به گزارش خبرنگار ایمنا، از میان فیلم‌های خارجی این دوره که جوایزی کسب کرده‌اند، می‌توان به آواز پرنده‌ها از کشور اندونزی ساخته جان درانتائو، برای همه تیله‌ها از کشور کانادا ساخته کریس بوث و سرخ همچون آسمان از کشور ایتالیا به کارگردانی کریستیانو بورتوئه اشاره کرد.
در کنار این آثار می‌توان به فیلم‌هایی از سینمای کشورمان همچون هامون و دریا به کارگردانی ابراهیم فروزش، جعبه موسیقی ساخته فرزاد مؤتمن، به خاطر خواهرم ساخته حجت الله سیفی و زمانی برای دوست داشتن اثر ابراهیم فروزش اشاره کرد. حضور دو فیلم از یک فیلمساز (فروزش) در بخش‌های رقابتی این جشنواره، از اتفاقات نادری است که به ندرت رخ می‌دهد و جشنواره بیست و دوم از این حیث یک استثنا به حساب می‌آید.
هامون و دریا به لحاظ داستانی و ساختار فنی، شباهت‌های زیادی به فیلم‌هایی دارد که زمانی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان متولی ساخت آن بود. فروزش در این فیلم به سراغ داستانی عاشقانه در دل کویر رفته و از علاقه پسری نوجوان (هامون) که دوتار می زند و دخترعمویش را «دریا» صدا می زند، حکایت می‌کند. فروزش از همان سالی که فیلم ستایش شده «کلید» را با دو کودک یک و چهار ساله ساخت، ثابت کرد که در بازی گرفتن از بچه‌های نابازیگر چه استعداد فوق العاده ای دارد. او در هامون و دریا نیز همین کار را تکرار کرده و بازی درخشانی از مهران گل محمدزاده در نقش هامون گرفته و در نواختن دوتار هم استعداد خاصی دارد.
پرداختن به مضامین ماورایی، یکی از وسوسه‌های همیشگی سینماگران در اقصی نقاط جهان است که قاعدتاً سینماگران ایرانی هم از آن مستثنا نیستند اما معدود نمونه‌های ساخته شده در این موضوع هم چنگی به دل نزده و به ندرت هم مورد توجه مخاطبان میلیونی قرار گرفته‌اند. جعبه موسیقی یکی از این فیلم‌ها است. با این تفاوت که مسعود احمدیان که فیلمنامه این فیلم را نوشته سراغ مضامین دینی هم رفته و آن را با فضای ماورایی فیلم تلفیق کرده است.
علی نوجوان سیزده ساله‌ای که مادرش را به تازگی از دست داده و وضع روحی مناسبی هم ندارد، روزی با فرشته‌ای آشنا می‌شود و از همان روز زندگی‌اش شکل دیگری به خود می‌گیرد. مؤتمن در خلق فضای ماورایی فیلم خود تا حدود زیادی موفق عمل کرده و در پرده نخست فیلمش هم قصه را به خوبی جلو برده و مخاطب را با فیلم همراه می‌کند اما از نیمه کار به بعد، فیلم با مشکلات زیادی رو به رو شده و با لکنت پیش می‌رود که بخشی از آن به فیلمنامه و بخشی دیگر به کارگردانی مؤتمن بازمی گردد.
جعبه موسیقی در این دوره از جشنواره موفق به کسب دو دیپلم افتخار برای بهترین فیلمنامه و بهترین کارگردانی و نیز برنده پروانه زرین هیات داوران برای بهترین فیلم و کارگردانی شد.
فروزش در فیلم زمانی برای دوست داشتن کاملاً متفاوت با هامون و دریا عمل کرده و قصه مورد علاقه‌اش را با ترکیبی از بازیگران حرفه‌ای و آماتور ساخته و روانه پرده نقره‌ای کرده است. وی در این فیلم سراغ خانواده‌ای چهارنفره از طبقه متوسط جامعه رفته و تمرکز خود را بر پسر کم سن و سال معلول این خانواده گذاشته است. پدر خانواده در یکی از شرکت‌های اقماری جنوب کشور کار می‌کند و در همان چند روزی که در تهران حضور دارد، رابطه گرمی با پسر معلول خود نداشته و برعکس با پسر دیگرش رفتار بهتری دارد. درست برخلاف مادر که حامی پسر معلول خود بوده و محبت بیشتری نثار او می‌کند.
زمانی برای دوست داشتن در بخش سینمای ایران، پروانه زرین بهترین بازیگر کودک و نوجوان (علی شادمان) و در بخش بین الملل نیز پروانه زرین بهترین فیلم را از آن خود کرده است.
نظر شما