به گزارش خبرنگار ایمنا، "علی رحیمی" نوزده سال سن دارد و ساکن گلپایگان است در نانوایی پدرش کار و در رشته تربیت‌بدنی دانشگاه اراک تحصیل می‌کند؛ برای انجام تمریناتش مجبور است از سالن بدنسازی خوابگاهش استفاده کند. علی نشان داده محدودیت مانع پیشرفت نبوده و توانست در مسابقات کارگری جهان حریفان سرسختش را شکست دهد تا دست‌پر به خانه برگردد. اما پس از بازگشت از اسپانیا تنها پاداشی که دریافت کرده یک کارت هدیه ۲۰۰ هزارتومانی بود! آیا این مبلغ برای تجلیل از یک قهرمان ملی کافی بوده است؟ خودش هم از این مسئله گله دارد و حتی از عملکرد ضعیف هیئت کاراته استان و شهرستان گلپایگان انتقاد می کند. گفت و گوی ایمنا با دارنده مدال طلای ۶۷- کیلوگرم مسابقات کاراته کارگران جهان را در ادامه می‌خوانید:
آیا در این چند سال شهرستان گلپایگان در زمینه ورزش کاراته پیشرفتی هم داشته است؟
سال‌های پیش وقتی از طرف هیئت گلپایگان در مسابقات استان اصفهان شرکت می‌کردیم خیلی سخت می‌توانستیم مدال طلا بگیریم اما در حال حاضر می‌توانم بگویم پتانسیل کاراته گلپایگان خیلی افزایش پیداکرده است. امسال تیمی را در لیگ داشتیم که از جمع پانزده نفر ۹ نفر گلپایگانی بودند.
چه شغلی داری و آیا شغلت به ورزش حرفه‌ای که دنبالش می‌کنی صدمه نزده است؟
کارگر نانوایی هستم و این شغل پدرم است که به او کمک می‌کنم. زود بیدار شدن خیلی کمکم کرد تا صبح‌ها تمرینات خوبی داشته باشم؛ قبل از اعزام به مسابقات اسپانیا روزانه دو نوبتِ دوساعته تمرین می‌کردم.
چه شد به مسابقات اعزام شدی و شرایط اردویی چطور بود؟
انتخابی اول مسابقات قهرمانی کشور بود و انتخابی دیگری نیز دو ماه قبل از اعزاممان برگزار شد؛ درنهایت اول شدم و برای مسابقات جهانی انتخاب شدم و در سه اردوی یک‌هفته‌ای شرکت کردم و اردوی آخر به اعزام برای حضور در مسابقات اسپانیا متصل بود.
با توجه به اینکه تو خدمت سربازی را نگذراندی آیا برای اعزامت مشکلی پیش نیامد؟
برای خروج از کشور به من گفته بودند که با کاروان اول اعزام می‌شوم اما با آنها اعزام نشدم چرا که دانشجو هستم و کارت پایان خدمت ندارم باید مجوز خروج از کشور می‌گرفتم. کارهای خروجم را انجام دادم و درنهایت دو روز بعد با کاروان دوم عازم اسپانیا شدم.
برای رسیدن به این مدال ارزشمند چند بار در کشور اسپانیا بر روی تاتمی رفتی؟
چهار دور مسابقه دادم که در دور اول رقیبی از هند در مقابلم قرار گرفت و با نتیجه هفت بر سه پیروز شدم. دور بعدی حریفم نماینده ایتالیا بود و ده ثانیه به پایان مسابقه با یک حرکت سه امتیازی شکستش دادم. مرحله سوم رقیب بلژیکی را از پیش رو برداشتم و در دور آخر حریفم از کشور میزبان بود که خوشبختانه توانستم ۲ بر صفر پیروز شوم و به عنوان قهرمانی دست پیدا کنم.
در مسابقه آخر حریفت از کشور میزبان بود، جو سالن در مسابقه آخر چطور بود؟
تعدادی از ایرانی ها برای تشویق در سالن حاضر بودند اما در بازی آخر حریف از کشور میزبان بود و مطمئناً هواداران بیشتری داشت خوشحالم که جو بر روی من تأثیر نگذاشت و توانستم طلا را از چنگ رقیبم بیرون بکشم.
آیا قبل از اعزام، پتانسیل قهرمانی را در خودت می‌دیدی؟
شاید بهتر باشد این‌طور بگویم که زندگی‌ام کاراته شده بود، وجودم را برای طلا گذاشته بودم. قبل اعزام فکر می‌کردم که پرچم ایران را بر روی دوشم دارم و روی سکو می‌روم و هر شب خواب مدال طلا می‌دیدم.
