منا رمضانی طراح صحنه نمایش خانه در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: نمایشنامه‌های قوی به این علت که دارای متن‌های پرمحتوا هستند، به طراح، ایده‌های بسیار زیادی می‌دهند و در ذهن او جرقه‌های تازه‌ای می‌زنند و این خود می‌تواند در طراحی صحنه‌های این نمایشنامه‌ها تاثیرگذار باشد و می‌توان گفت نمایش خانه هم از این دست است.
وی با اشاره به اینکه طراحی صحنه این نمایش بسیار ساده بود، ادامه داد: در طراحی صحنه این نمایش ما به کلمات کلیدی از جمله تنهایی، انزوا و انتظار رسیدیم و به آنها شکل تصویری دادیم.
این طراح صحنه با اشاره به اینکه طراحی صحنه این نمایش از حالت رئال و تکراری منفصل می‌شود و به نوعی تبدیل شدن خانه‌ای است که در فضایی سورئال اتفاق می‌افتد گفت: در صحنه‌های این نمایش تنها یک نفر است که روی زمین قرار دارد و بقیه را مثل طنابی به یکدیگر وصل می‌کند.
رمضانی تصریح کرد: در این صحنه‌ها اتفاقات منفصل توسط یک نفر به یکدیگر پیوند می‌خورد و در واقع از تکه تکه شدن یک خانه سعی می‌شود که فضایی برای گردهمایی اعضای خانه ایجاد شود. در واقع در فضایی نمادین سعی شده که پروسه‌ای طی شود که از همان ابتدا در ذهن مخاطب این سؤال ایجاد شود که این فضا برای چه منظوری طراحی شده است؟ و همین باعث می‌شود که مخاطب با صحنه ارتباط برقرار کند.
وی ادامه داد: صحنه طوری چیدمان شده است که چیزی تخریب می‌شود تا چیز دیگری ساخته شود و در این فضاسازی اتمسفری توسط صحنه ایجاد می‌شود که مخاطب را درگیر می‌کند و در چنین حالتی هر تلاشی برای رسیدن به واقع گرایی بی اثر می‌ماند.
طراح صحنه نمایش خانه تاکید کرد: طراحی صحنه نمایش خانه دارای دکوری است ما بین دو شیوه واقع گرا و غیر واقع گرا و احساسی که این دکور در بیننده ایجاد می‌کند کاملاً متفاوت از دکورهای قبلی است و به طور آرام و نامحسوس باعث می‌شود که مخاطب فکرش در فضایی سورئال حرکت کند.
نظر شما