امیر حسین شبانی در گفت وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: بررسی روند پیدایش شهرها نشان میدهد، این سکونتگاهها بهانهای برای انسانها بودهاند تا با گردهمایی در شهرها به برخی همافزاییها دست پیدا کنند، به عبارت دیگر هدفی که انسانها را در مکانی به نام شهر گرد هم آورده است، هم افزایی، تعاون و همکاری بین افراد و اجزای کلیتی به نام شهر است.
وی افزود: این هدف در طول تاریخ دستخوش تغییر و همین امر موجب شده است تا پس از مدتی شهرها کیفیت خود را از نظر کالبدی و غیر کالبدی از دست بدهند.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: کم رنگ شدن حس تعلق نسبت به مکان زندگی، کلیت وجودی شهر را دچار تزلزل میکند و توجه به منافع عمومی و جمعی را در اولویت آخر قرار میدهد، همچنین موجب شده مشارکت شهروندان کاهش پیدا کرده و در پی آن گسستهای اجتماعی ایجاد شود.
شبانی ادامه داد: گسستهای اجتماعی سرمایههای اجتماعی شهر را کاهش میدهد و کمرنگ شدن نقش شهروندان فعال و مشارکت جو موجب شده تا صدمات و عوارضی برای محیط شهری ایجاد شود، شهروندانی که نسبت به محیط اطراف خود بی تفاوت شدهاند حساسیتی به کیفیت محیط شهری نشان نمیدهند و این بی تفاوتی شرایط را برای تخریب محیط شهری فراهم میکند.
این کارشناس شهرسازی عنوان کرد: بی تفاوتی شهروندان و کمرنگ شدن حس تعلق موجب شده انسان و محیط در تقابل با یکدیگر قرار بگیرند، در این شرایط شهر مانند یک موجود زنده دچار بیماری شده و غنا و سرمایه اجتماعی فرهنگی خود را از دست میدهد.
شبانی تاکید کرد: در این شرایط شهروندان و مدیران شهری هرکدام به سمتی میروند و نبود همافزایی لازم میان آنان هزینه نگهداری شهر و مدیریت شهری را بالا میبرد این در حالی است که سرنوشت شهر برای شهروندان چندان مهم نیست و کیفیت فضاهای شهری هر روز کاهش پیدا میکند.
نظر شما