عباس نصر اصفهانی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا پیرامون زمزمه های تغییر نظام ریاستی به پارلمانی اظهار کرد: «زمینه پیدایش ایده تبدیل سیستم ریاستی به مدل پارلمانی در حوادث چهل سال گذشته به خصوص پس از دوران امام(ره) نهفته است. وقایعی مثل انتخابات خرداد ۷۶ و ۸۸ و ۱۲ روز خانه نشینی احمدی نژاد زمینه ساز این فکر در ذهن طراحان این ایده است، اما آنچه موجب تشدید بیشتر این ایده شده این است که جناح راست احساس می کند جایگاه اکثریت را در آرای مردم برای همیشه از دست داده، یعنی از طریق صندوق رای و انتخابات، جناح راست نمی تواند حاکم شود و باید راهی ایجاد شود که آنها بر سریر قدرت بمانند، این است که در این وادی شنا می کنند.»
پژوهشگر و نویسنده مجموعه پنج جلدی«اصفهان در انقلاب» افزود: «نظام ریاستی بر سه پایه مستقل دیده می شود، چون رییس جمهور متکی به آرای مستقیم مردم است، اما در نظام پارلمانی رییس جمهور یا نخست وزیر که تفاوتی در لفظ آن نیست، زاده پارلمان است و بر دوپایه ایستاده است. به مفهوم دیگر هر دو از سوی مردم علت ایجادی مشترک خواهند داشت و دو انتخابات آنها در هر حال در یک انتخاب ادغام می شود، که این رویه جهت گیری به سوی تمرکز گرایی و سنترالیزم (یک روش رهبری و مبانی سازماندهی درون حزبی است که توسط آن تصمیم‌گیری‌های سیاسی حزب که اعضای آن به صورت دمکراتیک انتخاب شده‌اند، انجام می‌شود. این روش برای تمامی اعضای حزب الزام‌آور است و توسط طرفداران لنین و تروتسکی مورد بررسی قرار گرفته‌است*) دارد، چون حق انتخاب مستقیم رییس جمهور از ملت گرفته می شود و به پارلمان داده می شود.»
این تحلیل گر مسائل سیاسی افزود: «از یک منظر شاید مزیت شیوه پارلمانی این است که به راحتی می توان او را عوض کرد یا سال ها نگه داشت. در دوران پهلوی نخست و زیرانی با مسئولیت های چند ماهه تا ۱۳ ساله داشتیم، ولی رییس جمهور که با پشتوانه رای مستقیم مردم برای چهار سال انتخاب می شود، دوبار متوالی بیشتر نمی تواند رییس جمهور باشد. همچنین به راحتی نمی توان او را از این جایگاه برکنار کرد، بنابراین مزیت نظام پارلمانی برای فرد اول مملکت بیشتر است، اما عیب آن کاستن از حقوق و قدرت انتخاب ملت است.»
نخستین رییس مجمع امور صنفی روزنامه نگاران اصفهان گفت: «دو قطبی شدن و دو دولتی بودن مدیریت کشور ریشه در قانون اساسی دارد؛ به عنوان مثال اگر سیستم ما پارلمانی بود، در سال ۷۶ حتما ناطق نوری رییس جمهور یا نخست وزیر می شد و در وقایع ۸۸ هیچ مقاومتی از طرف ملت رخ نمی داد، یا با ۱۲ روز خانه نشینی احمدی‌نژاد، پارلمان به راحتی او را کنار گذاشته بود، اما چون پای آراء مستقیم مردم در میان بود این کارها ساده نبود. هفتاد سال دوران مشروطه نشان داد که گر چه نظام پارلمانی کار را برای رهبر اصلی کشور خیلی ساده می کند، اما اصلا نتایج خوبی نخواهد داشت و مدیریت بسیار بی ثباتی را به وجود آورد، یا پی در پی فرد عوض می شود و یا سیزده سال ثبات تحمیلی هویدا که خوشبختانه شکل گیری، رشد و پیروزی انقلاب را به دنبال داشت.»
این محقق و فعال سیاسی خاطرنشان کرد: «در نظام پارلمانی نه تنها احزاب به طور نظام مند پشت سر مجلس و نمایندگان خود به طور قوی ایستاده اند، بلکه مطبوعات آزاد و حاکمیت های محلی قوی و کلا نهادهای مدنی ثبات جامعه را میخکوب کرده اند و جامعه مطابق اراده فردی بدین سو و آن سو نمی رود، وانگهی رهبر اصلی کشور نیز یا مثل انگلیس نمادین است، یا خودش هم انتخابی است و هر چهار یا پنج سال یک بار انتخاب می شود و در معرض آرای مردم قرار می گیرد، البته در جامعه ما با داشتن بحث نظارت استصوابی و نهادهای مدنی کاغذی و دخالت نظامیان در سیاست و ... با پارلمانی کردن انتخاب رییس قوه مجریه، بعید است به سوی استبداد پیش نرویم.»
نظر شما