به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، صحرای گبی یکی از پهناورترین و معروفترین بیابان‌های آسیا محسوب می‌شود. این صحرا بخش‌هایی از جنوب کشور مغولستان و همچنین نواحی شمال و شمال شرقی چین را دربر می‌گیرد. موقعیت جغرافیایی خاص و قرار گرفتن در ارتفاعی حدود ۹۱۰-۱۵۲۰ متر بالاتر از سطح دریا، در زمستان آب و هوایی بسیار سرد و همچنین گرمای شدیدی را در تابستان‌ها به این بیابان بخشیده است. در این بیابان دمای هوا در زمستان به منفی ۴۰ درجه و در تابستان‌ها به ۴۵ درجه سانتیگراد می‌رسد.
پاییز، زمین‌های بیابان گبی را به شکل هنرمندانه ای رنگ آمیزی کرده است. زمین رنگی این‌بار از جنس برگ‌های پاییزی نیست بلکه آنچه این بیابان خاکی رنگ را در این فصل رنگ آمیزی کرده، فلفل‌های قرمز رنگ است؛ فلفل‌هایی که در زیر نور خورشید در سراسر بیابان گبی گسترده شده اند و صحنه ای زیبا و خارق العاده را در اوایل فصل پاییز به این صحرا بخشیده اند.
هر ساله در ماههای سپتامبر و اکتبر(شهریور و مهر ماه) کشاورزان در ناحیه اویغورسین کیانگ (Xinjiang Uyghur Autonomous Region) که منطقه ای خودمختار در جمهوری خلق چین است، یک پنجم فلفل تولید شده در جهان را برداشت می‌کنند. کشت و پرورش فلفل نیازمند گرمای بالایی است و به همین خاطر بیابان گبی یکی از بهترین مناطق برای کشت این محصول پرطرفدار است. این بیابان شرایط طبیعی و مناسبی را برای پرورش چیلی‌ها فراهم می‌کند؛ شرایطی که امروزه محققان علوم کشاورزی در برخی از کشورها از جمله آمریکا سعی می‌کنند از طریق دی هیدراتورهای صنعتی فراهم کنند.
از بالا، زمین‌های پوشیده از فلفل قرمز به شکل دریایی قرمز رنگ در میان صحرایی عظیم جلوه می‌کند. آنقدر این منظره انتزاعی و زیباست که شاید هم تصور کنید تصویری از گلبول‌های قرمز را در زیر میکروسکوپ مشاهده می‌کنید!
در زمان رونق جاده ابریشم تا قرن شانزدهم میلادی، ادویه جات و چیلی‌ها نقش مهمی در اقتصاد منطقه خود مختار اویغور در خلق چین داشت. در آن زمان، زیره ادویه مهمی در تجارت آسیای مرکزی محسوب می‌شد تا اینکه کم کم به ذائقه مردمان ناحیه اویغور، مردمان ترک زبانی که اکثریتشان مسلمان هستند، تبدیل شد. اولین بار حدود هزار و پانصد سال پیش، چیلی به کمک اروپایی‌ها در آمریکا، به چین رسید و به مرور زمان در رسپی و آشپزی آسیایی به شدت محبوب شد.
نظر شما