به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، سیاست‌های عمومی برای ایجاد شادی و رفاه، بدون درک قوی از عوامل موثر در شادی مردم و نحوه ارتباط آنها با این سیاست‌ها بسیار دشوار است. البته این بدان معنی نیست که شادی شهروندان رمز و رازی کامل برای سیاست گذاران است ولی دولت‌ها باید برای ایجاد رفاه و در نتیجه شاد کردن شهروندان خود فاکتورهای کلیدی در این زمینه را به خوبی شناخته و با آن ارتباط برقرار نمایند.
در جوامع امروزی عوامل متعددی وجود دارند که بر سطح رفاه اجتماعی تاثیر گذار هستند. از جمله این عوامل می‌توان از سیاست‌های آموزشی، نرخ‌های مالیاتی، قوانین مربوط به سرمایه گذاری توسط دولت ها، جرم و عدالت، ساعات کاری، سیاست‌های حمل و نقل، برنامه ریزی شهری، سلامت، خانواده و روابط، کیفیت و ماهیت کار، محیط زیست و آموزش و پرورش نام برد که همگی رفاه را تحت تأثیر خود قرار می‌دهند و اهمیت زیادی برای احساس رضایت ما نسبت به زندگی دارند.
هر چه رضایتمندی از سطح زندگی بیشتر باشد، شادی در جوامع نیز گسترده‌تر خواهد شد و جامعه شاد شاهد جرم‌ها، جنایات و درگیری‌های کمتری خواهد بود چرا که شادی واقعی در پی آرامش خیال و آسایش فکر بوجود می‌آید که نتیجه آن یک جامعه به دور از تنش و اضطراب خواهد بود. بنابراین لازم است که دولت‌ها در زمینه شادی شهروندان خود نگران و در این زمینه تلاش نمایند.
البته در این رابطه انتقاداتی برای افزایش توجه بر شادی و رفاه وجود دارند. از آنجایی که شاخص‌های "خود ارزیابیِ" گزارش جهانی شادی، به عنوان یک روش ذهنی اندازه‌گیری محسوب می‌شوند، منتقدان استدلال می‌کنند که افزایش ثروت در یک آستانه مشخص لزوما منجر به افزایش شادی نمی‌شود ولی تحقیقات نشان دهنده ارتباط روزافزون میان سیاست‌های دولت و رفاه هستند و کیفیت عملکرد سیاست‌های دولت در زمینه‌های فقر، نابرابری و حفاظت از محیط زیست، عوامل مهمی در بهبود رفاه یک کشور است.
شاخص‌های شادی از نظر سازمان‌های گوناگون
امروزه سازمان ملل متحد با انتخاب روزی به عنوان روز شادی جهانی، شاخصی از سطوح شادی در کشورهای مختلف منتشر کرده است که شادی را با استفاده از "نظرسنجی جهانی گالوپ" می‌سنجد. این سنجش به صورت نردبان Cantril شناخته شده است که پایین ترین پله آن صفر، بیانگر میزان نارضایتی از زندگی و بالاترین پله آن ۱۰، نشان دهنده بهترین حالت ممکن برای زندگی است و با بررسی پاسخ سؤالات ارائه شده از شهروندان لیستی از میزان رضایت و در نتیجه شادی تهیه می‌گردد.
این شاخص تنها یک روش برای اندازه گیری رفاه است و پاسخ‌های ارائه شده در خود ارزیابی‌ها مربوط به سرانه تولید ناخالص داخلی (GDP) ، امید به زندگی، حمایت اجتماعی، آزادی اجتماعی، سخاوتمندی و نبود فساد هستند. گزارش جهانی شادی در سال ۲۰۱۸ بیانگر این امر است که کشور فنلاند در حال حاضر در بالاترین نقطه لیست شادی قرار دارد، کانادا که همیشه رتبه ۱۰ لیست را به خود اختصاص می‌داد در حال حاضر در هفتمین جایگاه قرار گرفته است و دیگر کشورهای ثابت در این لیست دانمارک، نروژ و هلند هستند که نظرسنجی‌ها آمار بالای رضایتمندی و در نتیجه شادی را در این کشورها نشان داده که پیامد آن میزان پایین جرم و جنایت و خرابکاری‌های شهری است.
