احمد خادم الحسینی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: موضوع تاب آوری در ادامه توسعه پایدار شهری است و رویکرد اصلی آن طراحی شهر با آسیب پذیری کمتر و انعطاف پذیری بیشتر، در برابر تنش‌ها و حوادث است به گونه‌ای که در مواقع اضطراری با کمترین آسیب به کار خود ادامه دهد.
وی گفت: متاسفانه شهرهای ایران تاب آوری مناسبی در زمان بحران ندارند به طوری که اگر مخاطره‌ای در یک شهر اتفاق بیافتد، این مخاطره به بخش‌های مختلفی آسیب می‌زند که فقط یکی از این بخش‌ها ساختمان و کالبد شهر است در حقیقت بخش‌های اقتصادی، اداری، سیاسی، روان شناختی، فرهنگی، اجتماعی و زیست محیطی شهر هم آسیب جدی می‌بینند که عواقب آن مهمتر از آسیب بخش کالبدی است.
مدیر گروه جغرافیا دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد تصریح کرد: افزایش تاب آوری شهری شامل رفع تهدیدهای انسانی و تهدیدهای طبیعی است و در واقع آنچه شهرها را در معرض خطر قرار می‌دهد البته در برنامه‌ریزی شهری و شهرسازی نیز لحاظ این مهم مطرح شده است.
وی خاطرنشان کرد: اگر شهر نتواند در برابر سوانح طبیعی و انسانی تاب آوری لازم را داشته باشد، دچار اختلالاتی نظیر مهاجرت وسیع ساکنان، بیماری و فقر، ناکارآمدی و آسیب‌های اجتماعی خواهد شد که از تخریب فیزیکی شهر مخرب‌تر است بنابراین باید مطالعه و ارتقای تاب آوری شهرهای ایران را جدی بگیریم.
خادم الحسینی ادامه داد: در کوتاه مدت امکان افزایش تاب آوری شهر نیست بلکه نیاز به برنامه‌ریزی منسجم و لحاظ تمام ابعاد دارد در واقع باید طرح مطالعاتی داشته باشیم تا مجاری و منافذی که می‌تواند شهر را آسیب پذیر کند را اولویت بندی و بر اساس آن برنامه ریزی کنیم.
وی با بیان اینکه گفت: وجود حس تعلق به شهر، تاب آوری را افزایش می‌دهد زیرا اگر وضعیت بحرانی شد، مردم همکاری می کنند از این رو در محل‌هایی که افراد مهاجر زیاد هستند، تعلق مکان نداشته و تاب آوری آن بسیار کم است، بنابراین زاغه نشینی و حاشیه نشینی، باعث کاهش تاب آوری می‌شود.
نظر شما