به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، یکی از اقدامات موثر کشورهای موفق در جهت کاهش ترافیک شهری و آلودگی هوا اهمیت دادن به موضوع حمل و نقل عمومی است. در زمینه حمل و نقل عمومی، سیستم دوچرخه های اشتراکی در جوامع مختلف از موفقیت چشمگیری برخوردار هستند، به طوریکه نقش به سزایی در کاهش ترفیک شهری و آلودگی هوا داشته اند.
سیستم دوچرخههای اشتراکی نیز مانند طرحهای دیگر همیشه با آزمون و خطا همراه بوده اما به هرجهت، امروزه به طرحی محبوب در میان دوست داران هوای پاک تبدیل شده است. آشنایی با این سیستم محبوب در کشورهای مختلف از گذشته تا کنون به اجرای هر چه بهتر این طرح در کشورما نیز کمک میکند. از همین رو، در ادامه مطلب با مزایا و معایب برخی از سیستمهای دوچرخههای اشتراکی در دنیا آشنا میشویم.
سال ۱۹۶۵؛ سیستم دوچرخههای سفید در هلند
ایده دوچرخههای سفید اولین بار از رمان Ecotopia به نوشته نویسنده آمریکاییErnesr Callenbach گرفته شد. در این رمان، یک آرمان شهر به گونه ای تصور میشود که سوختهای فسیلی هیچ جایگاهی در آن ندارند و دوچرخه مهم ترین وسیله در سیستم حمل و نقل عمومی محسوب میشود. با الهام از چنین تصوری، در سال ۱۹۶۵ حدود هزار دوچرخه سفید رنگ بدون قفل در سطح شهر آمستردام برای استفاده عموم در نظر گرفته شد. در این طرح افراد میتوانستند برای جابه جای خود در سطح شهر و سفرهای کوتاه از این دوچرخههای سفید رنگ استفاده کنند. پس از یک ماه از اعمال این طرح بسیاری از دوچرخهها دزدیده شدند و یا به سرقت رسیدند و به همین دلیل این طرح با شکست روبرو شد. از مزایای این طرح می توان به رایگان بودن آن و از معایبش میتوان به عدم وجود امنیت و شناسایی کاربران اشاره کرد.
سال ۱۹۹۵؛ سیستم دوچرخههای شهری یا Bycyklen در کپنهاگ
حدود سی سال بعد از اجرای طرح دوچرخههای سفید، سیستمی با نام دوچرخههای شهری یا Bycyklen در کپنهاگ اجرا شد. در این سیستم برای استفاده از دوچرخه، کاربر مبلغی را پرداخت میکرد و در نتیجه با پرداخت مبلغ قفل دوچرخه باز میشد. در موارد پیشرفته تر از این طرح، کاربر مبلغی را به امانت به ایستگاهی که دوچرخه را تحویل میگیرد پرداخت میکند و میتواند دوچرخه را در ایستگاه دیگر تحویل دهد. در این طرح مدت زمان استفاده از دوچرخه نامحدود است و از دوچرخههای با امکان نصب آگهی تبلیغاتی استفاده میشود. عدم شناسایی کاربران، پایین بودن امنیت و همچنین کم بودن مبلغ امانت در مقایسه با قیمت دوچرخه، باعث بالارفتن آمار سرقت دوچرخهها در این طرح میشد.
سال ۱۹۹۶؛ دوچرخههایی با سیستم کارت های مغناطیسی
در سال ۱۹۹۶ سیستم کوچکی با نام bikeaboutبرای اولین بار در دانشگاه Portsmouth لندن به منظور رفاه دانشجویان اعمال شد. در این سیستم به منظور بالا بردن سطح امنیت و شناسایی کاربران برای باز کردن قفل دوچرخه از کارتهای مغناطیسی استفاده می شد. کاربران از طریق این کارتهای مغناطیسی قابل شناسایی هستند و اگر کاربر دوچرخه را تحویل ندهد قابل شناسایی است. این طرح در سال ۲۰۰۷ در پاریس با نام Velib به معنای دوچرخه آزاد اعمال شد اما به دلیل وجود مشکلاتی در زمینه امنیت مورد استقبال قرار نگرفت.
سال ۱۹۹۸، سیستم دوچرخههای هوشمند Dockless Bikes) (
با پیشرفت تکنولوژی و کاربرد گوشیهای هوشمند، استفاده از جی پی اس و نرم افزارهای ویژه دوچرخه، کاربر قادر است نزدیکترین دوچرخه را پیدا و توسط نرم افزار قفل آن را باز کند. پیش از این سیستم در نمونه مشابه، کاربر برای کرایه کردن دوچرخه و باز شدن قفل آن با پشتیبانی تماس میگرفت و در نهایت دوچرخه را در هر مکانی که مایل بود پارک میکرد و برای قفل کردنش مجددا با پشتیبانی تماس میگرفت. اما امروزه با طراحی نرم افزارهای مخصوص، دیگر نیازی به برقراری تماس با پشتیبانی نیست. نسل چهارم از دوچرخه های عمومی هوشمند کاربران را قادر میسازد تا آزادانه در هر زمانی با استفاده از نرم افزار به این سیستم از دوچرخهها دسترسی داشته باشند. امروزه در کشورهای دوستدار محیط زیست این نسل از دوچرخهها به شکل گسترده ای مورد استقبال قرار گرفته است.
ترجمه از: الهه جلالی، خبرنگار ایمنا
نظر شما