امیرحسین شبانی در گفت وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: مبحث توسعه پایدار، دهه ۸۰ قرن بیستم میلادی در دنیا مطرح و جامعه بین الملل بر آن شد تا مسئولیتی را برای نسل حاضر تعریف کند که بر مبنای آن، آنها در قبال بهره‌برداری‌ها از امکانات طبیعی برای نسل‌های بعدی مسئول بوده و باید این مهم را برای آیندگان نیز به امانت بگذارند.
وی افزود: توسعه پایدار باید در یک قالب پایدار و با در نظر گرفتن عدالت بین نسل‌ها باشد، این موضوع چندین دهه در حوزه‌های انرژی، کالبدی و بهره‌برداری از منابع طبیعی مطرح بود، اما به تدریج وارد حوزه‌های اجتماعی و اقتصادی نیز شد.
این دکترای شهرسازی با اشاره به مفهوم پایداری اجتماعی و پایداری اجتماعات شهری، خاطرنشان کرد: پایداری اجتماعی بدین معنا است که مبحث توسعه پایدار در قالب یک پارادایم کلی مطرح شود و در حوزه‌های اجتماعی نیز همانند سایر حوزهها مدنظر قرار بگیرد.
شبانی تصریح کرد: پایداری اجتماعی در قالب زیرمجموعه‌هایی مثل سرمایه اجتماعی و مشارکت اجتماعی تعریف می‌شود در این راستا جوامع باید برای خود الزامی ایجاد کنند تا توسعه پایدار در همه ابعاد اجتماعی، زیست محیطی، کالبدی و اقتصادی انجام و توسعه‌ای متوازن و پایدار محقق شود.
وی با اشاره به دستاورد پایداری اجتماعات شهری، تاکید کرد: جوامع پایدار جوامعی هستند که شهروندان ساکن در آن نسبت به محیط سکونت خود احساس مسئولیت می‌کنند، این شهروندان روحیه مطالبه‌گری دارند و نسبت به محیط شهری یا غیر شهری حساس هستند.
این دکترای شهرسازی با بیان اینکه بزرگ‌ترین دستاورد ایجاد پایداری در حوزه‌های اجتماعی و شهری توازن بین دو عرصه مدیریتی و شهروندی است، ادامه داد: اعمال مدیریت شهری در این جوامع بهتر انجام می‌شود و مدیران و شهروندان نسبت به شهر خود متعهدتر هستند.
نظر شما