سید محمدرضا احمدی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهارکرد: طرح‌های تفصیلی از سوی شورای‌عالی شهرسازی و معماری و کمیسیون ماده پنج تصویب می‌شود، اما این دستگاه‌ها در اجرای این طرح نقشی ندارند و شهرداری با انبوه مشکلات باقی می‌ماند، البته مردم نیز تنها شهرداری را می‌شناسند.
وی با بیان اینکه مشکل شهرداری‌ها در ایران جدا بودن دو مقوله مدیریت شهر و مدیریت شهرداری است، افزود: مدیریت شهرداری بخش کوچکی از مدیریت شهر بوده، در واقع شورای شهر نیز به معنای واقعی شورای شهر نیست، بلکه شورای شهرداری است و مدیریت یکپارچه شهری وجود ندارد، در حالی که شهرداری ها در کشورهای دیگر بسیار قدرتمند و دارای اختیارات زیادی هستند.
این کارشناس ارشد برنامه‌ریزی شهری با اشاره به اهمیت تعریف طرح جامع برای شهرها گفت: امروزه برنامه‌ای که به عنوان «طرح جامع» توسط وزارتخانه‌ها، شهرداری‌ها و یا مشاوران آنان در بخش خصوصی ارائه می‌شود در واقع نوعی طراحی کلی برای عناصر اصلی شهر است، در این طراحی به الگوهایی که برای شکل‌دهی به فضا و کارکردهای شهر در آینده مؤثر است، توجه می‌شود.
احمدی ادامه داد: این طرح‌ها شامل برنامه‌هایی است که فعالیت‌های مفید و مضر شهری را شناسایی و خدمات، تجهیزات و تأسیساتی را که بر روان‌شدن زندگی در شهر تأثیر می‌گذارند، مشخص می‌کند. طرح جامع نمی‌تواند به محیطی بسته محدود شود، بلکه اهداف برنامه‌های وسیع‌تر که زندگی جامعه را مدنظر دارند چارچوب طرح جامع را شکل می‌دهد.
وی گفت: برنامه‌ها و سیاست‌هایی که در برنامه‌ریزی‌های ملی و منطقه‌ای مطرح می‌شود را می‌توان به عنوان سطوح بالاتر یک هرم دانست که در جهت‌گیری طرح جامع مؤثر است، طرح‌های جامعی که با شکست یا عدم استقبال روبرو می‌شوند به طور معمول طرح‌هایی هستند که با برنامه‌ریزی‌های ملی و منطقه‌ای بیگانه یا در تضاد بوده‌اند.
این کارشناس ارشد برنامه‌ریزی شهری با بیان اینکه طرح تفصیلی مانند طرح جامع نمی‌تواند تعیین‌کننده تمامی مسیرهای حمل و نقل و کوچه‌ها باشد، افزود: بسیاری از معابر فرعی در هنگام اجرای طرح‌های تفکیک اراضی شکل می‌گیرد، البته شهرداری در حال حاضر نظارت کافی بر تفکیک اراضی دارد و از چگونگی کیفیت معابر و نوع ارتباط آن‌ها با معابر اجرا شده طبق طرح تفصیلی آگاه است.
نظر شما