۱۷ فروردین ۱۳۹۸ - ۰۹:۴۰
ظرافتی با رنگ و بوی چوب

بهروز عزت خواه، هنرمند عرصه نازک‌کاری چوب است که به صورت تجربی این هنر را فراگرفته و اکنون نزدیک به چهار دهه است در کنار همسری که این هنر را به او آموخته، به خلق آثاری می پردازند که هریک جلوه ای از هنرِ دست و بازی خارق العاده با رنگ و بوی انواعی از چوب‌ها است.

به گزارش ایمنا، استاد عزت خواه اگرچه خود، هنر نازک کاری چوب را از دیگری نیاموخته است اما عشق او به چوب و نازک کاریِ آن موجب شد همسرش استاد رضوان حدادی نیز به این وادی کشانده شود تا آنجا که او این هنر را از استاد عزت خواه آموخت و اکنون بیش از ۳۰ سال است که همراه با همسر و استادش در هنر نازک کاری، چوب می سازد و می پروراند و استاد عزت خواه همواره تاکید می کند که همسرش همکار وی است. عزت خواه می گوید: «من قبل از ازدواجم به کار با چوب و نازک کاری پرداختم و بعد از ازدواج، همسرم نیز به این هنر علاقمند شد و از آن زمان تا کنون با هم همکاری داریم و آثار مشترک بسیاری را ساخته ایم.»

وی با بیان اینکه نازک کاری چوب حدود یازده سال قبل در زمانی که مرحوم احمد ادیب معاونت صنایع دستی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان اصفهان را به عهده داشت به عنوان یکی از رشته های مستقل صنایع دستی ایجاد شد، ادامه می دهد: «بعد از اینکه رشتۀ مستقل نازک کاری چوب ایجاد شد، از آن زمان من به عنوان هنرمند نازک کاری چوب معرفی شدم.»

ظرافتی که هوش از سر می بَرَد

این پیشکسوت هنر نازک کاری چوب که دلیل نامیدن این هنر به نازک کاری چوب را ظرافت کار می داند، تصریح می کند: «در ایجاد یک اثر چوبی به شیوۀ نازک کاری، باید ظرافت زیادی استفاده کرد؛ ضمن اینکه چوب های مورد استفاده باید هماهنگ باشند یعنی راه و بیراه آن ها رعایت شود، درزهای چوب هم نباید مشخص باشد و درمجموع باید این کار را با دقت و ظرافت بالا انجام داد و به این موضوع توجه کرد که نازک کاری چوب با معرق و منبت چوب تفاوت دارد چرا که در مشبک، بخش هایی از چوب خالی می شود و در معرق، چوبی درون چوب دیگر قرار داده می شود، اما این دو شیوه در نازک کاری چوب با هم انجام می شود و ما در این کار به جز دِرِیل از وسیله برقی دیگری استفاده نمی کنیم و همه را با دست کار می کنیم.»

استاد عزت خواه همراه با همسرش رضوان حدادی در نمایشگاه های بسیاری شرکت داشته است اما خود کمتر برای دیدن آثار هنرمندان دیگر در نمایشگاه های آنها شرکت می کند. وی می گوید: «تمام آثار من تک هستند یعنی از هر اثرم یکی ساخته ام و در برخی موارد شاید از یک اثر دو مورد ساخته باشم چرا که برای خلق هر یک از این آثار زمان زیادی باید صرف شود که از سه ماه تا یک سال و نیم هم می رسد و همیشه سعی کرده ام خیلی کم در نمایشگاه های دیگران شرکت کنم چون نمی خواهم تاثیر آثار دیگران باعث شود که من از کارشان کپی کنم.»

بو و رنگی خاص برای هر چوب

وی با بیان اینکه همراه با همسرش از اعضای اولیه موزه هنرهای معاصر اصفهان و موزه هنرهای معاصر تهران هستند و در موسسه هنرهای تجسمی تهران عضویت دارد، می گوید: «بیش از ۲۰ سال است که من و همسرم در نمایشگاه های گروهی بسیاری شرکت کرده ایم و نمایشگاه هایی هم به صورت انفرادی داشته ایم ازجمله می توانم به برگزاری نمایشگاه در فرانکفورت و فرایبورگ آلمان و نمایشگاه یک روزه در کشور سوئیس اشاره کنم؛ ضمن اینکه در نمایشگاه های برگزارشده در ایران هم شرکت داشته ایم که از جملۀ آن ها می توان نمایشگاه های برگزارشده در موزه هنرهای معاصر اصفهان، موزه هنرهای معاصر تهران و همچنین کاخ سعدآباد را نام برد.»