آیا وقتی وارد ایران شدی مراسم استقبال برایت برگزار شد؟
بله برگزار شد؛ در مراسم استقبالم مسئولین همه حضور داشتند اما هیچ‌کس کاری برای من نکرد و فقط تاج گل و لوح تقدیر آورده بودند. بنظرشما اینکه مسئول ورزش شهرستان به من که مدال طلای جهان را به دست آوردم یک کارت هدیه دویست هزارتومانی هدیه داده خنده‌دار نیست؟
هیئت کاراته استان اصفهان بعد از برگشت از اسپانیا چطور از تو تشکر کرد؟
فقط در حد یک پیام تبریک که آن‌هم در کانال هیئت کاراته استان اصفهان منتشرشده بود؛ آقای دوانیان به من تبریک گفت، همین! هیچ اتفاق دیگری نیافتاد.
شرکت تو مسابقات جهانی تأثیری در رنکینگ جهانیت داشته یا خیر؟
مسابقات کارگران جهان تأثیری در رنکینگ ندارد؛ اگر به مسابقات برون‌مرزی اعزام می‌شدم می‌توانستم رنکینگ داشته باشم. اگر حمایت‌های لازم از من انجام شود، می‌توانم برای المپیک ۲۰۲۰ کسب سهمیه کنم. مسابقات قرار است چند ماه دیگر برگزار شود و نفرات اول تا چهارم این مسابقات مستقیم به المپیک ۲۰۲۰ دعوت خواهند شد.
هیئت کاراته استان اصفهان مدتی است که با سرپرست اداره می‌شود و آیا ورزشکاران از این مسئله صدمه می بینند؟
زمانی که می‌خواستم به مسابقات کاراته وان چین اعزام شوم هیچ مسئولی در هیئت کاراته استان نبود که به من کمک کند. البته تعدادی بودند که آنها هم در جواب من می‌گفتند "آقا من کارهای نیستم که به شما کمک کنم". من به خاطر اینکه نتوانستم در مسابقات چین حضور پیدا کنم خیلی ضربه خوردم و بعدازآن هم مسابقات کاراته وان ترکیه را از دست دادم.
زمانی که می‌خواستم به مسابقات کاراته وان چین اعزام شوم هیچ مسئولی در هیئت کاراته استان نبود که به من کمک کند. البته تعدادی بودند که آنها هم در جواب من می‌گفتند "آقا من کارهای نیستم که به شما کمک کنم". من به خاطر اینکه نتوانستم در مسابقات چین حضور پیدا کنم خیلی ضربه خوردم و بعدازآن هم مسابقات کاراته وان ترکیه را از دست دادم.
وضعیت کاراته استان‌های دیگر در برابر کاراته اصفهان را چطور ارزیابی می‌کنی؟
با توجه به اینکه عضو تیم ملی بودم، می‌دیدم که هیئت کاراته استان‌های دیگر برای ورزشکارانشان چه امتیازاتی در نظر می‌گیرند. برای مثال هیئت کاراته آذربایجان غربی برای ورزشکارانش یک حقوق ماهیانه هرچند اندک در نظر گرفته که البته چیزی نیست، حدود ۲۰۰ هزار تومان. همین مبلغ ناچیز تا حدودی کمک‌حال ورزشکار است.
کاراته‌کارهای آذربایجان غربی خیلی به مسابقات برون‌مرزی اعزام می‌شوند ولی اصفهان هیچ! درصورتی‌که اصفهان تنها استانی است که امسال دو نفر ملی‌پوش در مسابقات داشت.
استان آذربایجان غربی به ورزشکارانی که طلای مسابقات انتخابی تیم ملی را می‌گیرند نفری یک‌میلیون تومان پاداش می‌دهد. بچه‌های استان اصفهان در مسابقات کردستان نزدیک ده مدال گرفتند که حتی طلا نیز در بین‌شان بود. فقط یک تقدیرنامه بود نه چیز دیگری؛ لوح تقدیر خوب است درصورتی‌که درک کنند این ورزشکار چقدر تمرین داشته تا به این مدال طلا رسیده یا در تیم ملی فیکس شده است؛ باید دلگرمی باشد تا ورزشکار به تلاشش ادامه دهد.
