سرنوشت آثار تاریخی در هوای آلوده

به گزارش خبرنگار ایمنا، اگرچه تاثیر بسیاری از آسیب‌ها مانند باد یا باران بر آثار تاریخی اجتناب ناپذیر است اما مشکلاتی مانند آلودگی هوا نیز می‌تواند درصد تخریب در این آثار را بالا ببرد. این اثرات ممکن است جزئی باشد، مانند سیاه شدن سطح آثار در نتیجه گرد و غبار؛ اما برخی عوامل می‌تواند اثرات دائمی داشته باشد.

آلودگی هوا، ساختمان‌های تاریخی سراسر جهان، از آکروپلیس در یونان تا یادبود لینکلن در آمریکا را تحت تأثیر اثرات منفی خود قرار می‌دهد. خطر از دست دادن این ساختارهای بی همتا برای همیشه، یک تهدید است زیرا بسیاری از این آثار تاریخی، دارای ارزش فرهنگی و زیباشناختی هستند که فراتر از قیمت گذاری است.

یکی از انواع آلودگی‌های مخرب، باران اسیدی است. باران اسیدی زمانی اتفاق می افتد که گازهای فسیلی حاوی دی اکسید گوگرد موجود در هوا با رطوبت ترکیب شده و منجر به بارش اسیدی شود.

هنگامی که باران اسیدی بر روی آثار تاریخی از جنس سنگ آهک یا سنگ مرمر می‌بارد، یک واکنش شیمیایی اتفاق می‌افتد که اثر خورنده‌ای بر این ساختارها دارد. این واکنش، مواد را تجزیه می‌کند تا جایی که منجر به آسیب دائمی می‌شود.

علاوه بر بارش‌ باران اسیدی، گرمایش هوا نیز بر روند تخریب آثار تاریخی موثر است. طبق اطلاعات مرکز داده‌های ملی آب و هوا، دمای جهانی طی قرن گذشته، ۱۱ صدم درجه فارنهایت در هر دهه افزایش یافته است. افزایش دما بر روی مواد شیمیایی اثر می‌گذرد و گرما به عنوان یک کاتالیزور عمل می‌کند و سرعت واکنش‌های شیمیایی را افزایش می‌دهد.

بنابراین، سرنوشت آثار تاریخی بیشتر متزلزل می‌شود و بالطبع اقدامات ضروری در جهت کاهش اثرات مخرب آلودگی هوا بر آثار تاریخی لازم و اجتناب ناپذیر است. گرم شدن کره زمین زمانی رخ می‌دهد که گازهای گلخانه‌ای، مانند دی اکسید کربن، گرمای تابشی را در سطح زمین به دام می‌اندازد و باعث بالارفتن دما می‌شود.

افزایش رطوبت، محیط لازم برای واکنش شیمیایی (فرساینده) خوردگی را در غیاب باران فراهم می‌کند. به همین ترتیب، تغییر در تابش خورشید می‌تواند به طور موقت درجه حرارت در سطح آثار باستانی را افزایش دهد.

خوشبختانه، میزان دی اکسید گوگرد در جو زمین در سال‌های اخیر کاهش یافته است، درنتیجه برخی از اثرات آلودگی روی آثار تاریخی، روند کاهنده داشته‌ است. طبق گزارش سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا EPA)) ایالات متحده میزان دی اکسید گوگرد در سال‌های ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۸ بیش از ۷۰ درصد کاهش یافته است.

راه حل‌های دیگر، مانند محدود کردن ترافیک خودرو در نزدیکی آثار تاریخی، ممکن است تأثیر آلودگی هوا بر این بناها را کاهش دهد. نتایج مطالعات سال ۱۹۹۵ در مجله Science of the Total Environment نشان داد که چنین اقداماتی یک روش اقتصادی و همچنین یک روش قابل اعتماد برای کاهش آلودگی در "قله تیتوس" در رم را فراهم می‌کند.

تنظیم و ترجمه از: مهشید بهزادی- خبرنگار فرهنگ و هنر ایمنا

منبع:https://sciencing.com/about-۶۳۷۲۰۳۷-pollution-s-impact-historical-monuments.html