ارتباط بین پارکینسون و اختلال دو قطبی

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اختلال دو قطبی تقریبا از سن ۲۰ سالگی آغاز می‌شود. هنوز دلیل اینکه چرا برخی افراد به این اختلال مبتلا می‌شوند، مشخص نیست، اما شواهد نشان‌دهنده این است که دوپامین (پیام‌رسان مهم مغز) در بروز اختلال دو قطبی نقش دارد. برای مثال، مصرف "لوودوپا" که یکی از داروهای درمان بیماری پارکینسون است و گیرنده‌های دوپامین را فعال می‌کند، می‌تواند باعث بروز این اختلال شود.

عواملی مانند اختلال در ترشح سروتونین و دوپامین در بروز این اختلال نقش دارد؛ درمان‌های رایج برای درمان اختلال دو قطبی شامل مصرف داروی ضد روان‌پریشی، داروی ضد صرع، و قرص لیتیوم می‌شود. افرادی که به مدت طولانی این نوع داروها استفاده می‌کنند به بیماری "پارکینسونیسم" مبتلا می‌شوند که تشخیص آن از بیماری پارکینسون غیر ممکن است.

 پارکینسون یک اختلال مغزی است که بیشتر در میان افراد مسن دیده می‌شود؛ علائم این بیماری شامل لرزش بدن، کندی حرکات، و سفت‌شدن اندام‌ها است. این علائم به دلیل از بین‌رفتن سلول‌های تولید کننده دوپامین در قسمتی از مغز به نام "توده سیاه" به وجود می‌آید.

 مبتلایان به اختلال دوقطبی دچار تغییرات شدید خلقی می‌شوند؛ این اختلال به صورت معمول در اواخر دوره نوجوانی یا اوائل بزرگسالی ظهور پیدا می‌کند. اختلال دوقطبی، انواع مختلفی دارد که مهم‌ترین انواع آن اختلال دوقطبی نوع یک و اختلال دو قطبی نوع دو است.

گروهی از محققان آمریکایی به منظور پی‌بردن به این موضوع که آیا اختلال دو قطبی، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد یا خیر، نتایج هفت مطالعه موجود در این زمینه را بررسی کردند. هر هفت مطالعه اطلاعات پزشکی بیش از چهار میلیارد انسان را ارزیابی می‌کرد. یافته‌های جدید نشان داد افرادی که به اختلال دو قطبی مبتلا هستند، به احتمال زیاد در آینده به بیماری پارکینسون نیز مبتلا می‌شوند. 

نتایج این مطالعه در مجله JAMA Neurology منتشر شده است.