به گزارش خبرنگار ایمنا، در دنیایی که آنقدر تشنه پیشرفت است که هر محدودیتی را از سر راه برمی‌دارد، کوچکترین محدودیت‌ها و نقصان‌ها نیز صدای ساکنان آن را درمی‌آورد؛ همین‌ها بهانه‌ای می‌شود تا هرکس به حد توان خود، دیگران را بیدار کند که مبادا سدی میان راه دیگری باشد و از آن غافل باشیم.
همین سنت در "روز جهانی معلولان" سبب شد تا بسیاری از کاربران توئیتر لب به انتقاد از هر آنچه سد راه معلولان کشور تست باز کنند، آن‌ها گاهی راهکار هم داشتند و گاهی نیز بار مسئولیت اجتماعی و شهروندی را در قبال توانخواهان جامعه بر دوش دیگران یادآور می‌شدند.
در این میان برخی توئیت‌ها به‌خاطر نام‌هایی که پشت آن است جلوه بیشتری دارند، مانند توئیت حجت نظری، عضو شورای شهر تهران که هم دلچسب نبودن وضع موجود را یادآور شده هم یک نوید بزرگ به مردم تهران می‌دهد "توجه به حقوق توان‌یابان نباید تنها به یک روز و یک مناسبت محدود شود. همه به خصوص مسئولان باید توجه داشته باشیم که هراقدام ما که سبب خانه‌نشینی و منزوی شدن توان‌یابان شود، گناهی نابخشودنی و ظلم است. پی‌گیر فعال شدن ستاد مناسب‌سازی در شهرداری هستم. تهران، باید به شهرهمه تبدیل شود."
مجید فراهانی، دیگر عضو شورای شهر تهران نیز قرار است در روزهای پیشرو برای معلولان تهرانی هم گام عملی بردارد هم گزارش عملکرد بدهد "مناسب سازی معابر شهری از اولویت های کاری مدیریت شهری خواهد بود؛ برای تسهیل این امر به عنوان عضو شورای شهر تهران تمام تلاش خود را به کار خواهم برد و پیگیری می کنم. گزارش آن را طی چندین مرحله در ماه های آتی به شهروندان عزیز خواهم داد."
زهرا ساعی، نماینده مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی هم به بهانه روز معلول، از یک افتخار ملی سخن گفت "آرزوی معلولین بعد از انقلاب تامین چتر حمایت دولت با تصویب قانونی مثل قانون جامع حمایت از حقوق معلولین بود. از ۸۴ در تصویب این قانون تعلل شد. تصویب این قانون در مجلس یک افتخار برای این مجلس است؛ با تصویب بودجه, مجلس این افتخار ملی را کامل نصیب خود کند."
اما مردم؛ از هرچیزی که به عنوان دغدغه برای معلولان بتوان نام برد سخن گفته‌اند؛ محمد، رییس سازمان برنامه و بودجه یعنی محمدباقر نوبخت را مورد خطاب قرار داده و می‌نویسد "هر سال شیرینی این روز با بروز مسئله‌ای تلخ می‌شود. امسال هم درنظر نگرفتن اعتبار برای اجرائی شدن قانون جامع حمایت از حقوق معلولان در بودجه 98 امید به اجرای حداقلی آنان را در میان دوستان دارای معلولیت کمرنگ نموده است. بیائید یاور آنان باشیم."
شبنم رحمتی، خبرنگار است و می‌نوبسد "طبق آمار 10 درصد جامعه ما را معلولان تشکیل می دهند. یعنی به طور فرضی باید از هر ۱۰ نفر یک معلول ببینی اما اصلا نمی‌بینی چون با سیاستهای نادرست معلولان را خانه‌نشین کرده‌ایم."
این افسوس را "کاوه" را به چشم دیده است "هنگام سفر به کشورهای توسعه‌یافته یکی از تفاوت‌هایی که با تهران و دیگر شهرهای ایران برایت محسوس است، حضور پررنگ «افراد دارای معلولیت» در فضای عمومی و شهر است و تو ابتدا پیش خود گمان می‌کنی که لابد تعداد افراد دارای معلولیت در آنجا بیش از جامعه ماست"
نغمه، زخم کهنه‌ای را از دریچه تجربه شخصی خود، بار دیگر باز می‌کند "کالسکه بچه رو میبری بیرون تازه می‌فهمی معابر شهر چقدر نامناسبه؛ وای به حال یه معلول با ویلچر، یه نابینا با عصا"
یاسمن از هزینه بالای زندگی معلولان گله‌مند است و البته راهکار به ظاهر خیلی ساده‌ای هم برای رفع حتی یکی از این توانخواهان می‌دهد "قیمت ویلچر برقی 10 تا 30 میلیون، دست و پای مصنوعی هشت تا 100 میلیون و شهر هرروز پر از چاله‌هایی است که فرصت زندگی کردن را از معلولان می گیرد این درحالی است که می توانیم با جمع کردن درهای پلاستیکی برای هر معلول یک ویلچر بخریم."
