به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، "مرکز توسعه پارک‌های شهری ایالات متحده" اعلام کرده است که در حال حاضر ۴۵۰۰ هکتار از پارک‌های موجود در شهرهای اصلی ایالات متحده، در گذشته مکان دفن زباله بوده‌اند که تاریخ وجود آن‌ها به سال ۱۹۱۶، یعنی چندین سال قبل از حتی اختراع واژه "landfill" برای محل دفن زباله برمی‌گردد. با این حساب امروزه بسیاری از ساکنان ایالات متحده بر فراز تلی از زباله‌های انباشته شده در زیر زمین، از بازی، پیاده‌روی و آرامش در این محیط‌ها لذت می‌برند.
مکان‌های دفن زباله اغلب متعلق به شهرداریها بوده و خریداری آن‌ها هزینه‌ای ندارد که این امر خود کمک مؤثری در راه جبران هزینه‌های حاصل از ساخت و ساز پارک‌ها به حساب می‌آید. هزینه ساخت فضاهای سبز به طور متوسط، در حدود ۳۰۰ هزار دلار برای ایجاد هر هکتار پارک محاسبه شده است. همچنین با توجه به ویژگی‌های به خصوص این مکان‌ها ، استفاده از آن‌ها برای هر منظوری جز ایجاد پارک، غیرممکن است در حالی که ایجاد فضای سبز در این محل‌ها می‌تواند مزایای زیست محیطی بسیاری به همراه داشته باشد.
از جمله منافع زیست محیطی می‌توان به امکان جلوگیری از ورود گازهای مضر متان، دی اکسید کربن، آمونیاک و سولفید هیدروژن در هوا اشاره کرد چرا که با وجود عوامل کنترل کننده، از انتشار آن‌ها به جو جلوگیری می‌شود. به همین منظور آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده (EPA)، برای نظارت بر خروج این گازها و استفاده از انرژی حاصل از آن‌ها در مسیری مؤثر اقدام به ساخت دستگاه‌های تهویه در مناطقی خاص کرده است که با کمک دریچه‌های این دستگاه‌ها، از انتشار گازها به جو جلوگیری به عمل می‌آید.
به گزارش EPA، از سال ۱۹۹۱ تا کنون بیش از ۳۵۰۰ محل دفن زباله در ایالات متحده تعطیل و بی استفاده مانده‌اند که با توجه به اندازه، هزینه و موقعیت مکانی، گزینه‌های مناسبی برای ایجاد پارک به حساب می‌آیند. EPA از نوامبر ۱۹۹۱ تا کنون اقدام به مناسب سازی و ساخت و ساز مجدد این مکان‌ها برای تضمین سلامت این فضاها برای انسان کرده است.
این فرآیند با ارزیابی محل دفن زباله، از جمله تاریخ تعطیل شدن، نوع محتویات، مقدار شیرابه، میزان آلودگی خاک، توپوگرافی و دسترسی به مواد دفن شده آغاز می‌شود. پس از آن پروژه مذکور به مرحله تحقیق، طراحی و ساخت و ساز می‌رسد. این پروژه در صورتی به مرحله اجرا در می‌آید که حداقل سه دهه از زمان تعطیل شدن محل گذشته باشد و پس از گذشت این مدت، عملیات نظارت بر جمع‌آوری آب‌های زیرزمینی و شیرابه زباله‌ها آغاز می‌شود. همچنین گاز متان که پس از گذشت مدت زمان ۳۰ سال و یا حتی بیشتر، آزاد می‌شود، بسیار قابل اشتعال بوده و نیاز به جمع‌آوری دارد. تاکنون تمامی گازهای خروجی از مکان‌های که پیش از سال ۱۹۹۱ تخلیه شده‌اند، جمع‌آوری و برای تأمین درآمد مورد نیاز پارک‌ها به فروش رسیده‌اند.
البته این گازها که در اثر تجزیه مواد در زیر خاک به وجود می‌آیند، باعث به وجود آمدن بوی ناخوشایند زباله در محیط هستند ولی افزایش پوشش زمین به ویژه استفاده از خاک رس که مانع رسیدن آب به اعماق می‌شود، نقش مؤثری در کاهش این بوها دارد و مراقبت صحیح از این پوشش امکان استشمام بوی ناخوشایند را کاملا از بین می‌برد.
هر چند هنوز هم با وجود اقدامات فراوان برای ایمن سازی، مشکلات مربوط به آلودگی که از فرسایش خاک و یا اقدام به تخلیه غیرقانونی کود به وجود می‌آید وجود دارد ولی پیشگیری از حفاری‌های بیش از حد عمیق امکان بروز این حوادث را از بین برده و این پارک‌ها را به اندازه کافی برای لذت بردن و استفاده امن می‌کند. کنترل فوران‌های گاز نیز در از بین بردن هر گونه خسارت احتمالی امری کلیدی است.
نظر شما