به گزارش خبرنگار ایمنا، موسسه رویش مهر با همکاری انجمن داستان اصفهان امروز (دوشنبه) مراسم بزرگداشتی را برای احمد اخوت برگزار کرد. در این مراسم نویسندگانی چون علی خدایی، آرش اخوت و حسام الدین نبوی نژاد صاحب امتیاز مجله ی زنده رود حضور داشتند.
احمد اخوت برای آن دسته از خوانندگانی که با ویلیام فاکنر و خورخه لوییس بورخس و جهان عجیب و رازآلود ادبیات آنها آشنایی دارند، نامی آشنا و ملموس است. او که خود در رشته زبان شناسی تحصیل کرده است، ترجمه های بی نظیری را از آثار این نویسندگان دارد؛ او آنقدر زبان سخت و چندپهلوی آثار بورخس را روان ترجمه کرده است که امروز در این مراسم، به گفته ی خواهرزاده اش آرش اخوت؛ "خودش یک بورخس است".
آرش اخوت در این مراسم ادامه داد: نقل است که می گویند هر وقت بورخس نقل قولی را در داستان هایش می آورد، یعنی این حرف خودش است و هرگاه چیزی را مستقیما می نویسد، یعنی نقل قول از شخص دیگری است! احمد اخوت هم همینطور است؛ همیشه حرف هایش را نقل قول می کند و همیشه با نشانه ها حرف می زند.
علی خدایی، از نویسندگان اصفهانی، نیز در صحبت هایش راجع به احمد اخوت گفت: احمد اخوت در کار ترجمه، یک کاشف است؛ او متن را به صورت مستقیم ترجمه نمی کند، بلکه کلمات اصلی نویسنده را کشف می کند و از آنها نشانه می سازد تا خواننده از یک نشانه، برای خودش یک داستان بسازد؛ به عبارت دیگر اخوت، در ذهن خواننده کاشت نشانه انجام می دهد.
حسام الدین نبوی نژاد، صاحب امتیاز مجله زنده رود نیز در صحبت هایش از همدلی و همراهی احمد اخوت در نشریه زاینده رود گفت. نبوی نژاد اظهار کرد: بعد از تعطیلی جُنگ اصفهان که احمد هم عضو آن بود، من موفق شدم امتیاز نشریه زاینده رود را کسب کنم. در تمام این سال ها بدون استثنا، احمد اخوت برای مجله مطلب نوشته است. حتی برای بخش هایی که مربوط به ادبیات نبودند هم احمد، مطلبی پیدا می کرد و از خاصیت قلمش این بود که هر مطلبی را به داستان نزدیک می کرد؛ حتی مقاله ها را. او حتی در مقاله هایی که ترجمه می کرد نیز نکاتی را پیدا می کرد و پیرامون آن تحقیق می کرد. برای همین است که قریب به اتفاق مقاله های احمد اخوت هم ”جستار مقاله ” هستند.
در پایان این مراسم، مطلبی از کتاب "تا روشنایی بنویس" نوشته ی احمد اخوت با این مضمون قرائت شد: «و خداوند هر کس را بخواهد عذاب دهد، او را "نویسا" می آفریند تا او در انتهای کنجی تاریک، هم خستگی جسمی متحمل شود هم خستگی فکری و تنها راه نجات او، کلمات هستند! نویسنده باید برای رسیدن به روشنایی، از کلمات کمک بگیرد و بنویسد.»
نظر شما