احسان انگشت انتقاد را تنها به سوی دولت نمیگیرد "یادمان باشد همه ما در مقابل مشکلات و معضلات جامعه ای که در آن زندگی، تجارت و... می کنیم مسئول هستیم؛ هیچ دولتی به تنهایی توان حل تمام مشکلات را ندارد؛ در استخدام های شرکتهای خصوصی هر چند کوچک، به معلولان فرصت برابر بدهیم."
مهدی هم انتقاد قابل تاملی دارد "اگه به دنبال سود خودتون هستید، گرون کنید ولی خواهشا اقلام اساسی رو گرون نکنید. قیمت پوشک که بالا بره یه خانواده معلول (از کودک گرفته تا بزرگسال) مجبورند از نون شب بزنند. قیمت دارو که گرون بشه خانواده معلول باید علاوه بر خرج پس انداز یه عمر، بره زیر قرض و وام"
مونا، بر اثر آسیب نخاعی دچار معلولیت شده است، او که خود طعم تلخ برخی ارتباطات را چشیده، دوست دارد از همان کودکی فرزندان این سرزمین نقش حمایتگری خود را از توانخواهان به خوبی ایفا کنند "در روز جهانی معلول با فرزندان و یا دانش آموزان خود در مورد کودکان با توانایی خاص (جسمی، حرکتی، نابینا، کم بینا، ناشنوا و کم شنوا و...) توانمندی ها، چالش ها و مشکلات، نحوه ی دوستی و همراهی با آنان صحبت کنید."
این روز فرصتی شد تا چشم باز کنیم و موفقیت‌های توانخواهان جامعه را نیز ببینیم، از مدال آوران چهان و پارالمپیک گرفته تا نخبگاه عرصه‌های علمی و اقتصادی، یکی از این افراد وحید رجبلو است که با ۹۸ درصد معلولیت، هم اکنون ایده پرورش یک استارتاپ برای افراد توان یاب را در سر می پروراند؛ توئیت‌های بسیاری درباره او نوشته شد مانند مهدی که توئیت کرد "روز جهانی معلول رو به "وحید رجبلو" که با اراده به معلولیتش غلبه کرد تبریک میگم؛ امیدوارم کشور ما فضای مناسب تری برای این بزرگواران بشه"
در این میان رفتاری ناپسند نیز دیده می‌شد؛ برخی که می‌خواهند معلولیت را نقص در فهمیدن معنا کرده و از آن در دعواهای سیاسی و جناحی خود بهره ببرند؛ محسن به این رویه در توئیتر اینگونه اعتراض می‌کند "آقا آقا تو رو خدا از واژه معلول برای طعنه و کنایه استفاده نکنید، زشته، خیلی زشته. اصلا روز جهانی معلولان را چه ربطی به سیاست؟"
این دو توئیت که نوعی طنز تلخ را بیان می‌کند، حسن ختام به این توئیت گردی به حساب می‌آید، در کنار تمام دغدغه‌ها، انتقادات و راهکارها فراموش نکنیم که تنها با همت همه شهروندان می‌توان محدودیت‌های پیشروی معلولان را از میان برداشت؛ مصطفی با طعنه به آن‌هایی که تنها یاد گرفته‌اند شعارگونه از معلولان دفاع کنند توئیت کرد "شما ماشین خودت رو توی پیاده‌رو پارک نکن، با ماشین سدمعبر نکن و راه این طفلیا رو نبند، نمیخواد توییت همدردی بزنی"
ناهید هم همین برداشت را از برخی توئیت‌ها داشته است "شما یه معلول می‌بینید چپ چپ نگاهش نکنید، زیر لب نچ نچ نکنید، لب خودتون رو گاز نگیرید، نمیخواد بیاین روز جهانی معلولان رو تبریک بگید"
نظر شما