امیرحسین شبانی در گفت وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: سابقه تهیه طرحهای جامع در کشور مربوط به دهه ۴۰ شمسی است، در آن زمان طرح جامع به عنوان یکی از قالبهای تنظیم کننده شهر در دستور کار قرار گرفت، اما این طرحها شرایط شهر را در یک افق ۱۰ تا ۲۰ ساله ثابت فرض میکرد.
وی افزود: با توجه به اینکه شهرهای امروزی هر ساله تحولات متفاوتی را تجربه میکند، دیدگاه ثابت طرحهای جامع توان تامین نیازها جامعه شهری را ندارد به همین دلیل طرحهایی که تا به امروز در شهر اصفهان و سایر شهرها داشتهایم موفقیت آمیز نبوده است.
این دکترای شهرسازی با اشاره به تجربههای شهرهای کشور در فرآیند تهیه طرح جامع خاطرنشان کرد: فرآیندهای طولانی مدت تهیه طرحهای جامع موجب میشود این طرحها در زمان اجرا قابلیت اجرایی نداشته باشند که یک نقطه ضعف اساسی در زمینه تهیه طرحهای جامع بوده است.
شبانی ادامه داد: توجه به این نکته به خصوص در مورد کلانشهرها بسیار حائز اهمیت است زیرا حجم اطلاعات مرحله برداشت وضع موجود در طرح جامع بالا است و مدت زمان و هزینه قابل توجهی به برداشت اختصاص پیدا میکند.
وی تصریح کرد: پژوهشهای علمی بر روی طرح جامع نشان میدهد که این طرحها در بهترین حالت حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد به اهداف تعیین شده رسیده است، بنابراین درگام نخست تهیه طرح جامع شهر اصفهان باید آسیبشناسی دقیقی از طرح جامع قبلی انجام شود.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: منطق نگاه ایستایی به وضعیت شهر باید مورد تامل و بازنگری قرار بگیرد تا تهیه طرح جامع فعلی نسبت به طرحهای قبلی روند منطقیتری داشته باشد.
شبانی با بیان اینکه زیرساختهای فنی و اجرایی لازم در مرحله اجرای طرح جامع وجود نداشته است، تاکید کرد: طرح جامع باید از نظر نیروی متخصص و زیرساختهای اطلاعاتی مهیا باشد و سپس در اختیار شهرداری قرار بگیرد در حالی که این مهم در تهیه طرحهای جامع مورد توجه قرار نگرفت.
نظر شما