به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، سندرم آسپرگر (Asperger syndrome) در واقع نوعی اختلال اوتیسم است که با علائمی مانند بروز مشکلات در رفتار اجتماعی و انجام الگوهای تکراری و نشانه‌های محدود کننده رفتاری شناخته می‌شود. این سندرم که در سال ۲۰۱۳ در طیف اختلالات اوتیسم قرار گرفت، نوعی اختلال زیستی عصبی است که خود را با تاخیر در انجام مهارت‌های حرکتی نشان می‌دهد.
برقراری ارتباط با افراد مبتلا به سندروم آسپرگر و تعامل متقابل آن‌ها با دیگران دشوار است. جالب است بدانید این اختلال حدود ۰.۰۳ تا ۴.۴۸ نفر را در هر هزار نفر تحت تاثیر قرار می‌دهد و مردان چهار برابر زنان به آن مبتلا می‌شوند.
کودکان مبتلا به این سندرم در سال نخست زندگی خود، نشانه‌های آن را بروز می‌دهند. نشانه‌های این اختلال شامل عدم توانایی در برقراری ارتباط با افراد هم سن و سال، رفتارهای غیر کلامی نظیر خیره شدن چشمی، فعالیت‌ها یا رفتارهای تکراری، عدم همدردی با دیگران، مشغول شدن شدید افکار در موضوعات خاص و ...است.
در واقع اختلال اوتیسم و سندرم آسپرگر، تشابهات زیادی به لحاظ تعاملات اجتماعی، ارتباطات و دامنه فعالیت‌ها با یکدیگر دارند. اما تفاوت میان اختلال آسپرگر با اوتیسم این است که در آن تاخیر مشخصی در شروع تکلم و رشد زبانی وجود ندارد. همچنین افراد مبتلا به این سندرم، در روابط اجتماعی بسیار ضعیف هستند اما ﻣﻌﻤﻮﻻ اﺧﺘﻼل ﻳﺎدﮔﻴﺮﯼ ﻧﺪارﻧﺪ.
درباره علت ابتلا به سندرم اسپرگر نظریه‌های مختلفی وجود دارد. برای مثال برخی شرایط محیطی، صدمه مغزی بیمار در هنگام تولد را از عوامل موثر در ایجاد آن نام برده‌اند، اما هیچ کس به طور کامل علت آن را نمی‌داند. تحقیقات در مورد علل ابتلا به این سندرم همچنان در حال انجام است و تصور می‌شود ویژگی‌های ژنتیکی افراد تا حدود زیادی در این زمینه موثر باشند.
نظر شما