به گزارش خبرنگار ایمنا، وقتی نام دوک الینگتون را می‌شنویم همه به یاد سبک جاز می‌افتیم، هنرمندی که به جَز روح داد و این سبک را به سبکی جهانی تبدیل کرد. جاز را سیاه‌پوستان آمریکایی در اواخر دهه نوزدهم میلادی به وجود آوردند، سبکی که با نت‌های غمگین آمیخته شد، نت‌هایی که از قلب و ذهن نوازنده برمی‌خیزد و به ساز جان می‌دهد. جاز به علت بداهه‌نوازی و نوع شکل گیری تاثیرگذاری بالایی بر شنوندگان دارد.
با فراگیر شدن موسیقی جاز در سراسر دنیا این سبک تاثیر زیادی بر موسیقی ملل گذاشت. این سبک به سرعت در آفریقا رواج یافت و در دیگر کشورها نیز علاقه‌مندان به جز آغاز به فعالیت کردند. حتی فرم جاز با سازهای سنتی بسیاری از کشورها تلفیق شد و سبک‌های جدیدی به وجود آمد. جاز به عنوان یک سبک عمیق موسیقی شناخته می‌شود، سبکی که دردها، رنج‌ها و بسیاری از مسائل پیچیده را به موسیقی تبدیل می‌کند.
آشنایی ایرانیان با جاز نیز از دهه ۴۰ آغاز شد و برای اولین بار خواننده‌ای به نام آلفرد لازاریان بود که اولین قطعه جاز را به نام "ونوس" روانه بازار کرد. لازاریان اما خیلی زود از ادامه کار دست کشید، چراکه این سبک نتوانست نظر مخاطبان را جلب کند.
دوک الینگتون و گروه جاز معروف آمریکایی خود در دهه ۱۹۶۰ میلادی سفرهایی به خاورمیانه داشتند و در کشورهایی همچون ایران و افغانستان به اجرا موسیقی پرداختند. این گروه در سال ۱۳۴۲ وارد تهران شدند در چند شهر ایران از جمله اصفهان، آبادان، شیراز و چند شهر شمالی موسیقی جاز را اجرا کردند. این کنسرت‌ها با حمایت و سرمایه گذاری وزارت امورخارجه ایالات متحده برگزار شد.
درپس این کنسرت‌ها دیپلماسی نهان بود؛ "دیپلماسی جَز". اجرا این گروه در شهرهای مختلف خاورمیانه و جهان اگرچه با سیاست‌های دولتی آمریکا همراه بود، اما روح موسیقی را هیچگاه نمی‌توان با سیاست آمیخت. موسیقی سرزنده و پاک است و جاز نیز از درد برخواسته، دردی که سیاه پوستان آمریکا آن را به سبکی از هنر تبدیل کردند و دنیا را به احترام وا داشتند. "اصفهان" نیز بخش بزرگی از این هنر است.
الینگتون به همراه بیلی استریهورن که از نوازندگان و آهنگسازان برتر جاز دنیا است، "اصفهان" را چند ماه پیش از آغاز تورهای این گروه و اجرا در ایران ساختند. این قطعه یکی از قطعات آلبوم "The Far East Suite" بود که در ابتدا و زمانی که استریهورن آن را تنظیم کرد "اِلف" نام داشت، اما بعدها این قطعه اصفهان نام گرفت. هدف استریهورن و الینگتون نیز از این سفرها قرار گرفتن در فضا شرقی و ساختن قطعات در این فضا بود.
از دوک الینگتون و بیلی استریهورن به عنوان زوج طلایی و کلاسیک جاز یاد می‌شود، دو هنرمندی که نزدیک به ۲۰ سال با هم همکاری کردند و قطعات مختلفی ساختند. مشهورترین آلبوم این دو نفر اما همان "The Far East Suite" بود، آلبومی که در آن قطعاتی چون "اصفهان"، "آگرا" و "دهلی" در آن وجود داشت. قطعه اصفهان و آگرا همواره به عنوان شاهکارهای مشترک این دو هنرمند بزرگ تاریخ جاز شناخته می‌شود.
"اصفهان" در محافل موسیقی جاز به عنوان یک شاهکار از "استاندارد جاز" شناخته می‌شود. این قطعه یکی از بهترین و بی نقص‌ترین قطعاتی است که در هر کلاس موسیقی جاز آموزش داده می‌شود. هر کسی که علاقه به این سبک از موسیقی داشته باشد حتما نام الینگتون و قطعه اصفهان آن را شنیده است.
درسال‌های بعد هنرمندان بسیاری قطعه اصفهان را کاور کردند و با الهام از آن قطعات شاخص دیگری نیز ساخته شد. از جمله این هنرمندان می‌توان از جو جکسون نام برد که قطعه اول آلبوم "the duke" خود را که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد با کاور کردن قطعه اصفهان ساخت. همچنین دنی مککاسین، گریث کلی و آندره پریوین نیز از دیگر هنرمندان بودند که قطعاتی کاور شده از "اصفهان" منتشر کردند.
شهر اصفهان؛ شهری جادویی است، شهری که تمام هنرها و هنرمندان را سر ذوق می‌آورد. حتی نت‌های اصفهان بر ساکسیفون‌ها، پیانوها و ارکسترهای بداهه نوازان سیاه پوست نیز نشسته و قطعه‌ای جادویی خلق کرده است. اصفهان نه تنها در پیچ و خم کوچه‌ها و محله و نه در سرگذشت ساکنان و شهروندان خود بلکه حتی در موسیقی غرب نیز داستان‌ها ناگفته و شنیده نشده دارد.
نظر شما