به گزارش ایمنا، این نمایش، هفتمین اثری است که میثم کیان در اصفهان به اجرا درمی‌آورد و به شکلی دنباله قصه و مضمونی است که در نمایش «مالی سوئینی» چند سال پیش به اجرا درآورده بود. قصه این اثر، به شکل سمبلیک حول‌وحوش زندگی دو پرنده است که صاحبشان، آن‌ها را آزاد می‌کند، ولی این دو پرنده، درکی از مفهوم آزادی خود ندارند.
این نمایش، ترکیبی از فضاهای خاص موسیقیایی است. در این نمایش، زهرا شفیع، شبنم پایندان، متین برخوردار و آلاله هاتفی به ایفای نقش می‌پردازند. نجمه بهنام نیا، دستیار کارگردان، بهناز بهادری، طراح صحنه، زهرا شفیع، طراح حرکات، نادیا سجاد، طراح لباس و گریم، بهاره آقاداود، مدیر اجرایی و لاله آشوری، طراح پوستر این نمایش هستند.
میثم کیان درباره این نمایش می‌گوید: «شاید نجات یابیم»، بازگویی بغض بزرگی است که سال‌ها است با آن زیسته‌ام. نغمه‌ای نواخته می‌شود، پرنده‌ها به صدا درمی‌آیند و کلامشان، صریح‌ترین و صادقانه‌ترین حرف این روزهایمان می‌شوند. «شاید نجات یابیم»، تکه دیگری از وجودم شده و تکه بزرگی از وجود شما هم می‌شود و تا مدت‌ها با شما خواهد ماند.
او اضافه می‌کند: «شاید نجات یابیم»، ساده‌ترین و صادقانه‌ترین اثری است که توانسته‌ام هدایتگرش باشم. از سوی دیگر مسئله‌ای را درونش می‌بینم که چه با زیستن با آن و چه با فراموش کردنش، زمان زیادی است که خدشه‌دار شده، از همان ابتدا که خواستیم زیبایی‌هایش را در حصار قفس، در حصار تصویرها، در حصار بوها و در حصار کلمات عرضه کنیم. بغض بزرگ همان است. باید اعتراف کنم خودم بیش از هر کس دیگری، مشتاق شروع اجراهای این نمایش هستم.
کیان ادامه می‌دهد: جامعه‌ای که هر روز، حصارهای تودرتویی به دور خود می‌کشد، هرگز قوای ادراکی‌اش، مکانی برای رشد پیدا نخواهد کرد و سرانجامی تلخ خواهد داشت.
«شاید نجات یابیم»، بازگویی همین تلخی است که تراژیک آغاز می‌شود و تراژیک پایان می‌یابد. کلمه «شاید»، تیغ برنده‌ای می‌شود که روحمان را دائم زخمی می‌کند. شاید... شاید... شاید... شاید... شاید.... نجات یابیم.
نظر شما