سینمای ایران دو قطبی شده/خط قرمزها باید کم رنگ شود

به گزارش ایمنا، بررسی آمار و جدول‌های فروش نشان می‌دهد که طی دو دهه گذشته، علاوه بر کاهش فاحش تعداد تماشاگران سینما، سلیقه مخاطبان نیز تغییر کرده است و رکوردشکنی آثاری همچون هزارپا و آینه بغل گواه این موضوع است.

میثم کریمی، منتقد سینما در گفت و گو با ایمنا درباره‌ گرایش مردم به «کمدی‌های سطحی» گفت: جامعه‌ای که در آن نشاط در حداقل ممکن قرار دارد، مردم خسته از وضعیت روزگارشان برای تماشای یک فیلم ترجیح می‌دهند به سراغ اثری بروند که برای ساعاتی آنان را بخنداند و از مشکلات زندگی‌شان دور کند.

سردبیر مووی‌مگ همچنین اظهار کرد که عدم اعتنا به ژانرهای سینمایی، محدودیت‌ها و پیروی یکپارچه فیلمسازان از فرمول‌های سینمایی فیلمسازانی همچون فرهادی موجب تولید آثار تکراری شده که مخاطب را به راحتی پس می زند و در نتیجه مخاطبان در دام چنین کمدی‌های سطحی گرفتار می‌شوند.

درحالی که طی سال‌های گذشته همواره درصد زیادی از فروش گیشه در اختیار کمدی‌هایی با داستان‌های تکراری قرار داشته، میثم کریمی تغییر این رویکرد را نیازمند تصمیمات کلان و کاهش خط قرمزهای سلیقه‌ای برای ساخت آثار با زبان صریح‌تر و در نتیجه افزایش آگاهی جامعه دانست.

وی با اشاره به احتمال اکران آثار جهانی در ایران گفت: رقابت با فیلم‌های خارجی سبب می‌شود تا فیلمساز داخلی تحت هیچ عنوان نقطه امن و آسایشی برای اکران و فروش آثار خود نبیند و مجبور به تلاش بیشتر و افزایش کیفیت برای کسب بازار داشته باشد.

سردبیر مووی مگ، سینمای ایران را فضایی دوقطبی توصیف کرد و گفت: در یک‌سوی سینمای ایران آثار درام با موضوعات تکراری قرار گرفته و در سوی دیگر آن کمدی‌های مبتذلی که کمترین زحمت برای ساخت آن کشیده می‌شود و فرمول‌ها و بازیگران یکسانی دارند.

کریمی افزود: اگرچه سینمای کمدی در تمام نقاط دنیا از محبوبیت فراوانی برخوردار است و طرفداران زیادی را به سینما می‌کشاند، اما غنی بودن دیگر ژانرهای سینمایی دست تماشاگر را برای انتخاب باز گذاشته است. هم اکنون آثاری با موضوعات تخیلی و اَبَرقهرمانی سیل تماشاگران را به سینما می‌کشاند. آثاری که فیلمسازان در لایه‌های فیلمنامه پیام‌های مهمی از جمله میهن پرستی، دفاع از بشریت و دستیابی به رویاها را مطرح می‌کنند که مورد استقبال تمام اقشار جامعه قرار می‌گیرد. اما در سینمای ایران ساخت آثار انگیزشی تقریباً از یاد رفته است.

به هر حال به نظر می‌رسد مقایسه‌ سینمای ایران با سینماهای مطرح جهان عملاً غیرممکن است چرا که برخلاف نقاط دیگر دنیا که ژانرهای سینمایی متنوع دست مخاطب را برای انتخاب باز گذاشته است در سینمای ایران معمولاً توجهی به ژانر نشده و متاسفانه جز در موارد معدود، آثار کیفیت سینمایی چندانی نیز ندارند و برای قاب سینما ساخته نشده‌اند. مطمئناً بهبود این اوضاع مستلزم تغییرات بنیادین در بطن سینمای ایران است.