به گزارش ایمنا، احسان مالکی‌پور در یادداشتی در خصوص نامگذاری معابر که در کانال تلگرامی خود منتشر کرده، آورده است:
در سال ۱۳۹۰ در زمان دکتر سقاییان‌نژاد، شهردار اسبق اصفهان، پژوهشی در باب وجه تسمیه مکان‌ها و محله‌های اصفهان انجام شده که در متن آن آمده است: «ملکشاه سلجوقی رسما اصفهان را به پایتختی خویش انتخاب کرد و عمارت‌های بسیار از کوشک‌ها و باغ‌ها به دستور او بوجود آمد که مهم‌ترین این باغ‌ها، باغ‌کاران بود». پرواضح است اگر هر محله را به مثابه مغازه‌ای فرض کنیم، اصلی‌ترین خیابان این محله حکم تابلوی آن مغازه را دارد و نامش باید آیینه تمام‌نمای آن محله باشد. اما حدود ۱۵ سال قبل، نام عالمی جلیل القدر، سید ابوالحسن اصفهانی که بعد از درگذشت عبدالکریم حائری یزدی، مرجعیت عامه شیعه را بر عهده داشت بر این خیابان نهاده شد. شورای پنجم با این استدلال که هویت محلات تاریخی اصفهان باید حفظ شود و اسامی منطبق با تاریخ محله باشد، اقدام به تغییر نام خیابان نمود و البته برای حفظ شان آیت الله اصفهانی، چهارراهی در انتهای همین خیابان را به اسم ایشان مزین کرد. اما این نامگذاری‌ها اعتراضاتی به دنبال داشت.
همچنین بر اساس نتایج پژوهش مذکور، حدود ۹۰ درصد مردم به طور زیاد و خیلی زیاد از نام دروازه دولت و تنها ۱۰ درصد به همین شدت از نام میدان امام حسین(ع) استفاده می‌کنند. طبق این پژوهش، آمار سایر مکان‌های مهم شهر مثل میدان آزادی (دروازه‌شیراز)، میدان جمهوری (دروازه‌تهران) و میدان امام علی(ع) ( سبزه‌میدان) نیز به همین منوال است و قاعدتا وضعیت خیابان آیت الله قدوسی (آپادانا)، چهارراه شهید بهشتی (مصدق)، خیابان سپاه (سپه) و بسیاری از مکان‌های قدیمی شهر نیز چنین است.
منظور اینکه مسئولان هر اسمی بر مکان‌ها تحمیل کنند، مردم انتخاب خودشان را خواهند داشت ولو اینکه اسم منتخب مسئولان، نام سرور و سالار شهیدان، امام حسین باشد؛ امامی که در ماه محرم همه ایران به عشقش یکپارچه لباس عزا بر تن می‌کند. آیت الله طالقانی در ضرورت تشکیل شوراها گفته بود « بگذارید این مردم مسئولیت پیدا کنند». حالا هم به عنوان مصداقی از این مسئولیت باید گفت بگذارید نام مکان‌ها را شهروندان انتخاب کنند. (طبعا شورا می‌تواند سازوکار مشخصی برای این کار تصویب کند.)
نظر شما