن هنر تعزیه به جهان بود.
بنظر شما در خصوص ادامه اتفاقات هنری مانند سوگ آزادی در هنر تعزیه چیست؟
امیدوارم برنامه‌هایی چون سوگ آزادی با حمایت‌های مردمی و دولتی زیر نظر کارشناسان و صاحب‌نظران ادامه پیدا کند و با این اتفاق بدون شک دریچه‌های جدیدی از این هنر به روی مخاطبان و علاقه‌مندان تعزیه باز خواهد شد.
نظر شما