این هنرمند با اشاره به استفاده نکردن از رنگ در آثارش، تصریح می کند: «یکی از کارهایی که منحصراً من و همسرم انجام می دهیم این است که تابلو را از یک تا ۱۷ سانتی متر برجستگی به صورت سه بعدی کار می کنیم و اصلا از رنگ استفاده نمی کنیم چرا که هر چوبی رنگ و بوی خودش را دارد.»

وی با تاکید بر اینکه توانایی تشخیص بوی ۳۵ چوب را دارد، می افزاید: «هر چوبی بو و رنگ خاص دارد و من درحال نوشتن کتابی در این زمینه هستم که بر اساس تجربه چندین سالۀ من به دست آمده است. هم‌چنین سه جلد کتاب درباره طرح هایم کار کردم که موضوع آن ها درخصوص معرق، کاشی، نقش پرده و پارکت و بسیار موارد دیگری است که می توان این طرح ها را در آن ها بکار برد اما برای انتشار حمایت نشده است.»

معنا یافتن هنر در کنار فرهنگ

از نظر بهروز عزت خواه ارج و مقام هنر آنقدر والا است که با چیزی در دنیا قابل قیاس نیست. وی با تاکید بر کاربرد دو واژۀ هنر و فرهنگ در کنار یکدیگر، می گوید: «هنر و فرهنگ را نمی توان جدا معنا کرد و این دو در کنار هم مفهوم پیدا می کنند، اما آن کسی که نسبت به فرهنگ ایرانیان با اطلاع و علاقمند باشد بدون شک هنر نیز برای وی قدر والایی دارد.»

استاد عزت خواه با اشاره به دوران کودکی خود وعلاقه‌اش به ماشین های قدیمی می گوید: «پدر من راننده بود و من هم در "هسا" رانندۀ ترانزیت بودم و به دلیل علاقه به ماشین با استفاده از چوب مجموعه ای از ماشین های قدیمی را ساختم که البته ناچار شدم این مجموعه را بفروشم اما الان هم همراه با همسرم و با استفاده از چوب، ماشین های کلاسیک می سازیم.»

وی ادامه می دهد: «درحال حاضر مشغول ساختن تابلویی از محله عثمانی به صورت سه بعدی و همچنین یک تابلو با طرح مربوط به یکی از کلیساهای ایتالیا هستیم؛ ضمن اینکه بر روی تابلویی برای امام رضا(ع) با نام ضامن آهو هم کار می کنم که در آن از منبت و معرق استفاده می کنم؛ اما پیش از این کوچکترین ویولن جهان را در اندازه چهار سانتی متر و همچنین کوچکترین جعبه را با اندازۀ یک و نیم سانتی متر با استفاده از چوب ساخته ام. همچنین ساختن تابلوی حضرت ابوالفضل(ع) و تابلوی پل خواجو از دیگر کارهای من و همسرم است ضمن اینکه به دلیل علاقه زیادی که به ایران دوران هخامنشی داریم تابلوی دیگری با همکاری هم ساخته ایم که موضوع آن نبرد پاکی و ناپاکی و شیر و گاو است که در تخت جمشید وجود دارد.»

شناخت و تعیین دقیق جایگاه افراد

پیشکسوت هنر نازک کاری چوب با اشاره به منبت تیغه ای به عنوان یکی از ابداعات او و همسرش که از آن برای ساختن جعبه های جواهرات و مجسمه و تابلو استفاده می کنند، می گوید: «بسیاری از آثارم را به دلیل نیاز مالی برای معالجۀ بیماریم فروختم که ازجمله آن ها می توانم به کشتی بادبانی اشاره کنم که بی نظیر بود؛ ضمن اینکه برخی از آثار من و همسرم شامل تعدادی جعبه و یک کشتی و ماکت هواپیما در گالری هواپیماسازی هسا به نام نگارستان هسا قرار دارند و درحال حاضر هم آثار من در یکی از اتاق های کاروانسرای مادرشاه مورچه خورت در معرض نمایش قرار داده شده که البته ما امیدواریم موزه ای دائمی برای نمایش این آثار ایجاد شود.»

وی  آرزو می کند هرچیزی و هرکسی در جایگاه خود قرار گیرد، مدیریت ها صحیح تر عمل کنند تا جوانی جوانان از بین نرود. استاد می گوید: «من همیشه برای مردم سرزمینم، برای هنرمندان، برای جوانان و مشکلاتشان غصه می خورم و عین واقعیت است که غم مردم، من را پیر کرد...»

گزارش از: شیرین مستغاثی، سرویس فرهنگ و هنر ایمنا

کد خبر 372051

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.