به گزارش خبرنگار ایمنا، ظهور دین اسلام در شبهه جزیره عربستان تنها یک رویداد ساده نبود، این واقعه جهان بشری را تحت الشعاع قرار داد و زمینه‌ای فراهم کرد تا زندگی بشر در مسیری تازه قرار گیرد.
کودک یتیمی که در ریگزارهای داغ عربستان زندگی سختی را گذرانده بود اما اجازه نداد تا سختی روزگار شرافت انسانی او را لکه دار کند، اینک مدعی شده بود که در دل غاری بر فراز مکه به او وحی شده است تا انسانهای دیگر را به سوی حقیقت هدایت کند.
این سخن برای بزرگان حجاز بسیار گران آمد، حتی اگر امروز هم که اصول دموکراسی و آزاداندیشی رواج بیشتری یافته است فردی همچون پیامبر اسلام(ص) بخواهد با سخنان خود مدعی هدایت یک جامعه شود قطعا با مخالفت شدید صاحبان زر و زور مواجه خواهد شد چه رسد به آنکه این سخنان منافع مادی آنان را نیز تهدید کند.
اما محمدبن عبدالله(ص) از همه این تهدیدها نترسید و در راه دین جانبازی کرد تا آنکه آیین اسلام گسترش یافت و همه حجاز را در سیطره قدرت خود درآورد.
پیامبر اسلام (ص) ۲۳ سال تلاش کرد و مردمانی که روزگاری در انجام هرکاری از قتل و غارت و شراب خواری و اعمال منافی عفت تا قماربازی و لهو و لعب آزاد بودند را به درجه‌ای از مردانی و دانایی رسانید که حاضر شدند جان خود را بر سر عقاید خود بگذارند و در بدر و احد و خندق کشته شوند.
پیامبر اسلام(ص) نه سیاستمدار بود و نه زراندوز، او تنها راست می‌گفت و صادقانه عمل می‌کرد و به همین دلیل سخن حق او بر دلها می‌نشست، اعراب که جاهلیت را یدک می‌کشیدند و تنها خدای خود ساخته را که قابل دیدن بود می‌پرستیدند، با تعالیم او آنقدر دانا شده بودند که برای خدای آسمانها می‌جنگیدند و به عمل خود افتخار می‌کردند.
اما دوران حیات پیامبر اسلام(ص) نیز همانند هر انسان دیگری به سر آمد، ایشان برای جانشینی خود تدبیری الهی اندیشیدند و در غدیر خم علی بن ابی طالب(ع) را به عنوان رهبر مسلمانان در دوران بعد از خود برگزیدند اما این گزینش بعدها از سوی گروهی از صحابه رد شد و در ثقیفه تصمیم دیگری برای سرنوشت اسلام گرفتند.
آنچه در آن دوران گذشت و علت آن موضوع این گفتار نیست اما مهم آن است که این رویداد بعدها مسلمان را به دو شعبه بزرگ شیعیان و اهل سنت تبدیل کرد، دو گروهی که در عین برخورداری از مشترکات بسیار وجوه اختلافی نیز داشتند ولی همین اختلافات بعدها زمینه تحولات زیادی را در عالم اسلام فراهم کرد.
موسوی ربانی – کارشناس ارشد تاریخ و پزوهشگر تاریخ اسلام در گفت و گو با ایمنا اظهار کرد: شیعیان و سنیان در حدود ۱۴ قرن با مسالمت در کنار هم زیستند و تنها وجوه اختلاف آنها در قالب کتابهایی بود که علمای آنان می‌نوشتند و از سوی گروه مخالف رد می‌شد.
وی تصریح کرد: به بیان دیگر مسئله بحث و جدل علمی بین شیعه و سنی بسیار بیشتر از درگیری های خونین و فیزیکی رواج داشته است و به همین دلیل مثلا در کشوری اسلامی همانند ایران قرنها شیعه و سنی برادرانه در کنار هم زندگی کرده‌اند.
محقق تاریخ اذعان کرد: در زمانی که صفویان در ایران و عثمانیان در ترکیه حکومت می کردند تا حد زیادی تلاش شد تا با تشدید اختلافات مذهبی به جنگهای بین دو کشور رنگ و بوی مذهبی داده شود اما باز هم این رفتارها از سوی علمای هر دو گروه مذهبی به ویژه از سوی علمای شیعه تعدیل شد و شیعیان به حفظ آرامش خوانده شدند.
ربانی گفت: در دوران رکود عالم اسلام که در تاریخ ایران مصادف با اواخر حکومت زندیه و ظهور حکومت قاجار بود مسلمانان به ویژه طبقه متوسط جامعه از خواندن و سوادآموزی فاصله گرفتند، از سوی دیگر این دوران مصادف با اوج تهاجمات قدرتهای استعماری در منطقه بود.
وی اظهار کرد: استعمارگران و در رأس آنها انگلستان در ابتدا تصمیم گرفتند با تهاجم نظامی به کشورهای اسلامی و در راس آنها ایران حمله کنند که با مقابله افرادی مثل میرزا کوچک خان و رییس علی دلواری مواجه شدند بنابراین سیاست قدیمی خود یعنی اختلاف انداز و حکومت کن را در پیش گرفتند.
محقق تاریخ ادامه داد: استعمارگران برای ایجاد و تشدید اختلافات به سراغ باورهای مذهبی رفتند و با بزرگ نمایی آنها شکافی اجتماعی و سیاسی ایجاد کردند که نتیجه آن فرصتی برای غارت اموال و ثروت کشورهای منطقه فراهم شد.
ربانی گفت: یکی از نخستین اقدامات امام خمینی(ره) پس از پیروزی انقلاب پیشنهاد وحدت مسلمانان شیعه و سنی و ترک افراطی گری مذهبی بود که بهترین نمونه آن انتخاب هفته وحدت است.
وی در ادامه افزود: در هفته وحدت سمینارهای مشترک مذاهب اسلامی برگزار می‌شود، مقالات علمی و پژوهشی مطرح می‌شود که اقدام بسیار خوبی برای جلوگیری از مخاصمات مذهبی است و از سوی دیگر فرصتی فراهم می کند تا بررسی اختلافات مذهبی بار دیگر از سوی علما و اندیشمندان هر دو گروه مذهبی دنبال شود.
نظر شما