مهدی ابراهیمی در گفت وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: شهرهایی به عنوان شهرهای تاب آور شناخته میشوند که در موقعیتهای بحرانی و در زمان بروز حوادث انسانی و طبیعی تاب آورده و از حالت پایداری خود خارج نشوند.
وی افزود: برای اینکه شهری تاب آوری خود را حفظ کند باید از منظر همه جنبههای زندگی هم به لحاظ کالبدی وهم به لحاظ زیستی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی از پایداری لازم برخوردار باشد تا در موقع بروزحوادث به سرعت به حیات طبیعی خود برگردد.
این دکترای برنامهریزی شهری خاطرنشان کرد: به طور مثال در زمان بروز زلزله، فیزیک و کالبد شهر باید به اندازهای مستحکم و پایدار باشد که چنانچه تعدادی از تاسیسات شهری و خانهها تخریب شد، عملکرد کالبد شهر در کوتاهترین زمان به حالت طبیعی خودش بازگردد و قطعا باید در این راستا برنامهریزی دقیقی انجام شود.
وی با بیان اینکه تحقق تاب آوری در تمامی جنبههای حیات شهری ضرورت دارد، تصریح کرد: تاب آوری در حوزه اجتماعی بدین معنی است که ساکنان شهر باید از فرهنگ شهرنشینی، روابط و آداب و رسوم شهری آگاه و نسبت به پیروی از قوانین پایبند باشند تا جامعه شهری دچار تنشهای حاد اجتماعی نشود در غیر اینصورت اجتماع شهری از هم گسسته و قانون گریز میشود.
ابراهیمی تصریح میکند: شهر قانونگرا و شهر قانون گریز در مباحث شهری در ارتباط با مبحث تاب آوری است، یک شهر تاب آور باید قانون پذیر و قانونگرا باشد تا حیات پایدار اجتماعی به ویژه در شهرهای بزرگ اتفاق بیفتد.
وی تاکید کرد: انضباط و تاب آوری در حوزه کالبدی و حوزه اجتماعی نیازمند برنامهریزی دقیق و منسجم و اقدام به موقع و سنجیده مسئولان شهری است.
تاثیر مهاجرت بر تاب آوری شهر
این دکترای برنامهریزی شهری عنوان کرد: چنانچه مهاجران انسانهایی فرهیخته و با سطح آگاهی بالا باشند، تاب آوری شهر افزایش پیدا میکند زیرا این افراد میتوانند به بیان ایدههایی جدید برای شهر پرداخته و انرژی و فرهنگ مثبتی را به جامعه شهری القا کنند، اما در صورتی که مهاجران جزو اقشار فقیر باشند به گسترش حاشیه نشینی، زاغه نشینی و اسکان غیر رسمی در شهرها دامن میزنند.
وی افزود: این دسته از مهاجران در حاشیه شهرها محلاتی را ایجاد میکنند که بعضا محل وقوع ناهنجاریهای اجتماعی و اخلاقی، بدآموزیها و ناامنی است، اینگونه از مهاجرت پایداری اجتماعی شهر را متزلزل و تاب آوری آن را در حوزه اجتماعی کاهش میدهد.
این دکترای برنامهریزی شهری اظهار کرد: برخی سیاستهای حکومتی در بخش ملی از جمله بی عدالتی، تبعیض، رسیدگی نکردن به مناطق روستایی و دور افتاده موجب شده آن مناطق محروم و فقیر شوند و ساکنان به دلیل نبود اشتغال و شرایط مطلوب سکونت در محل خود، به سایر مناطق از جمله شهرهای بزرگ مهاجرت کنند.
وی ادامه داد: موضوع مهاجرت به شهرها باید در طرحها و برنامههای توسعه شهری نیز مد نظر باشد، محلاتی ارزان قیمت برای جذب مهاجران در نظر گرفته شده و در آنجا خدمات و امکانات مورد نیاز در بخشهای مختلف آموزشی و بهداشتی برای آنان تامین شود؛ چنانچه این مهاجران به رسمیت شناخته نشده و به حال خود رها شوند تاب آوری شهری کاهش پیدا میکند.
ابراهیمی خاطرنشان کرد: احساس بی عدالتی و تبعیض در مهاجرانی که امکانات و خدمات دریافت نمیکنند، به وجود ْآمده و موجب شکل گیری بحرانهای اجتماعی میشود بنابراین تاثیر مهاجرت بر تاب آوری شهری میتواند مثبت یا منفی باشد.
این دکترای برنامهریزی شهری عنوان کرد: سیاستهای کلان در زمینه مهاجرت، جذب مهاجران به شهرهای متوسط و جدید است زیرا مهاجرت به شهرهای بزرگ ناهنجاریهای اجتماعی گستردهای به دنبال دارد.
نظر شما