به گزارش خبرنگار ایمنا، آشغال‌های دوست داشتنی مانند دیگر آثار محسن امیریوسفی با یک ایده جذاب در قالب یک فرم خلاقانه آغاز می‌شود. اما این بار دغدغه امیریوسفی دیگر شخصی نیست و ملی است، بحث مام وطن و مادری است که همه فرزندانش را دوست دارد ولی مجبور است بعضی از آن هارا به زباله دان تاریخ بسپرد و فراموششان کند. این بار ما با کارکتر های فیلم در قالب قاب عکس طرف هستیم که هر کدام دارای ایدئولوژی سیاسی متفاوت و سرنوشت‌های گوناگون هستند و وجه اشتراکشان عشق مادر به آن‌ها و عضو یک خانواده بودنشان است.
خلق موقعیت‌های قدرتمند دراماتیک با چند قاب عکس در اکثر سکانس‌ها، فیلمبرداری تورج اصلانی، که با وجود محدودیت‌هایی که اکثر سوژهای او قاب عکس بودند، فیلمبرداری خوب و قابل قبولی است؛ بازی شیرین یزدانبخش که محور اصلی فیلم است، مثل همیشه در سطح خوبی قرار دارد. شخصیت پردازی در این فیلم محسن امیریوسفی به علت نوع روایت داستان از اهمیت بالایی برخوردار بود که از پس آن به خوبی بر آمده و کاراکترها از سطح تیپ‌های معمولی سینمای ایران خارج شده و هرچه بیشتر شبیه انسان‌هایی می‌شوند که ما، در اطراف خود می‌بینیم.
شبیه همین لایه‌های درون متنی را در فیلم "مرگ ماهی" ساخته روح الله حجازی داشته‌ایم که تفاوت بزرگ آن با این فیلم امیریوسفی غیر از وضعیت فرمالیستی حاکم بر اثر، از نظر لایه‌های درون متنی تمرکز حجازی تنها بر روی روابط خانوادگی بود، اما امیر یوسفی از بستر خانواده برای بررسی تحولات تاریخی یک قرن اخیر و تأثیر آن بر مردم استفاده کرده است.
استفاده از سه تار برای موسیقی متن فیلم به خوبی به فضای ایرانیزه کار نشسته و مخاطب را در طول فیلم نوازش می‌کند. آنچه " آشغال‌های دوست داشتنی " را فیلم ارزشمند می‌کند این است که کارگردان به ورطه شعارهای گل درشت نمی افتد، از سیاه نمایی های زننده پرهیز می‌کند و حرف دلش را می زند. هر چند این نسخه بعد از ٦ سال صبوری در صف اکران، به نمایش در آمده است ، اما " آشغال‌های دوست داشتنی " از آن دست فیلم‌هایی است که هر از چند گاهی دیدنش واجب است.
نظر شما