حسین محمدرضایی در گفتگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه طی سالیان گذشته همواره سهم حقابه داران حقیقی زاینده رود مشخص بوده و تا چند سال پیش مشکلی برای تامین آن وجود نداشت، اظهار کرد: اگر قرار است طرحی برای انتقال آب اجرا شود ، باید برای مصارف تازه تعریف شده در حوضه آبی زاینده رود مانند استان یزد، کاشان و باغات جدید الاحداث بالادست و زیردست سد زاینده رود در هر دو استان (اصفهان و چهارمحال و بختیاری) که مدتهاست مهمان ناخوانده سفره زاینده رود شده اند، انجام شود.
وی با بیان اینکه مهمترین دلیل خشکی این رودخانه انتقال آب به بیرون از حوضه آن است، افزود: این مهم از قرار گرفتن آب در چرخه طبیعی اش جلوگیری می کند، پیش از این با جریان رودخانه از سد زاینده رود تا مزارع کشاورزی ورزنه، نفوذ آب به چاه ها، بازگشت آب به زاینده رود و تکرار آن اتفاق می افتاد اما با انتقال آب، نه تنها بازدهی این چرخه کاهش یافت بلکه در حال از بین رفتن نیز هست.
محمدرضایی اضافه کرد: به این معنی که اگر یک میلیارد مترمکعب آب از سد زاینده رود جاری می شد، تا سه برابر و به اندازه سه میلیارد مترمکعب کارایی و بهره وری برای حوضه زاینده رود داشت، وقتی ۷۰ الی ۸۰ میلیون مترمکعب آب به یزد منتقل می شود، شاید برای آنها فقط ۷۰ الی۸۰ میلیون مترمکعب آب باشد اما تا سه برابر کمبود این آب برای اصفهان احساس می شود.
وی تاکید کرد: تنها راهکار نجات زاینده رود جلوگیری از برداشت های بی رویه و غیرمجاز در بالادست (استان اصفهان و استان چهارمحال بختیاری) و جلوگیری از انتقال آب زاینده رود به بیرون از حوضه این رودخانه است.
عضو هیات مدیره نظام صنفی کشاورزی شهرستان اصفهان در مورد طرح بازچرخانی آب در بستر زاینده رود نیز گفت: متاسفانه کار کارشناسی در مورد این طرح انجام نگرفته است و با شناختی که سال‌هاست از زاینده رود، مسیر و بستر این رود دارم می دانم که با دو مترمکعب آب در ثانیه یا کمتر از این مقدار، امکان جاری شدن آب در زاینده رود وجود ندارد.
کوبیده شدن بستر زاینده رود خطر فرونشست زمین را چند برابر می کند
وی گفت: برای اجرای این طرح در زاینده رود نیاز است که بستر (کف) زاینده رود کوبیده شده و از نفوذ آب به درون زمین جلوگیری شود این درحالیست که نه تنها چاه هایی که از ناژوان تا سد آبشار برای آبیاری فضای سبز حفر شده و اکنون وجود دارد ، به دلیل تخلیه منابع زیرزمینی و عدم آبگیری مجدد آنها (جایگزین نشدن آب درآبخوان‌ها)، خشک می شود بلکه در اثر فقدان آب در آبخوان‌ها و فرونشست زمین؛ تخریب پل‌های تاریخی و دیگر آثار باستانی این شهر نیز اتفاق می افتد.
عضو هیات مدیره نظام صنفی کشاورزی شهرستان اصفهان یادآور شد: در سال های گذشته که آب در رودخانه جریان داشت از ناژوان تا سد آبشار حداقل پنج مترمکعب آب در ثانیه به درون زمین نفوذ می کرد و منابع زیرزمینی از این آب تغذیه می شد اما دراین طرح فقط در مجموع جریان دو مترمکعب آب در ثانیه در نظر گرفته شده است بنابراین از نفوذ آب به دل زمین با کف کوبی بستر زاینده رود، جلوگیری شده و به این ترتیب آبخوان ها همچنان در تهدید خشک شدن کامل قرار خواهند داشت.
وی افزود: البته مسئولان از جریان آب و حتی رسیدن آن تا تالاب گاوخونی صحبت به میان می آورند اما این کار شدنی نیست، چندین سال است که آب رودخانه برای کشاورزان شرق جاری می شود اما این آب فقط تا سد رودِشتَین پیش می رفت و پس از آن در کانال های چپ و راست این سد جاری شده و از مسیر رودخانه عبور نمی کرد.
محمدرضایی اضافه کرد: آب برای کشاورزی در شرق (بن رود و جلگه) توسط شبکه های آبرسانی انجام میشد و ۱۰۰ کیلومتر پایین دست رودخانه به سمت تالاب بین المللی گاوخونی خشک بود، اکنون چگونه می توان با جریان دو مترمکعب آب در ثانیه و طرح بازچرخانی آن، آب را به تالاب رساند.
وی خاطرنشان کرد: کشاورزان شرق و غرب اصفهان خواهان جاری شدن آب طی ۱۲ ماه سال و در کل مسیر زاینده رود هستند نه فقط ۱۲ کیلومتر از بستر رودخانه آن هم به صورت آب نما.
نظر شما