به گزارش ایمنا، در تقویم باستان، علاوه بر ماه پنجم سال، هفتمین روز از هر ماه نیز امرداد نامیده شده که طبق رسوم ایران باستان هم زمانی نام ماه و روز در هر ماه از سال جشن گرفته میشده است. بنابراین در چنین روزی نیز ایرانیان به مناسبت جشن امردادگان و به دلیل رسیدن میوه ها و رشد گیاهان، به کنار چشمه ها، مزارع و باغات رفته و پس از نیایش و ستایش اهورامزدا با سرود و سخنرانی درباره شناخت و نزدیک شدن به پروردگار، این روز را به شادی و سرور میگذراندند، چرا که امرداد ماه، مظهر سبزی طبیعت، فراوانی نعمت و میوه جات، فراوانی آب رودخانهها و آبشارها و همچنین رشد گلها و گیاهانی با رنگهای شاد و فرحبخش بوده است.
ابوریحان بیرونی در "آثارالباقیه" آورده است: "امرداد آن است که مرگ و نیستی نداشته باشد و فرشته ای است که به حفظ گیتی و اقامه غذاها و دوایی که اصل آن نبات است و مزید جوع و ضرر و امراض هستند، موکل است". در نوروزنامهی خیام نیز آمده است که "مرداد ماه یعنی خاک، داد خویش بداد از برها و میوه های پخته که در وی به کمال رسد و نیز هوا در وی مانند غبار خاک باشد و این ماه میانه تابستان بود و قسمت او از آفتاب، مر برج اسد را باشد. " هرچند امروزه این نام به مردادگان که معنای مرگ، نیستی ونابودی است تغییر کرده و حرف منفی ساز "ا " از ابتدای آن حذف شده است، ولی در کل این جشن برای پیروی از فرشته امشاسپندان که مظهر جاودانگی و تندرستی است برپا میشده و امروزه در جرگه جشنهای فراموش شده ایران قرار دارد.
نظر شما