به گزارش خبرنگار ایمنا، علی رغم آنکه اکنون کمی زود است بخواهیم سینمای کره جنوبی را با تکنولوژی و تکنیک‌های ساخت فیلم در هالیوود مقایسه کنیم، اما در همین مدت کوتاه نشان داده از نظر داستان و بازیهای بازیگران، چیزی فراتر از بسیار کشورهایی است که سالهاست در این زمینه فعالیت دارند.
در سالهای اخیر صنعت سینما کره جنوبی در زمینه فیلمسازی در ژانرهای مختلف، اعم از ترسناک، تخیلی، دارام و... پیشرفت چشمگیری را تجربه کرده و می‌رود تا جایگاه بالایی در صنعت سینمای مدرن برای خود پیدا کند و احتمالاً پیدا نیز کرده چرا که با سریال‌های گوناگون و تقریبآ پر مخاطب و در ادامه فیلم‌های سینمایی، آنچنان که دیده می‌شود، جایی فراتر از امروز را در پیش رو دارد.
فیلم keys to the heart (کلیدهای قلب) ۲۰۱۸ به نویسندگی و کارگردانی سونگ هون چوی و بازیگری لی بیونگ هون، یون یو جونگ، پارک جونگ مین، مون سوک، چوی ری، هوانگ سئوک جونگ و جو کوان وو درامی دلنشین از جمله فیلم‌های ساخته شده در کره جنوبی است.
داستان فیلم شاید به ظاهر شمایلی کمدی را یدک می‌کشد، چرا که حیرت انگیز بودن برخی رفتارهای غیر طبیعی و توام با نبوغ در زمینه‌هایی خاص این حالت، لبخندهایی ناشی از حیرت را بر لبان بیننده به همراه دارد.
دو برادر با اختلاف سنی چند ساله، یکی روزگاری در ورزش بوکس قهرمانی بوده (کیم جوها) که اکنون به حریف تمرینی دیگران تبدیل شده و آگهی مشاغل مردم را پخش می‌کند و دیگری جوانی دارای بیماری اوتیسم که نوع خاصی از این بیماری را دارست که سندروم ساوان نام دارد، بیماری‌ای که نوعی اختلال عصبی رفتاری است که احتمال ژنتیکی بودنش بالاست، اما به سان بسیاری افراد که داری اوتیسم هستند از توانایی‌های کاملاً خاص بهره می‌برد که در این مورد (او جین ته) با داشتن هوش بالا و حفظ و کپی برداری فتو گرافیکی از بازیهای گوشی و پیانو و بدون فراگیری آکادمیکی، تنها بدلیل همان اختلال آرتیستیک این توانایی را در نواختن پیانو دارد.
آنچه در این فیلم بیش از همه رنگ خاصی به آن می‌دهد، آگاهی سونگ هون کارگردان فیلم در ارائه تصویری از یک شخصیت دارای اختلال سیستم عصبی و رفتارهای او و برادری که با بازگشتی قهرمان گونه به سوی مادر بیمار و برادر جوانش که علی رغم اختلالات سیستم عصبی و نوع رفتارهای خاص از توانمندی‌هایی خارق العاده برخوردار است، نشان از یک تحول در انسانی است که در اوج کام و ناکامیها بازگشتی باورمند به انسان بودن را به تصویر می‌کشد.
فیلم، علی رغم داستان نه صد در صدر بکر اما بدیل نگاه انسانی کارگردان به مسائل روزمره زندگی انسانها و بازیهای بسیار زیبا و در خور تحسین بخصوص مادر و سپس پسرها، در بیشتر تصاویر بخصوص رقص پسر بزرگ با مادر و دیدار پسر در زندان در ملاقات با (پدر) نمایی دیدنی به فیلم داده که بی شک در ردیف فیلم‌های دیدنی در ذهن بیننده به یادگار می‌ماند.
نظر شما