به گزارش ایمنا، ایرانیان از دیرباز برای شادی در هر مناسبت، جشن‌هایی برگزار می‌کردند و به بهانه جشن با پایکوبی و شادی به شکرگزاری نعمت‌های پروردگار و همچنین فرارسیدن هر یک از فصل‌ها می‌پرداختند و بدین صورت اهورامزدا را سپاس می‌گفتند. یکی از این جشن‌ها که در آغاز شهریور ماه بزرگ داشته می‌شده است، جشن فراموش شده‌ی «فغدیه» یا «فغریه» است که از آن به عنوان جشن خنک شدن هوا یاد می‌شود. هر چند امروزه هیچ شناختی از جزئیات، نحوه برگزاری و حتی تلفظ صحیح نام این جشن در دسترس نیست ولی نحوه برگزاری آن را تا حدی می‌توان حدس زد، چرا که تمام جشن‌های ایران باستان ویژگی‌های مشترک داشته‌اند.
از جمله این ویژگی‌ها می‌توان به انطباق و پیوند با پدیده‌های طبیعی و اقلیمی، همراه بودن با سرور و شادمانی، احترام به همه مظاهر طبیعت و آسیب نرساندن به گیاهان و حیوانات و طبیعت، پاسداری از محیط زیست و پاکیزه نگهداشتن آن، برپایی آتش (حتی اگر آتش هیچ ارتباطی با جشن نداشته باشد) و تعلق جشن‌ها به تمامی مردم بدون در نظر گرفتن تفاوت‌های قومی، ملی و زبانی نام برد. عناصر اصلی تمامی این جشن‌ها «شاد زیستن»، «تداوم و تازه‌سازی روابط اجتماعی و خانوادگی»، «شکرگزاری» و «طلب صلح و نعمت» بوده است و از این رو عاملی برای محدودیت‌های مذهبی و قومی به حساب نمی‌آمده‌اند.
بنابراین در بزرگداشت این جشن شاید بتوان گفت که در روز یکم از ماه ششم هر سال، ایرانیان بدون در نظر گرفتن قومیت، دین و زبان در کنار هم گرد آمده،آتشی برپا می‌کردند و با برگزاری نیایش همگانی، آغاز خنک شدن هوا را با برگزاری جشن و خوشی می‌گذراندند و با شادی و سرور و پایکوبی به ستایش اهورامزدا می‌پرداختند. شاید امروزه از این جشن جز نامی در تقویم ایران باقی نمانده باشد ولی وجود این نام در تاریخ ایران، سبب می‌شود که به پاسداشت گذشته، دست کم از این جشن فراموش شده یادی به میان آید و فرا رسیدن آن به تمامی عزیزان پیرو آیین زرتشت و همچنین مسلمین ایرانی تبریک گفته شود.
یادداشت از: مریم زمانی خبرنگار ایمنا
نظر شما