آیا برای اینکه درخواست کمک کنی با هیئت کارگری تماس نگرفتی؟
چون خودم خجالت می‌کشیدم توسط یکی از آشنایانم با شیران رئیس هیئت کارگری استان تماس گرفتم و اعلام کردم چون ورزش حرفه‌ای را دنبال می‌کنم نیاز به مکمل دارم و یک مبلغ جزئی را به من کمک کنند اما هیچ کمکی به من نشد!
آیا بعد از بازگشتت وزارت کار تقدیری انجام داد؟
جلسه‌ای که از طرف وزارت کار برای من و بچه‌های دیگر گرفتند؛ البته فقط تقدیر و تشکر کردند و یک کیک ساندیس به ما دادند و گفتند خیلی ممنون و انشاالله بازهم بتوانید مقام کسب کنید! البته یک کارت هدیه هم به ما دادند که هنوز مبلغش را نمی‌دانم که معلوم نیست ۱۰۰ یا ۲۰۰ هزار تومان باشد.
از طرف اسپانسر پاداشی برایتان در نظر گرفته نشده بود؟
قرار بود بانک رفاه که اسپانسر ما در مسابقات بود ۱۰ میلیون تومان به ما بدهد که اصلاً نمی‌دانم چه شد؟ وزارت ورزش فقط برای مدال‌های آسیایی جهانی پاداش می‌دهد که آن‌هم شش ماه بعد پرداخت می‌شود.
بزرگ‌ترین دغدغه ورزشی که به آن فکر می‌کنی چه چیزی می‌تواند باشد؟
اگر در ورزش موفق نشوم دیگر کاری از دستم برنمی‌آید چرا که از همه زندگی و کار و درسم زدم آمده‌ام ورزش می‌کنم. اگر تأمین شوم مشکلی ندارم و ادامه خواهم داد اما نمی‌دانم چرا استان اصفهان از ورزشکارانش حمایت نمی‌کند. من نیز به‌عنوان یک عضو کوچک در تیم ملی بوده‌ام و برای پرچم کشور تلاش کرده‌ام، پس مستحق حمایت هستم.
سطح مسابقات کارگری نسبت به سطح مسابقات جهانی پائین تر است یا بالاتر؟
در این مسابقات کسانی که رنکینگ کمتر از ۵۰ دارند نمی‌توانستند شرکت کنند. مسابقات کارگری نسبت به مسابقاتی که در سطح جهانی برگزار می‌شود مطمئناً پائین تر است.
مربی تا چه میزانی در موفقیتت اثرگذار بوده است؟
سید محمد حسن علوی و ایمان گلمحمدی فقط مربی من نبوده اند و نقش عمده‌ای در موفقیت هایم داشته اند. هیچ‌وقت حامی مالی نداشته‌ام، وضعیتم در حدی بود که می‌خواستم در مسابقات استانی شرکت کنم هزینه شرکت در مسابقات را نداشتم و در این راه همیشه مربی هایم یاورم بوده اند؛ امیدوارم با مدال‌هایی که در آینده می‌گیرم زحماتشان را جبران کنم.
نظرت در مورد کوچ بی‌بازگشت ورزشکاران از کشور چیست؟
وقتی‌که یک ورزشکار می‌بیند در کشورش به وی بهاداده نمی‌شود و مورد حمایت نیست خود به خود فکرهایی برای پناهنده شدن به سرش می‌زند. همین امروز صبح در برنامه‌ای تلویزیونی که از شبکه سه پخش شد مربی یکی از تیم‌های ملی می‌گفت که از کشورهای عربی با شاگردانم تماس برقرار کرده‌اند که به آن کشورها بروند و به‌عنوان بازیکنان آنجا در مسابقات شرکت کنند؛ کشورهای عربی پول‌های خوبی به ورزشکارانشان می‌دهند.
درصورتی‌که ایران بتواند از ورزشکارانش به نحوی حمایت کند که دغدغه‌ای نداشته باشد چرا باید به خروج از کشور فکر کند. البته من این کار را نمی‌کنم چون پرچم ایران چیز دیگری است.
آیا به کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ هم فکر کرده‌ای؟
اگر من در مسابقات کاراته وان چین و ترکیه شرکت کرده بودم آنقدری امتیاز به دست آورده بودم که برای المپیک کسب سهمیه کنم؛ حداقل اصفهان یک کاراته‌کار خوب داشت که در جهان رنکینگ داشته باشد. برای کسب سهمیه کمی دیر شده ولی اگر حمایت شوم می‌توانم به کسب سهمیه امیدوار باشم. همه می‌گویند اول مسیر هستی ولی اگر حمایت می‌شدم، وسط مسیر بودم.
