آنچه این پژوهش در واقع نشان می دهد که محدود کردن زمان خوردن در مقایسه با محدودیت مواد خوردنی می تواند نقش چشمگیری در کاهش رشد تومور داشته باشد؛ حتی اگر غذا پر چرب باشد. در این مطالعه دانشمندان آمریکایی آزمایشاتی انجام دادند تا متوجه شوند که آیا محدود کردن زمان خوردن در موش های چاق می‌تواند متابولیک را تحت تاثیر مثبت قرار دهد و نهایتا کاهش خطر سرطان پستان را همراه داشته باشد؟
در سه آزمایشی که تحت عنوان این مطالعه انجام گرفت، نتایج موید تاثیر مثبت محدود کردن زمان خوردن در کاهش چشمگیر خطر بود. علاوه بر به تاخیر افتادن گسترش تومورها، این روش رشد تومور را در موش کاهش داده بود. همچنین مشخص شد در این روش افزایش انسولین می‌تواند سرعت رشد تومور را افزایش دهد در حالیکه کاهش آن تاثیرات معکوس مثبتی داشت.
یافته های به دست آمده تاییدگر این تئوری است که چاقی و سندرم متابولیک، مجموعه ای از عوامل خطرزا هستند که احتمال ابتلا به سکته قلبی و دیابت را افزایش می دهند و به عنوان عوامل خطر بروز سرطان به ویژه سرطان های بعد از یائسگی محسوب می شوند.
به منظور انجام این مطالعه سه آزمایش بر روی موش‌های بدون تخمدان برای شبیه سازی حالت های پس از یائسگی انجام شد. در اولین مطالعه موش ها با رژیم غذایی با چربی ۶۰ درصد برای ۱۰ هفته چاق شدند و سپس به دو گروه تقسیم شدند.
یکی از گروه ها دسترسی ۲۴ ساعته به غذا داشت در حالی که گروه دیگر تنها هشت ساعت در هنگام شب یعنی زمانی که موش ها بیشتر فعال بودند به غذا دسترسی داشت. موش های چاق با یک گروه از موش هایی که به طور ۲۴ ساعته رژیم غذایی کم چرب مصرف می کردند مقایسه شدند.
تمامی موش ها سه هفته پس از آغاز برنامه غذایی "محدودیت زمانی" با تزریق سلول های سرطانی به سرطان پستان دچار شدند و رشد تومور آن ها به طور مقطعی اندازه گیری شد.
در مطالعه دوم موش هایی که به لحاظ ژنتیکی برای ایجاد سرطان تحت اصلاح پزشکی قرار گرفته بودند به دو گروه تقسیم شدند: یک گروه رژیم غذایی با چربی بالا را به مدت ۲۴ ساعت در روز دریافت کردند و برای دیگری نیز رژیم غذایی با چربی بالا اما همراه با محدودیت زمانی را دنبال کردند؛ رشد تومور به صورت دوره ای توسط "تصویربرداری اولتراسوند" همچنین با استفاده از "کالیپر" اندازه گیری می شد.
مقاومت بدن به انسولین که با چاقی در ارتباط است به عنوان یک فاکتور تکثیر سرطان و رشد تومور وابسته به انسولین مورد مطالعه قرار گرفت و این کار با استفاده از افزایش انسولین از طریق پمپ تزریق انسولین و یا کاهش ترشح آن با استفاده از "دیازوکساید" انجام شد.
برای مطالعه سوم در برخی از موش هایی که با یک رژیم کم چرب تغذیه می شدند پمپ انسولین کار گذاشته شد در حالی که دیگر موش ها به عنوان گروه کنترل شده "نمک" دریافت کردند.
در رویکرد دوم میزان انسولین در موش هایی که به رژیم غذایی پر چربشان دیازوکساید اضافه شده بود کاهش یافته بود؛ موش‌هایی که رژیم پر چرب بدون دیازوکساید به عنوان نمونه مقایسه‌ای در نظر گرفته شدند رشد تومور در آن‌ها مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعات خوردن با محدودیت زمانی تاثیر چشمگیری در به تاخیر انداختن توسعه تومور و کاهش رشد آن در موش های چاقی داشت که با رژیم پرچرب تغذیه شده بودند.
در موش هایی که در بدنشان پمپ انسولین داشتند رشد تومور سریعی را در مقایسه با سایر موش ها نشان دادند و موش‌هایی که با دیازوکساید تغذیه می‌شدند در مقایسه با گروه کنترل شده نیز کاهش رشد تومور داشتند.
این پژوهش طی نشست سالانه جامعه غدد درون ریز در آمریکا مطرح شد.
نظر شما