معلولان، نیازمند پویش هایی از جنس فرهنگ

تا زمانی که یک معلول به دلیل غفلت ارگان‌های مختلف دولتی، شهری و خصوصی از نیازهایش با افسوس سخن بگوید؛ با حسرت به طبیعت و نعمت‌های خداوند نگاه کند؛ به دلیل عدم مناسب سازی و عدم استاندارد بودن محیط زندگی و اجتماعی، ‌امکان حضور و فعالیت نداشته باشد چاره‌ای جز مهجور ماندن و خانه نشینی ندارد.

 به گزارش ایمنا - گروه جامعه، این روزها فرهنگ انسانیت و نوعدوستی نه فقط از دیوار دل که بر صفحه های اینستاگرام و  فضای مجازی، دست به دست می شود و مهر و محبت سهم دل هایی می شود که مکتب ایثار، گذشت و خدمت را به تصویر می کشند. اگرچه از آسیب های این شبکه اجتماعی بسیار گفته شده اما از حق نباید گذشت که شبکه های اجتماعی نقش موثری در بسیاری از وقایع و رویدادهای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و شهروندی داشته است. اگر شایعه سازی، حاشیه ها، شاخ و برگ دادن های بیهوده و ... را از گروه های اجتماعی حذف کنیم و به کارکرد درست این شبکه های اجتماعی آگاه باشیم به نقش مهم آن ها  در تحولات اجتماعی پی خواهیم برد.

حرکت ها و جنبش های مردمی همواره بهترین پشتوانه و حامی افراد، گروه ها یا وقایع بوده اند؛ در زلزله کرمانشاه، مردم با هر نژاد، دین، باور، تفکر، اندیشه و توان مالی برای کمک آمدند، تا ثابت کنند نوع دوستی ایرانیان همچنان زبان زد است. اگرچه به اعتقاد برخی، معلولان و خواسته ها، مشکلات، پیشنهادات حتی جایگاه آن ها در شعارها جاخوش کرده اما این روزها شاهد پیوستن بیش از هفت هزار نفر به "پویش مردمی، هوای معلولان شهرم را دارم" هستیم.

این پویش مردمی، حمایت معلولان را از مرز شعار به مصداق عمل رسانده و با هدف همگانی کردن احترام به حقوق معلولانی که نباید در عرصه های شهری و ترافیکی به فراموشی سپرده شوند، تلاش می کند. هنرمندان، فعالان اجتماعی، رسانه ای، فرهنگی و هنری، مسئولان و مدیران، ورزشکاران، قهرمانان و ملی پوشان رشته های مختلف از جمله افرادی بودند که با انتشار تصاویری از خود در شبکه های اجتماعی از پیوستن خود به این پویش خبر دادند.

انتشار پوسترهایی در فضای مجازی با مضمون معلولان و فرهنگ از نشاط جامعه و توجه بیشتر به جامعه به معلولان خبر می دهد هرچند لایحه معلولان همچنان در پیچ و خم های تصویب و اجرا گرفتار مانده است.

‌قانون حمایت از معلولان در سال 1384 به تصویب مجلس رسید. اما با مشکلاتی روبه رو شد و مورد انتقاد سازمان بهزیستی کشور، سازمان‌های مردم نهاد و نهادهای حقوقی قرار گرفت. پس از بررسی بخش‌های مختلف ‌این قانون، مفاد جدید آن در صحن علنی مجلس بررسی و برای اجرا به سازمان‌ها اداره‌ها و ارگان‌های مختلف ابلاغ شد. صرف نظر از وقفه در اجرای مادۀ دوم قانون حمایت از معلولان در دو دهۀ گذشته، مشکلات ‌این گروه همچون گذشته در جای خود باقی است که مهم ترین دلیل‌ آن نبود ضمانت برای اجرای‌این قانون است.

مدیر کل بهزیستی استان اصفهان، شمار معلولان استان اصفهان را یک دهم معلولان کشور می داند یعنی 120 هزار نفر. خبرنگار ایمنا به بهانه هفته معلولان با برخی از معلولان شهر به گفت و گو پرداخته است.

مینا یک توانخواه نابینا که معتقد است، معلولان و خواسته هایشان، مشکلات، پیشنهادات و حتی خود آن ها قصه تلخی هستند که در شعارها خلاصه می شوند.

وی با گلایه می گوید: مسئله "پویش مردمی هوای معلولان شهرم را دارم" درست است با هدف خیر ایجاد شده اما به راستی تا چه اندازه راهگشاست. برخی دوستان معلول ام، تعریف می کردند؛ عده ای از افراد که به لطف خدا از نعمت سلامتی بهره مند هستند عکس هایی در کنار سواحل، بالای کوه، پشت میکروفن و حتی به صورت گروهی در یک قاب منتشر کرده و از پیوستن خود به این پویش سخن گفته اند.

