منبع: UN Environment
براساس آخرین گزارش از هیئت تخصصی منابع بین الملل، آینده شهرهای ما به میزان بهره‌وری منابع، نحوه برنامه‌ریزی، نحوه ارتباط و اداره آنها بستگی دارد.
گزارش کامل این هیئت «اهمیت شهرها: منابع مورد نیاز برای شهرنشینی در آینده» در نهمین نشست فدراسیون جهانی پایداری و سازگاری شهری در بن آلمان منتشر شد. این گزارش تأکید دارد که تغییرات اساسی در شکل، مدیریت و طراحی شهری همگی به تجدید نظر و تفکری نو در مورد چگونگی ایجاد و توسعه شهرها نیاز دارد که در بعضی موارد منجر به جایگزینی شیوه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی می‌شود.
مارتن هاجر، عضو این هیئت، نویسنده این گزارش و پروفسور برجسته آینده شهری در دانشگاه اوترخت هلند، می‌گوید: «ما باید درباره روش شهرسازی‌مان تجدید نظر کنیم. شبکه‌های شهری فرصتی عالی را به منظور همکاری و یادگیری از یکدیگر برای دولت‌های شهری فراهم می‌کند. گزارش ما نشان می‌دهد که ما می‌توانیم به یک شکل شهری دست یابیم که هم از لحاظ اجتماعی و هم از نظر محیط زیست پایدار باشد. با این حال این چالش عظیمی است.
بر طبق گزارش ICLEI (دولت‌های محلی برای پایداری زیست محیطی) که شبکه‌ای جهانی با وجود بیش از 1500 شهر، شهرستان و منطقه در سراسر جهان تا آینده‌ای پایدار را ایجاد کند. شهر پایدار شهری است که «برای تحمل کردن و بهبودی از هر ضربه یا استرس آمادگی دارد در حالی که وظایف اصلی، ساختارها و هویت خود را حفظ می‌کند و همچنین در مواجهه با تغییرات مستمر خود را وفق می‌دهد و پیشرفت می‌کند.» از نظر این نهاد، ایجاد شهر پایدار به شناسایی و ارزیابی خطرات، کاهش آسیب‌پذیری، آماده‌سازی برای شرایط اضطراری و افزایش ظرفیت شهرها به منظور انطباق با تغییرات نیاز دارد.»
این گزارش که هیئت متخصصان منابع بین‌الملل وابسته به سازمان ملل تهیه کرده است از شهرها می خواهد که به منظور حمایت از پایداری شهری از منابع خود به طور بهینه استفاده کند تا از خطرات ناشی از اعمال فشارهای طاقت فرسا بر روی کشاورزی، انرژی، صنعت و حمل و نقل جلوگیری شود.
این گزارش توصیه‌هایی دارد:
■ نظارت بر جریان ورود و خروج منابع طبیعی یک شهر؛ انجام این کار می‌تواند به شهرها کمک کند تا استراتژی‌هایی را برای مدیریت موثرتر منابع خود اتخاذ کنند.
■ ایجاد یک مدل جدید برای حکومتداری و سیاست شهر که از انجام و تجربه کسب و کارهای خلاقانه پشتیبانی کند.
■ برنامه‌ریزی کردن شهر به گونه‌ای که رشد آن نه به صورت گسترده که به شکلی جمع و جور پیش رود تا در آسفالت، بتن، برق و آب مصرفی صرفه جویی شود.
■ برنامه‌ریزی کردن گونه ای سیستم حمل و نقل عمومی کارآمد و مقرون به صرفه که مواصلات بهتری را نیز رقم بزند.
■ برنامه‌ریزی کردن برای ایجاد محله‌هایی قابل سکونت متشکل از بلوک-شهرهای کوچک بطوریکه طرح و وسعت آنها مردم را به پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری تشویق کند.
■ طراحی اجزائی برای بهره‌وری بیشتر منابع ازجمله به کارگیری سیستم اشتراک خودرو، ایستگاه‌های شارژ برای وسایل نقلیه الکتریکی، سیستم‌های انرژی بهره‌ور، سیستم‌های آب و فاضلاب، شبکه‌های هوشمند، مسیرهای دوچرخه‌سواری، ساختمان‌هایی با انرژی کارآمد و فناوری‌های نو در گرمایش، سرمایش و روشنایی.
■ توسعه زیرساخت به منظور بهره‌وری در بخش های مختلف از جمله استفاده از حرارت زائد صنعت در سیستم‌های انرژی منطقه‌ای و ضایعات صنعتی در ساخت و ساز، مانند ساخت آجر از خاکسترهای صنعتی.
در 30 سال آینده 4/2 میلیارد نفر به سمت مناطق شهری حرکت خواهند کرد و نسبت جمعیت جهانی ساکن شهرها تا سال 2050 به 66 درصد خواهد رسید.
انتظار می‌رود که مقدار سالانه منابع طبیعی که در مناطق شهری مورد استفاده قرار می گیرند از 40 میلیارد تن در سال 2010 به 90 میلیارد تن در سال 2050 افزایش یابد یعنی 125 درصد اتلاف بیشتر منابع اگر تغییراتی در ساخت و طراحی شهرها ایجاد نشود.
این گزارش همچنین خواستار یک استراتژی جدید برای پاسخگویی به نیازهای شهرنشینی قرن بیست و یکم است و شامل توصیه‌هایی می‌شود که باعث ایجاد شهرهای کم‌کربن با استفاده بهینه از منابع طبیعیر می‌شود؛ تنها شهرهایی که مردم می توانند در آنها سالم زندگی کنند.
نظر شما