به گزارش خبرنگار ایمنا، زیستن در خطوط را می توان در آثار طراحی سحر قربانیان و بنیامین ذوالفقاری دید جایی که نمایشگاهی تشکیل داده اند با عنوان «در این میان که زیسته ایم» که بنیامین درباره اش می گوید: طراحی را زمانی آغاز کردم که از ایران خارج شدم. به این دلیل که محل تحصیلم در ایتالیا بوده و در آنجا تمرین طراحی بر روی دیدن و کشیدن آثار کلاسیک است من از آنجا شروع کردم. طراحی از روی مدل زنده یکی دیگر از تمریناتی است که در دوران تحصیل به آن می‌پرداختم. ولی اینکه بخواهیم بگوییم هنرمند یا مکتب خاصی را مد نظر داشتم تا از آن الهام بگیرم وجود نداشته است. اما اگر کسی بخواهد طراحی‌های من را در دسته بندی خاصی قرار دهد می‌تواند آن‌ها را جزء آثار تجربی بیاورد.
این هنرمند در پاسخ به تعداد آثار موجود در نمایشگاه و متریال استفاده شده در طراحی آن‌ها می افزاید: تعداد آثارم در نمایشگاه ۳۰ تابلو است که حدود ۲۲ تابلو از متریال معمول مانند کنته، پاستل گچی و گچ است. اما شش تابلوی بزرگ و دو تابلوی کوچک دارم که حال و هوای آن‌ها به هم نزدیک است و از اکرلیک رقیق استفاده کرده ام. اصولا هنرمندان از اکرلیک به صورت رقیق شده استفاده نمی‌کنند و بنا به خاصیت آن نمی‌توان بیش از حد آن را رقیق و مانند آبرنگ از آن استفاده کرد.
او با اشاره به نحوه برپایی گالری در ایران می گوید: برای یک هنرمند خیلی کار آسانی نیست، چرا که بازی اقتصادی وارد کار هنری شده است و اصولا صاحبان گالری بیشتر بخش تجاری هنر را مد نظر دارند. طبیعتا آثار هنری یک کالای هنری است که می‌توانند خرید و فروش شوند و بخش تجاری در آن وجود دارد، اما بسیاری از صاحبان گالری بیشتر بر این مسئله تکیه می‌کنند که تبعات آن در ورود سلیقه های محدود در بازار هنری مشخص می‌شود. در واقع صاحبان گالری نیاز مخاطب و سود تجاری گالری را در نظر می‌گیرند و به هنرمندان اجازه نمایش آثار می‌دهند. به همین علت، رنگارنگی محیط کار از بین می‌رود و آثار محدودی به نمایش گذاشته می‌شود و بسیاری از هنرمندان به جایگاهی می‌رسند که می‌خواهند آثار خود را نزدیک به سلیقه صاحبان گالری کنند و در این حالت، هنرمند خودش و سبک هنری خودش را از دست می‌دهد.
ذوالفقاری در پاسخ به اینکه بزرگترین تفاوت نقاشی و طراحی چیست، می گوید: طراحی از آن جهت متفاوت است که به دلیل فاصله زمانی کوتاه ایده تا اجرا، ناخودآگاه هنرمند را در لحظه بر روی صفحه می‌آورد. اما در نقاشی یا کار رنگ و حجم، به دلیل اینکه زمان طولانی‌تری برای خلق اثر می‌گذاری و هر روز بخشی از اثر را نقاشی می‌کنی و انگیزه و فکر اولیه در طول یک‌هفته تا یک‌ماه به تابلوی نهایی تبدیل می‌شود، ممکن است با ایده اولیه فاصله بگیرد.
این هنرمند، در خصوص چیدمان آثار در گالری‌ها و تاثیر آن از لحاظ زیبایی‌شناسی می افزاید: من در گالری ابتدا پایین هر بخش آثار را می‌چیدم تا به ترکیب زیبا و درستی برسم. اما بعد از آن تصمیم گرفتم که آثار حالت روایی پیدا نکنند. در واقع نمی‌خواستم مخاطب به نمایشگاه بیاید و خطی را بگیرد، دنبال کند و در نهایت داستانی در ذهن او از آثار ایجاد شود. بنابراین آثار را جابه‌جا کردم تا در ناخودآگاه مخاطب فرآیندی اتفاق بیافتد تا با تجزیه و تحلیل آثار به نکات جالب توجهی برسد.
وی با اشاره به تاثیر یک هنرمند بر اوضاع اجتماعی و رسالت اصلی آن‌ها می گوید: هنرمندان آثار تجسمی تاثیر ۱۰۰ درصدی بر جامعه خود دارند. اما به شخصه هدف یک هنرمند را سیاسی نمی‌دانم که بخواهد با آثار خود نشان دهنده حزب یا جهتی خاص باشد. از نگاه من، هنرمند آینه تمام‌نمای جامعه خود است و در تجسم خود بیشتر آن‌ها را به نمایش می‌گذارد. در همه جای دنیا هنرمندانی بوده‌اند که خود را به مسیری خاص وصل کرده‌اند و حتی شیوه‌های هنری خاصی نیز وجود داشته‌اند که به اندیشه‌های خاص اجتماعی پرداخته‌اند. ولی من معتقدم هنرمند حافظه تاریخی یک جامعه است و می‌تواند صورتگر جامعه خود در آثارش باشد.
به گزارش ایمنا، نمایشگاه "در این میان که زیسته ایم" مجموعه آثار سحر قربان نژاد و بنیامین ذوالفقاری است که تا ۵ مهر ماه در گالری اکنون واقع در خیابان خاقانی، کوچه افشین، بن بست حریر از ساعت ۱۷ تا ۲۱ میزبان علاقه مندان به هنر است.
نظر شما