پیوستن به این پویش اگرچه اقدام شایسته ای است اما به نظر گروهی از معلولان، با این حرکت، استفاده نادرست از عنوان ربات پویش شاید یک معلول و خواسته هایش در میان انتخاب ریزبینانه عکس ها و انتشار آن در فضای مجازی تبدیل به یک وسیله دیگر شده است؛ ما امیدواریم اقدامات این چنینی با فرهنگ سازی همراه باشد. ای کاش هنگام ثبت نام برای پیوستن به این ربات، سه جمله آموزشی درباره معلولان به مردم یادآوری می شد؛ چه خوب است که اگر ما عکسی ار خود و ایده آل های ذهن خود می سازیم به آن هم پایبند باشیم نه آنکه یک هفته بعد وقتی معلولی کم بینا یا نابینا از خیابان می گذرد، بوق ماشین ها شروع شود و فرد را دچار استرس می کند.

حسرت آرامش در تحصیل بر دل روشندلان

مرجان را در ایستگاه اتوبوس یکی از خیابان های شهر دیدم، عصای سفیدش را کنار کیف اش قرار داده است. وی از کمبود مجلات تخصصی برای نابینایان می گوید؛ اگرچه معتقد است کتاب های صوتی بخشی از مشکلات نابینایان را برطرف کرده است اما همچنان بسیاری از دانشجویان روشندل، رشته های مختلف دانشگاهی با مشکلات تحصیلی و آموزشی روبه رو هستند؛ این یعنی استعداد و توانمندی این قشر از جامعه نادیده گرفته شده است. چرا که نبود و کمبود بسیاری از منابع تخصصی، کتب علمی حتی امکانات باعث شده که بسیاری از نابینایان از ورود به دانشگاه و مدرسه منصرف شوند.

رشد شهر با مدرنیته، بی معلولان

سهیل، همسر این بانوی روشندل که مانند زوجه خود عصای سفیدی در دست دارد و نیمه بینا می باشد از نبود امکانات تحصیلی و آموزشی در مناطق حاشیه ای و روستاها و ترک تحصیل معلولانی مانند خود می گوید که به دلیل نبود فضای آموزشی درس خواندن را رها کرده اند.

وی از نبود ایمنی برای عصای سفید در مناسب سازی فضای شهری، قوانین نانوشته و نوشته شده ای سخن می گوید که هرگز برای روشندلان اجرایی نشده است. مسئله مترو مسئله مهمی که با رشد تکنولوژی شهری ایحاد شده، اما به دلایل نقص های فنی، معلولان امکان استفاده از آن را ندارند.

کورسوی امید لابه لای مشکلات

شاهین، کارمند یکی از اداره های شهر و نیمه بینا است؛ از اقدام یکی از اپراتورهای تلفن همراه برای روشندلان و ارائه گامی هرچند کوچک در مقابل دریای نیازهای این گروه می گوید: شنیده ام، سه دانشجوی رشته نرم افزار و فناوری اطلاات، نوار ابزاری برای صفحات پر بازید پیاده سازی کرده اند تا افراد کم توان یا دارای ناتوانی خاص از آن استفاده نمایند؛ اگرچه این اقدام شامل بخش بسیار کوچکی از نیازهای جامعه معلولان اما نقطه امیدی است.

معلولان را در عمل دریابید نه سطور

ملیکا، دختر ناشنوایی است که وی در محل کارش ملاقات کردم. سبزی پاک کردن، درست کردن عروسک های خمیری و ساخت پاکت های هدیه را برای گذران زندگی تجربه کرده است. وی، معتقد است، معلولان، سهم چندانی در مناسب سازی شهری ندارند و وضع خیابان‌ها و کوچه‌ها به گونه‌ای است که احتمال خطر برای معلول وجود دارد.

آیا به راستی معلولیت محدودیت است؟

شادی دختر 18 ساله ای که درس خواندن را به خاطر معلولیت رها کرده و معتقد است اگر چه برخی بر این باورند که معلولیت محدودیت نیست اما به راستی محدودیت نام دیگر مشکلات معلولینی که باید بار مشکلات را بر دوش خود تحمل کنند.

وی بر این باور است، تا زمانی که یک معلول به دلیل غفلت ارگان‌های مختلف دولتی، شهری و خصوصی از نیازهایش با افسوس سخن بگوید، با حسرت به طبیعت و نعمت‌های خدادادی نگاه کند، به دلیل عدم مناسب سازی و عدم استاندارد بودن محیط زندگی و اجتماعی، ‌امکان حضور و فعالیت نداشته باشد یا بسیاری از مشکلات از سر راه معلولان برطرف نشود چاره‌ای جز مهجور ماندن و خانه نشینی ندارد.

لطفا برای برنامه های تلویزیونی، زیرنویس بگذارید

رادمهر، گسترش فضای مجازی را راهکاری برای شبکه ای شدن معلولان جامعه دانست و گفت، کانال هایی برای کم شنوایان و نابینایان ایجاد شده که گردانندگان آن نیز دارای معلولیت هستند؛ حتی در برخی از کانال ها فردی مسئول معرفی افراد ناشنوا و نیمه شنوا به یکدیگر برای تشکیل زندگی مشترک است.

وی، پیشنهاد نوشتن زیرنویس برای برنامه های تلویزیونی را راهکار مناسبی برای استفاده از برنامه های فرهنگی و رسانه ای سیما دانست که اهمیت دادن به آن باعث ایجاد تعامل افراد معلول با جامعه خواهد شد.

