صادق صید بیگی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: رویکرد شهر دوستدار کودک، شهر را به سمتی سوق می دهد که در آن کودکان نقش موثری داشته و نظرات آنان در تصمیمات شهری ابراز می شود و خانواده ها و اجتماع نیز موظفند کودکان را در مسائل مهم و تصمیم گیری ها دخیل کنند.
وی افزود: در واقع شهر دوستدار کودک شهری است که کودکان در آن احساس امنیت و آرامش می کنند و قادر به جستجو، بررسی و یادگیری در مورد فضاهای های پیرامون خود هستند و در نهایت یک شهر دوستدار کودک، شهر دوستدار مردم نیز است.
این کارشناس برنامه ریزی شهری ادامه داد: برنامه ریزی شهری به معنای واقعی زمانی به اهداف شهر مطلوب دست می یابد که بتواند خواسته ها و نیازهای شهروندان را با توجه به اقتضای سنی آن ها مورد توجه قرار دهد.
صیدبیگی تصریح کرد: کودکان نیز به عنوان یکی از اقشار آسیب پذیر جامعه در برنامه ریزی شهری باید به صورت جدی تر دخیل شوند، زیرا شهر مورد علاقه کودکان، شهر مورد علاقه مردم نیز هست، به طوری که تمامی شهروندان از پیر و جوان به شرکت در خدمات و طراحی شهری تشویق می شوند؛ بنابراین در راستای دست یابی به شهرهای دوستدار کودک ابتدا باید به تعریف کودک پرداخته شود.
وی افزود: طبق فرهنگ فارسی معین، کودک به معنای صغیر، کوچک و فرزندی که به حد بلوغ (پسر یا دختر) نرسیده باشد و در تعاریف حقوقی جمهوری اسلامی ایران منظور از کودک کسی است که به سن بلوغ نرسیده باشد و با توجه به اینکه بلوغ معمولا در پسرها بین ۱۳ تا ۱۶ سالگی و در دخترها بین ۱۱ تا ۱۴ سالگی اتفاق می افتد، انتخاب معیار کمتر از ۱۲ سال کامل برای تعریف کودک مبنای مناسبی است.
وی ادامه داد: نکته ای که مورد توجه برنامه ریزان و دست اندرکاران امور شهری قرار گرفته این است که تعداد کودکان مناطق شهری جهان ( شهرهای کشورهای در حال توسعه) در حال افزایش هستند و با اجرای پروژه های شهر دوستدار کودک به طور عمده ایجاد فرصتی برای کودکان در راستای شکل دادن و یا تغییر محیط پیرامونشان است.
این کارشناس برنامه ریزی شهری در زمینه دلایل ایجاد شهر دوستدار کودک گفت: درخواست برای ایجاد شهرهای دوستدار کودک، ریشه در شناخت این موضوع دارد که شهرها خانه هایی برای افزایش حمایت از حقوق کودکان هستند و با این وجود بسیاری از شهرها فاقد امکانات اولیه ایجاد این شهرها هستند و دولت ها در این زمینه اقدامات اندکی انجام داده اند.
صید بیگی تاکید کرد: آسایش و ایمنی و امنیت ، پیوند با طبیعت ، پیوند با تاریخ، فرهنگ و هویت جمعی ، مشارکت و ایجاد تعلق خاطر، دسترسی به امکانات شهری، وجود موسسات و فضاهای مربوط به کودک ، توجه ویژه به کودکان معلول، از مهمترین ویژگی های شهر دوستدار کودک است؛ همچنین در شهر دوستدار کودک، نحوه مدیریت و حکمرانی خوب، مستلزم اختصاص فرصت بیشتر به کودکان برای تصمیم گیری است.
وی اضافه کرد: شهر دوستدار کودک به دنبال تامین حقوق شهروندی کودکان در مواردی مانند دسترسی به خدمات اساسی( سلامت، آموزش و پرورش، سرپناه، ....) ، محافظت در برابر خشونت و جنایت ، با امنیت در خیابان ها قدم زدن ، ملاقات با دوستان و بازی کردن، به رسمیت شناختن کودکان به عنوان یک شهروند مساوی با دسترسی به همه خدمات است؛ کودکان در فضاهای شهری با افراد مختلف اعم از هم سنی ها و افراد مختلفی که از نظر سطح فرهنگی و اجتماعی گوناگونند، ارتباط برقرار می کنند. بنابراین امنیت فضاهای شهری به منظور رفت و آمد کودکان بسیار مهم و قابل توجه است .
صید بیگی ادامه داد: فراهم آوردن محیطی منطبق با خواسته های کودکان، گسترش فضاهای سبز در محلات شهری، ایجاد فضاهای آموزشی و بازی کودکان با ایجاد فرصت مشارکت به کودکان، موجب افزایش آگاهی های اجتماعی و توسعه مشارکت واقعی و خلاق در شهرها و از خواسته های کودکان در محیط‌های شهری تلقی می شود.
وی اظهار کرد: نخستین بار در سال ۲۰۰۷ میلادی ( شهر بندیگو ) در استرالیا از طرف یونیسف به عنوان شهر دوستدار کودک و اولین شهری که تمام ویژگی های شهر دوستدار کودک را از نظر یونیسف به خود اختصاص داده است معرفی و به رسمیت شناخته شد و در ایران نیز (شهر اوز) در استان فارس با عنوان شهر دوستدار کودک در سال ۱۳۸۹ انتخاب شد.
نظر شما