۱۷ شهریور ۱۳۹۸ - ۰۸:۵۲
«دومینو» به نیویورک بازگشت!

برای اولین بار در ۱۶۰ سال اخیر، معماران آمریکایی موفق به احداث پارکی شدند که محله ویلیامزبورگ را دوباره به رودخانه "ایست" متصل می‌کند.

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، محله ویلیامزبرگ واقع در بروکلین، یکی از مناطق شهری نیویورک، که از سمت غرب هم‌مرز با رودخانه "ایست" است، حدود ۱۴۰ تا ۱۶۰ سال پیش بخشی از شهری بود که به آن "ساحل بوشویک" گفته می‌شد.

این محله در نیمه اول قرن نوزدهم سرانجام از بوشویک جدا و از مناطق ساحلی رودخانه ایست تفکیک شد؛ بدین ترتیب هویتی مستقل گرفت. اکنون بعد از گذشت ۱۶۰ سال، معماران آمریکایی با ایجاد پارک "دومینو" در محل قرارگیری کارخانه قند و شکر سابق دومینو، موفق شدند بار دیگر این محله را با رودخانه ایست پیوند دهند.

لازم به ذکر است که پایداری و تاب‌آوری در طراحی، ساخت و مدیریت مداوم پارک دومینو که در محاسبات آژانس مدیریت بحران فدرال (FEMA) برای محافظت در برابر جاری شدن سیل آورده شده است، اهمیت ویژه‌ای دارد. گیاهان کاشته شده در این پارک نیز از میان گونه‌های بومی انتخاب شده است که در برابر روان‌آب‌ها هم‌چون یک اسفنج جاذب آب عمل می‌کند و باعث کاهش حجم آب می‌شود. بنابراین می‌توان گفت که این پارک در خط مقدم دفاع از محله‌های اطراف خود در مقابله با وقوع سیل و طوفان واقع شده است. 

کارخانه قند و شکر دومینو در سال ۱۸۵۶ از بزرگ‌ترین و کارآمدترین پالایشگاه‌های قند و شکر آمریکا بود که در اوج بهره‌وری خود ۹۸ درصد از قند مصرفی ایالات متحده را تأمین می‌کرد. این کارخانه که آخرین خط صنعتی فعال در خط ساحلی شرقی رودخانه بروکلین به حساب می‌آمد، در سال ۲۰۰۴ تعطیل شد.

به منظور ادای احترام به گذشته این واحد بزرگ صنعتی، معماران آمریکایی آن را به پارکی با همین نام تبدیل کردند که به نسل‌های متنوع و فراموش نشدنی کارگران دومینو، خانواده‌ها و محله‌هایشان اختصاص دارد. توسعه کلی این محل با تبدیل ساختمان پالایشگاه به یک فضای اداری و استفاده از ۷۰۰ مسکن ارزان‌قیمت موجود در مجتمع مسکونی آن انجام شد.

این پارک قرار است در حالی که به گذشته پررونق صنعتی ساحلی خود افتخار می‌کند یک فضای آزاد عمومی را برای جامعه ساکن در ویلیامزبورگ شمالی فراهم کند و فضای سبز بیشتری را برای ساکنان محلی فراهم آورد.

یکی از مهمترین اقدامات صورت گرفته در تغییر کاربری این فضا، گسترش خیابان "ریور استریت" به منظور پیوند مجدد این پارک با شبکه شهری و عمق بخشیدن به احساسات عمومی مردم نسبت به بینشی بود که از یک محوطه چمن‌کاری‌شده اختصاصی دارند.

علاوه بر این، ریور استریت که به عنوان یک خیابان شهری طراحی شده است، منجر به بهبود ارتباطات شرقی - غربی میان این لنگرگاه و ارتفاعات مجاور آن می‌شود و بدین وسیله می‌تواند نیاز به پله و رمپ برای رسیدن به پارک را برطرف کند. 

در حال حاضر پارک دومینو، هم‌چون آهنربایی که آهن را به سمت خود می‌کشد، موفق شده است که اجتماعات متنوع را به سمت خود جذب کند و امکان انجام فعالیت‌های مختلفی از قبیل والیبال ساحلی، زمین بازی کودکان، غرفه‌ها و رستوران‌های سیار تاکو و غیره را در اختیار بازدیدکنندگان خود قرار دهد.

کد خبر 388554

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.