نبود مکان ها و پارک های تفریحی ویژه معلولان

به کنارش می روم. رو به رویش می ایستم. بریده بریده خود را این گونه معرفی می کند؛ رامبد هستم، کلاس نهم.

از آرزوهایش می پرسم. نگاهی به سمت یک از فضاهای بازی شهر می چرخد. یکی از بزرگترین آرزوهایش استفاده از فضای های تفریحی شهر است اما ویلچر نشینی این آرزو را برایش محال کرده است.

مادر این پسر معلول نم اشکی بر گونه اش نشسته است، می گوید: کم توجهی به نیازها و انتظارات کودکان، نوجوانان و جوانان معلول یکی از بزرگترین مشکلات پیش روی این دسته از افراد و خانواده های آن ها است. این در حالی است که بسیاری از معلولان در زمینه های مختلف از استعداد بالایی برخوردارند اما به علت عدم حمایت و نداشتن امکانات از بسیاری مزایا بی بهره اند.

رامبد، مسطح نبودن زمین، خرابی و کنده شدن خیابان‌ها بر اثر اقدامات عمرانی شهری، عدم مناسب سازی محیط شهری، نبود تفریحات مناسب برای معلولان را که در بسیاری از کشورهای به آن توجه می شود مانند قابلیت استفاده از پارک های تفریحی را از آرزوهای یک معلول برای زندگی بهتر عنوان می کند.

صعود خط معلولیت با کمبود دارو

زهره مادر دو فرزند معلول جسمی- حرکتی است و از چشم انتظاری بیماران مبتلا به بیماری دیستروفی برای دریافت دارو سخن می گوید. به نظر این مادر که سال ها فرزندانش را با سختی و با کمک ویلچر برای رسیدن به خواسته هایشان کمک کرده، معتقد است، بیماران مبتلا به تحلیل عضلانی دیستروفی برای داروهای حیاتی خود دچار مشکل هستند. نبود و کمبود این دارو معلولیت و ضعف جسمی این افراد را بیش از گذشته می کند.

وی، باوردارد، اگرچه برخی معلولیت ها ناخواسته و بر اثر بیماری یا تصادف است اما ازدواج ها فامیلی، بی اهمیتی به غربالگری های ژنتیکی و بی توجهی به مشاوره های قبل از ازدواج مشکلات فراوانی را برای افراد به وجود خواهد آورد.

امیرعلی اگرچه غمگین است اما شعر " گرندارم پای سالم، رنج نیست/ دست سالم هم کلید گنج نیست/ رنجِ گنجِ آدمیت، همت است، همت سبزم کلید جنت است" را می خواند و ادامه می دهد: باید به فکر مناسب ‌سازی اماکن شهری و عمومی اصفهان بود و پذیرفت مشکلات‌ معلولان فقط در قانون و لایحه نمی گنجد و نیاز به اجرا و همکاری ارگان‌های مختلف دارد. انتظار می‌رود فرمانداری، استانداری، شهرداری و دیگر مراکز دولتی و خصوصی در حل مشکلات فرهنگی، آموزشی، توانبخشی، و اطلاع رسانی معلولان تلاش بیشتری داشته باشند.

محمد، پسر دوم این خانواده، از نبود بیمه توابخشی، بی توجهی به سهم سه درصدی معلولان برای استخدام، نبود جای پارک مخصوص، مجهز نبودن اتوبوس های بین شهری به خصوص در فصل سرما و دور بودن از تکنولوژی ای که در کشورهای دیگر برای معلولان در نظر گرفته می شود مانند ویلچرهایی که تغییر ارتفاع می دهند، موتورها یا دوچرخه هایی ویژه معلولان سخن می گوید.

با تمام غم هایم- شادم

ساناز دخترک معلول  و ریز اندامی که هیکل نحیف اش در ویلچر فرو رفته است. در یک تصادف دچار معلولیت شده و در کنار مادرش نظاره گر شادی کودکان و نوجوانان در پارک است.

 می گوید: شادی و غم دو روی سکه زندگی انسان ها است. برخورد با چالش‌های مختلف بخشی از زندگی در دنیایی که همیشه به کام انسان‌ها نمی‌چرخد.

معلولان، بخشی از جمعیت هر استان را تشکیل می‌دهند که به نوبۀ خود با مشکلاتی در حمل و نقل، تحصیل و آموزش، گذران زندگی و خرید تجهیزات پزشکی رو به رو هستند.

اعتقاد به توانمندی، استقلال و خودکفایی معلولان و عملی کردن شعار«معلولیت، محدودیت نیست»، نیازمند همفکری، اقدام کارآمد و تخصیص اعتبار دولتی است. وقتی بیشتر قوانین حمایتی معلولان در حال خاک خوردن و از سوی دیگر مشکلات و نبود بسترهای لازم برای زندگی همراه با آرامش مزید بر علت است، روزهای تلخ بیش از روزهای خوش در زندگی معلولان، خودنمایی می‌کند.

کد خبر 330970

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.