شاخص‌های دیگر، حوزه‌های وسیع‌تری را شامل می‌شود و عواملی نظیر سلامت روان و پایداری محیطی را در نظر می‌گیرند. شاخص دیگری با عنوان "سیاره شادی" نیز هست که اثرات زیست محیطی کشور و برابری درآمدی را در نظر دارد و این دو را با یکدیگر در یک جهت مقایسه می کند که بر طبق آن "کاستاریکا" که در سال ۲۰۱۷ بالاترین امتیاز را کسب کرد، درصد بالای برق خود (۹۹ درصد) را از منابع تجدیدپذیر تولید می‌کند و در بخش آموزش و پرورش و بهداشت بالاترین سرمایه گذاری را دارد. البته کانادا به علت انتشار گازهای گلخانه‌ای و افزایش نابرابری درآمدی از نظر این شاخص رتبه ۸۵ را از آن خود کرده است.
در سال ۲۰۱۵، رهبران جهانی برای افزایشِ پذیرش سیاست‌های دولت که با بهبود شادی و رفاه همراه است، ۱۷ هدف توسعه پایدار از دستورالعمل توسعه پایدارِ سازمان ملل متحد (۲۰۳۰) را پذیرفته و تصویب کردند؛ به این ۱۷ هدف SDGs گفته می‌شود. سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه (OECD) نیز اذعان دارد که برای زندگی کردن مسائل بیشتری نسبت به ارقام ناامیدکننده تولید ناخالص داخلی و آمار اقتصادی وجود دارد و سیاست‌های عمومی باید توسط آماری ارائه شوند که منعکس کننده عوامل کیفیت زندگی از جمله اعتماد، شرکت در انتخابات، بیکاری و تخریب محیط زیست هستند.
در کشوری نظیر کانادا اگر چه SDGs به تصویب نرسید ولی شاخص رفاه کانادا از سال ۲۰۱۱ بر اساس شاخص دانشگاه واترلو، در کیفیت زندگی کانادایی‌ها ارائه شده است. این شاخص توصیه می‌کند که رفاه باید به یک زاویه دید برای سیاست گذاری در تمام سطوح دولت تبدیل شود. بودجه فدرال کانادا در سال ۲۰۱۸ چندین اشاره به رفاه به عنوان بخشی از تعهد خود به اجرای SDGها و ارتقای برابری داشته است. ولی با وجود اینکه در سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۴، تولید ناخالص داخلی کانادا ۳۸ درصد افزایش داشته اما رشد رفاه تنها ۹/۹ درصد بوده است.
در بریتانیا نیز در سال ۲۰۱۰، اداره آمار ملی بریتانیا "برنامه سلامت ملی" را با تمرکز بر مجموعه داده‌ها راه اندازی کرد. در ژانویه ۲۰۱۸، دولت بریتانیا، مسئولان پارلمان در امور ورزشی و جامعه مدنی را مسئول هماهنگی امور مربوط به تنهایی و کاهش اثرات ناشی از آن در جامعه کرد.
در کشور بوتان نیز از سال ۱۹۷۲ شادی ناخالص ملی، به جای تولید ناخالص داخلی، هدف اصلی سیاست عمومی بوده است. با این حال، منتقدان دولت را به نقض حقوق بشر نسبت به اقلیت نپالی خود متهم کرده‌اند.
حال با توجه به نقش عمده دولت‌ها در ایجاد شادی در جوامع، لازم است عوامل موثر در ایجاد رفاه برای مردم به کار گرفته شودتا شادی و نیز احساس رضایت و امنیت در جامعه پدیدار شود. البته باید خاطر نشان کرد که نقش مردم در این زمینه را نمی توان نادیده گرفت چراکه دولت به تنهایی قادر نیست تمام مسائل مربوط به ایجاد شادی و رفاه در جامعه را مهیا کند و لازم است مردم با مشارکت در اقدامات و طرح‌های دولت در ایجاد رفاه و آرامش خود نیز به اقداماتی در این زمینه عمل نمایند.
گزارش از مریم زمانی، خبرنگار ایمنا
نظر شما