به گزارش ایمنا، اما ظاهرا بهدلیل گذر ایام و شاید هم فراموشی و کم توجهی، یادمان رفته است که عزتالله انتظامی در کنار بزرگانی چون حمید سمندریان، اسماعیل شنگله، جعفر والی، پرویز فنی زاده، جمشید مشایخی، علی نصیریان، محمدعلی کشاورز، داوود رشیدی و بهروز وثوقی، کلاس بازیگری در سینمای ایران را دگرگون کرده و دنیای نوینی را برای بازیگری بوجود آوردند. این اقدام سترگ و ماندگار، در کنار نقشآفرینیهای خاطرهساز این اساتید یکی از وجوه انکارناپذیر اعتبار و حرمت سینمای ایران و در زمرۀ یادگارهای درخشان این یاران دبستانی است.
در سینمای هالیوود نیز وجود اعجوبههایی همچون کنستانتین استانیسلاوسکی، استدلا آدلر، الیاکازان و بسیاری دیگر، به تربیت نسلی از بازیگران نامدار انجامید که مارلون براندو یکی از قلههای آن به شمار می رود؛ این درحالی است که سینمای هالیوود در برابرِ آنها نبود بلکه بهخوبی قدر داشتههای خود را دانست.
البته اعتبار استانیسلاوسکی به نقش برجسته او در تاثیرگذاری بر شیوه های بازیگری در سینمای آمریکا بازمی گردد و نه حضور در سینمای هالیوود...
اما کار شگفت بزرگانی چون عزتالله انتظامی در این بود که در سینمای فرو رفته در سادهانگاری و سینمای دمدستی که جریان قدرتمند آن سال های دهه چهل و پنجاهِ شمسی سینمای ایران به حساب می آمد، راهی تازه گشودند و توانستند شرافت بازیگری را در ساحت هنری و واقعیِ آن ترجمه کنند. این اقدام اگر از نقش آفرینی آنها ارزشمندتر نباشد، کم ارجتر نیست.
کلاس و شرافت بازیگری، سینما و تلویزیون امروز ایران، مرهون و مدیون بزرگانی چون عزت الله انتظامی و سیدضیاء الدین دری است که اکنون خداوند در دریای آرامش و آمرزش خود پذیرای این یاران دبستانی است و امید که به دیگر بزرگان سینما عزت و عافیت عنایت کند.
به هر روی سهراب سپهری چه زیبا سروده است که:
"زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد"
نظر شما