به گزارش ایمنا، مجید روستا اظهار کرد: سکونتگاه‌های غیررسمی(حاشیه نشینی) باید به عنوان یک نظام برنامه‌ریزی نگریسته شود و در این خصوص مشارکت مردم در بهبود این شرایط بسیار مهم و موثر است.
وی ادامه داد: مباحث مربوط به حاشیه نشینی و سکونتگاه های غیررسمی نیازمند تدوین یک برنامه اقدام مشترک است که همه ذینفعان و دستگاه‌های مرتبط در آن حضور یابند و انجام وظیفه کنند.
عضو هیئت مدیره شرکت بازآفرینی شهری ایران گفت: در مقوله حاشیه‌نشینی موضوع پیشگیری از گسترش این سکونتگاه ها نیز از ارزش خاصی برخوردار است که در این خصوص باید برنامه ریزی شود؛ زیرا جامعه به شدت به سوی شهری شدن پیش می رود و بخش عمده‌ای از کسانی که به سوی شهرنشینی گرایش پیدا می‌کنند، افرادی هستند که دارای درآمد پایین هستندبوده؛ بنابراین نیازمند اساسی برای مدیریت این موضوع هستیم.
وی تاکید کرد: از موضوع حاشیه نشینی در گذشته با عناوینی مانند کپرنشینی، مفت آباد و حلبی آباد یاد می‌شد که امروز این بحث به عنوان حاشیه نشینی مطرح می شود، اما آنچه در این خصوص مهم بوده، سکونتگاه های غیررسمی است.
روستا اضافه کرد: در این سکونتگاه های غیررسمی به دلیل اینکه خدمات آموزش بهداشت و مسائل فرهنگی برنامه ریزی نشده است، برنامه‌های خود انگیخته ایجاد خواهد شد که به همراه خود آسیب‌های اجتماعی فراوانی را خواهد داشت.
وی عنوان کرد: در سکونتگاه‌های غیررسمی افرادی زندگی می کنند که متاسفانه ارزش کار اقتصادی آنها دیده نمی‌شود و بیشترین چیزی که از آنها قابل مشاهده است، آسیب‌های اجتماعی ناشی از این مناطق است که ناشی از دسترسی نداشتن این افراد به امکانات است.
عضو هیئت مدیره شرکت بازآفرینی شهری ایران اظهار کرد: دنیا به سوی تجربه یک زندگی شهری پیش می‌رود و در حال حاضر در ایران جمعیت شهری ۷۰ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهد، در صورتی که نرخ رشد جمعیت در تهران دو و یک دهم است، شاهدیم که جمعیت تهران در حال افزایش است که این امر ناشی از مهاجرت‌هایی است که به تهران انجام می‌شود و شامل گروه‌های کم درآمد است که نیاز به خدمات رفاهی و شهری دارند، بنابراین به سوی تهران مهاجرت می کنند.
وی خاطرنشان کرد: در سکونتگاه‌های غیررسمی یا حاشیه‌نشینی افرادی هستند که از روستاها و شهرها مهاجرت کرده‌اند و در این میان ۳۰ درصد از آنها افرادی کم درآمدی هستند که از مناطق شهری به حاشیه‌نشینی پناه آورده‌اند.
روستا اظهار کرد: در مناطق حاشیه‌نشین مسکنی که این افراد در آن زندگی می کنند، فاقد سند مالکیت است و بنابراین خدمات شهری و زیرساخت‌ها در آن یافت نمی شود و افراد در این خصوص در مضیقه هستند.
وی خاطرنشان کرد: راهکارهایی در این خصوص ارائه شده که یکی از آنها اعطای خدمات دولتی به مناطق حاشیه نشین و تبدیل آنها به بافت شهری بود.
عضو هیئت مدیره شرکت بازآفرینی شهری ایران گفت: در ایران موضوعات مهمی مانند خشکسالی، ریزگردها، مسائل طبیعی و بیکاری موجب شده که مردم جابه جا شوند و به شهرها مهاجرت کنند.
وی با بیان اینکه در ایران موضوع حاشیه نشینی دارای سابقه ۴۰ تا ۵۰ سال است، گفت: این پدیده همواره نادیده گرفته شده، اما بعد از مدتی که از حاشیه نشینی گذشت طرح آمایش سرزمینی درنظرگرفته شد تا اینکه این مسائل رفع شود، اما متاسفانه اجرا نشد.
روستا اضافه کرد: محدوده‌های شهر اضافه شد نه تنها مسائل مربوط به حاشیه نشینی رفع نشد، بلکه مسائل دیگری را به همراه خود ایجاد کرد، به عنوان مثال اتفاقی که در خاک سفید تهران افتاد و این منطقه به منطقه شهری اضافه شد؛ این مسئله موجب شد تا مشکلات دیگری ایجاد شود و این نوع نگاه، نگاه حذف صورت مسئله بود که انجام شد.
وی تاکید کرد: در موضوع سکونتگاه های غیررسمی هر دولتی که بخواهد کار کند، باید همه ابعاد آن را در نظر بگیرد و مسائلی مانند دسترسی به خدمات آموزشی و رفاهی را مورد توجه ویژه قرار دهد؛ زیرا این نوع خدمات در مناطق حاشیه نشین از سطح ملی و حتی شهری نیز پایین تر است و با وجود این مسائل نمی توان از افرادی که در این مناطق ساکن هستند، انتظار رفتار شهروندی داشت.
عضو هیئت مدیره شرکت بازآفرینی شهری ایران اضافه کرد: بنابراین قرار شد در سال ۱۳۸۰ سندی در این خصوص تهیه شود و در سال ۸۲ نیز این سند به تصویب دولت رسید که دارای سه هدف بسترسازی و مسائل پیشگیرانه از گسترش این مناطق و برنامه ریزی در جهت برخورداری این مناطق از امکانات شهری بود.
وی تاکید کرد: موضوع مهم دیگر، بحث بافت های فرسوده بود که در قانون ساماندهی ماده ۱۶ بر آن تاکید شده که مورد تصویب هیئت وزیران نیز قرار گرفت.
روستا عنوان کرد: بر اساس برنامه ششم توسعه نیز پیشنهاد شد که مسائل مربوط به حاشیه نشینی با نگاه محله محوری مورد توجه قرار گیرد و دولت ها و شهرداری ها در این زمینه وظایف خود را انجام دهند.
نظر شما