آیا تاکنون حقت را پایمال کرده‌اند؟
حقم را خیلی پایمال کرده‌اند؛امسال برای حضور در تیم ملی باکسی مبارزه کردم که طلای جوانان جهان، طلای آسیا و خیلی مدال‌ها را در کارنامه‌اش داشت. من رقیبم را شکست دادم ولی سرمربی تیم ملی قبول نکرد که من را انتخاب کند و گفت باید دوباره مسابقه بدهم و در مرحله دوم بازهم شکستش دادم تا سرمربی را متقاعد کردم من را در لیست تیم ملی جا دهد.
تا حالا شده به اینکه ورزش رو کنار بگذاری فکر کنی؟
تمام زندگی‌ام کاراته شده و مجبور شده‌ام از دانشگاه مرخصی بگیرم و تمام فکر و ذهنم را بر روی تمرین برای مسابقات آسیایی قرار دهم و سه ماه تمام را در اردو بگذرانم؛ بعضی مواقع از درد گریه می‌کردم، التیام این‌همه درد می‌توانست آن طلایی باشد همیشه با رویای مسابقات آن می‌خوابیدم. یک هفته قبل از اعزام مربی تیم ملی در گروه ویس گذاشت که " بچه‌ها اعزامتان لغو شد، فدراسیون بودجه ندارد"
من در مترو این ویس را گوش کردم، اینکه چه حالی داشتم را نمی‌توانم به زبان بیاورم ولی در یک جمله "آن روز نابود شدم".
اگر این حرف‌ها را در خیابان برای کسی بازگو کنی می‌گویند برو تو دیوانه‌ای! این موضوعات را فقط کسی می‌فهمد که ورزش را به‌صورت حرفه‌ای دنبال کرده باشد! نبود حمایت در روحیه‌ام خیلی تأثیر گذاشته بود به‌نحوی‌که حتی می‌خواستم ورزش را کنار بگذارم. کسب این مدال باعث شد تا روحیه خوبی پیدا کنم و به آینده امیدوار باشم.
به نظرت پرهزینه بودن کاراته علتی برای اینکه از این رشته حمایت مالی نشود نیست؟
کاراته رشته ایست که هزینه آن‌چنانی ندارد و اگر مسئولین بخواهند از این ورزش حمایت کنند کار سختی نیست. اگر مبلغ قرارداد یک بازیکن فوتبال را به کاراته اختصاص دهند همه کاراته‌کارها تأمین می‌شوند؛ مثلاً مبلغ قرارداد سید جلال حسینی را به کاراته بدهند، ملی پوشان این رشته تا ابد تأمین خواهند بود. اگر مبلغ قرارداد یک بازیکن فوتبال را به کاراته اختصاص دهند همه کاراته‌کارها تأمین می‌شوند؛ مثلاً مبلغ قرارداد سید جلال حسینی را به کاراته بدهند، ملی پوشان این رشته تا ابد تأمین خواهند بود.
در تأمین هزینه‌های مالی چه کسی کمکت می‌کرد؟
پدرم خیلی کمکم می‌کند اما بازهم نمی‌توانم هزینه‌ها را تأمین کنم. خدا را شکر دایی خوبی دارم"دایی ابوالفضل" که خیلی در این راه کمک‌های مالی‌اش سنگ از جلوی پاهایم برداشته است.
تا حالا به دوپینگ فکر کرده‌ای؟
نه! آخر دوپینگم همین مصرف مکمل است. اگر نمی‌خندید باید بگویم اصلاً نمی‌دانم چطور باید دوپینگ کنم. مکمل‌هایی که مصرف می‌کنم همگی مجوز وزارت بهداشت دارد.
فوتبالی هستی یا نه؟ طرفدار کدام تیمی؟
اهل فوتبال نیستم و هیچ تیم فوتبالی را دوست ندارم؛ نکند توقع دارید بگویم سپاهان!
در پایان توقعت از مسئولین ورزش کشور و استان چیست؟
از مسئولین توقع زیادی ندارم و نمی‌گویم که یک میلیارد خرج من کنند؛ یک کمک‌هزینه جزئی برای خرید مکمل و تجهیزات کاراته برایم کافی است. شاید کمک‌هایی که مدنظر من است کلاً با ۱۰ میلیون جمع شود که تا سه سال دیگر نیازی به کمک نداشته باشم تا بقول معروف روی غلتک بیفتم.
گفت‌وگو از بهنام عبدلی- خبرنگار سرویس ورزش ایمنا
نظر شما