به گزارش ایمنا، هر یک از این گاهنبارهای شش گانه، همزمان با دگرگونیهای بنیادین برای کشاورزان بوده که برای آنها جشن و شادی به ارمغان میآورده است. نخستین گاهنبار که "میدیوزَرِیم" نام دارد روز آفرینش آسمان و چهل و پنجمین روز از سال یعنی پانزدهم اردیبهشتماه است. دومین گاهنبار، یعنی روز آفرینش آب، در صد و پنجمین روز سال یعنی پانزدهم تیرماه به نام "میدیوشـِیم" خوانده میشود، گاهنبار سوم "پَـیتهشَـهیم" نیز پایان شهریورماه است.
چهارمین گاهنبار یا "اَیاسرِم" و روز آفرینش گیاهان برابر است با سیام مهرماه و دویست و دهمین روز سال و گاهنبار پنجم، دویست و نودمین روز سال برابر با بیستم دیماه روز آفرینش حیوانات است که "میدیارِم" نام دارد. آخرین گاهنبار که روز آفرینش مردمان نیز برابر است با آخرین روز از سال کبیسه یعنی سیصد و شصت و پنجمین روز از سال که "هَـمَـسپَـتمَدُم" خوانده میشده است. امروزه این اسامی در سیاهه آیینهای ملی ایران به ثبت رسیده و حفظ شدهاند.
ایرانیان باستان پنج روز قبل از رسیدن هر گاهنبار را به شادی و خوشحالی گذرانده و در روز فرا رسیدن هر گاهنبار جشن بزرگی برگزار میکردند که هدف عمده آنها از این کار بخشش و داد و دهش و ایجاد همبستگی و پی بردن زرتشتیان از وضع یکدیگر در جامعه بوده است. در آغاز این جشن موبد آفرینگان گاهنبار را میخوانده، یعنی متنی که با ستایش و بزرگداشت اهورامزدا آغار شده و با تکریم جشنها و آیینهای ویژه آنها از احکام گاهنبار گفته میشده است؛ همچنین در آفرینگان گاهنبار از اهورامزدا تقاضا میشود جشن و عبادت پیروانش را بپذیرد و از آنها خوشنود باشد.
سپس زرتشتیان به ستایش و سپاسگزاری از اهورامزدا برای دادهها و آفریدههای نیکش میپرداختند که تمامی مردم، اعم از دارا و ندار در این مراسم شرکت کرده و از خوان گسترده گاهنبار بهره میبردهاند. در این جشنها همگان در حد توان خویش انفاق کرده و دست بینوایان را میگرفتند. این مراسم شکوهمند که در گذشته در کل سرزمین ایران برگزار میشده است امروزه نیز با شکوه هر چه تمامتر در میان جامعه زرتشتیان ایران گرامی و بزرگ داشته شده و برگزار میشود.
جشن پایان تابستان نیز از روز بیست و پنجم شهریور ماه همراه با درو کردن انواع روییدنیها و چیدن بسیاری از میوهها از درخت و جمع آوری خرمنهای کشاورزان آغاز و در پایان شهریور ماه اتمام مییافته است. مراسم این جشن نیز همچون دیگر جشنهای باستان و گاهنبارها برگزار میشود با این تفاوت که یک جشن کشاورزی است و پس از ستایش اهورامزدا، با گردآوری دانهها در کشتزارها و چیدن میوهها در باغها برگزار میشود. در این جشن نیز همچون دیگر گاهنبارها سفره پربرکتی گسترده میشود که دارا و ندار بر سر آن نشسته، سپاس اهورامزدا را گفته و از آن بهره میبرند.
یادداشت از مریم زمانی، خبرنگار ایمنا
نظر شما