محمود درویش در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: به هر نوع معماری که کمترین لطمه را به محیط زیست وارد کند، معماری پایدار و سبز اطلاق می‌شود. در معماری پایدار توجه به اقلیم، فرهنگ مردم و مصالح بومی یک ضرورت است.
وی با بیان اینکه در معماری پایدار باید از آن دسته مصالح بومی استفاده کرد که کمترین آسیب را به محیط زیست مثل خاک و آب وارد کند، افزود: زمانی از پایداری صحبت می‌شود که از حداقل امکانات استفاده و فرصت را برای بهره‌گیری نسل‌های آینده فراهم کنیم، کاری که در گذشته در قبال آب، خاک و هوا نکردیم، متاسفانه هرچه منابع آب چه در زیر زمین و چه در روی زمین داشتیم، به بدترین و ابتدایی‌ترین روش استفاده کرده ایم. مناطق قابل زراعت را از بین بردیم و ساختمان سازی کردیم و از سویی بیابان‌ها را با استفاده از تکنولوژی و آب‌های زیرزمینی و فسیلی به زمین‌های کشاورزی تبدیل کردیم.
این کارشناس معماری و شهرسازی ادامه داد: در معماری پایدار باید از مصالحی استفاده کنیم که قابل بازگشت به طبیعت باشد، معماری گذشته از خشت و چوب بود به همین دلیل به سادگی به طبیعت باز می‌گشت، اما امروز سر و کار ساختمان‌ها با بتن، آهن، آلومینیوم و سایر مواد شیمیایی است که این مواد در ده ها هزار سال به چرخه طبیعت بر نمی‌گردد و این باعث افزایش آلودگی محیط زیست می‌شود.
درویش تاکید کرد: ساخت و سازها باید کمترین دخل و تصرف را در طبیعت داشته و از نظر تاسیسات حرارتی و برودتی هماهنگ با طبیعت باشد، همان طور که پدران ما در کاشان و در شهرهای کویری به نوعی ساخت و ساز کردند که ساختمان در زمستان گرم و در تابستان خنک بود.
وی خاطرنشان کرد: استفاده از مصالح بومی از حمل و نقل های بی‌جا در کشور جلوگیری می‌کند و دیگر نیاز نیست سنگ شمال را به جنوب و نخل جنوب را به شمال کشور ببریم، این حمل و نقل های بی‌جا باعث از بین رفتن انرژی‌های فسیلی، گازوئیل و بنزین می‌شود و هزینه‌های هنگفتی بابت ماشین آلات به کشور تحمیل می‌کند.
این کارشناس معماری و شهرسازی تاکید کرد: اگر معماری هر اقلیمی با استفاده از مصالح بومی بر اساس بافت آن شهر انجام شود، معماری شهرها به جای هم شکل شدن، شخصیت پیدا می‌کند.
درویش با بیان اینکه در حال حاضر معماری شهرها سراسر مشکل است و این ناشی از قانون‌شکنی‌ها، بدون مطالعه تصمیم گرفتن و تصمیمات آنی مدیران است، گفت: به طور مثال تراکم فروشی که این روزها گریبانگیر شهرها شده، علاوه بر اینکه رابطه ارتفاعی در منظر شهری را بر هم زده، از نظر خدمات زیربنایی دیگر نتوانسته جوابگوی نیاز شهروندان باشد، این معضلات به دلیل گرفتن تصمیمات بدون مطالعه است.
وی خاطرنشان کرد: از نظر کالبدی و طراحی شهر نیز نتوانسته‌ایم به صورت دقیق بر کیفیت ساختمان‌ها، نماها و کاربرد مصالح نظارت داشته باشیم، چیزی که امروز اتفاق افتاده ناشی از تصمیمات عجولانه و بی توجهی ۵۰ سال گذشته بوده است.
این کارشناس معماری و شهرسازی به ارایه راهکارهایی برای رسیدن به معماری پایدار اشاره کرد و گفت: نمیتوان در مقاطع مختلف طرح یکسان برای همه کشور ارایه کرد، بنابراین نقشه هر شهر هر روز به هنگام و با هر ساخت و ساز، باید طرح شهر بازنگری شود، بر این اساس باید در مناطق مختلف و مقاطع زمانی گوناگون، تصمیمات متفاوت گرفت، طراح و مشاور پروژه‌ها باید آگاه به اتفاقات همان شهر باشد، مشاوران مدت معلوم با مبلغ مشخص جوابگوی نیازهای شهر نخواهد بود.
وی ادامه داد: کنترل کمی و کیفی برای هر نوع ساخت و ساز و طرح عمرانی باید جدی‌تر و سختگیرانه اعمال شود.
نظر شما