به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در برخی از محله های استانبول، علائمی نقاشی شده در قسمت ورودی ساختمان ها دیده می شود که ممکن است در نگاه اول عابران را به خود جذب نکنند، اما با دقت بیشتر، طراحی جذاب و متفاوت آن ها چشم ها را به خود خیره نگه می دارد.
این آثار حکاکی شده برروی شیشه ها با عشق و مهارت توسط هنرمندان طراحی شده و بازمانده از معماری بومی قرن بیستم استانبول هستند. در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، جمعیت شهر استانبول به سرعت اوج گرفت. پس از مدتی طولانی، که شهرسازی توسعه یافت، آپارتمانها سراسر این شهر را احاطه کردند. برخی از این آپارتمان ها با دقت تمام و برخی دیگر بدون مجوز قانونی و بی هیچ توجهی به طراحی ساخته شدند. به سرعت این آپارتمان ها اسم های خاصی به خود گرفتند، به عنوان مثال برخی از این اسامی «دریا»، «گل رز»، «صدای خدا» یا «دوستت دارم» بودند. معماران اولیه این ساختمانها، هنرمندانی از یونان، ارمنستان و جوامع یهودی بودند که به تدریج جای خود را به معماران ترکیه دادند.
این روزها، این نوع معماری، همراه با علائم خود تا حد زیادی در حال ناپدید شدن هستند، زیرا استانبول درحال توسعه مجدد شهر و از بین بردن ساختمان های قدیمی است. یکی از دلایل ازبین بردن این ساختمان ها این است که دولت می خواهد برخی از ساختمان هایی را که به خوبی ساخته نشده اند را با ساختمان های محکم تری جایگزین کند، و دلیل دیگر می تواند استفاده از ساختمان های جدید به عنوان منابعی از درآمد باشد. برخی از مردم بر این باورند که مقاومت در مقابل ازبین بردن این معماری های قدیمی تاحدی معقولانه نیست، زیرا حفظ آن ها چندان هم با ارزش به نظر نمی رسد.
نظر شما