به گزارش خبرنگار ایمنا، سال ها پیش که زاینده رود خشک شد شوک بزرگی به مردم اصفهان وارد کرد، اصفهانی ها زاینده رود را هویت شهری خود می دانستند و با خشک شدنش این هویت را از دست رفته می دیدند. در طی این سال ها بارها و بارها آب زاینده رود جاری شد اما پس از مدتی غیر از خشکی چیزی در زاینده رود دیده نمی شد. کم کم خشک شدن زاینده رو عادت شد اما اصفهانی ها همچنان در کنار بستر این رودخانه خشک می نشینند و خاطرات گذشته را مرور می کنند.
حال همین اتفاق گریبان ورزش اصفهان را گرفته و آرام آرام شاهد خشک شدن ورزش اصفهان هستیم. بررسی کارنامه ورزش اصفهان در سال ۹۶ گویای این است که نمی توان نمره خوبی به آن داد چرا که در طی سالی که در روزهای پایانی آن به سر می بریم شاهد نقطه عطفی در ورزش اصفهان نبودیم. دور از انصاف نباشد، در این میان بودند ورزشکارانی چون سهراب مرادی، خواهران منصوریان، محمدرضا صفدری و... که یک تنه با افتخار آفرینی بار ورزش اصفهان را بر دوش کشیدند و مطمئناً مردم اصفهان قدردان تمام تلاش ها آن ها خواهند بود.
در این میان اداره کل ورزش و جوانان استان تنها دلخوشی خود را راه اندازی (نه افتتاح) نقش جهان می داند و به جز برگزاری مجمع های انتخاباتی آن هم در روزهای منتهی به پایان سال چیز دیگری برای ارائه ندارد.
هیأت های ورزش اصفهان نیز کج دار و مریز امورات را سپری می کنند و به محض انتقاد، مشکلات مالی و عدم حمایت را سپر خود می کنند تا کمتر به آن ها تاخته شود. از سوی دیگر در پایان سال نیز گزارشی از عملکرد خود ارائه می کنند که وظایف انجام داده خود را به رخ بکشند و تنها منتی بر سر رشته خود می گذارند تا خدای ناکرده کسی خورده ای به آن ها نگیرد.
باشگاه های اصفهان هم که هر روز تیم منحل می کنند یا فقط در یک رشته فعالیت می کنند تا به نحوی فقط اسم باشگاه را یدک بکشند اما در عمل چیزی شبیه یک موسسه فرهنگی ورزشی هستند. ممکن است در این بین در رشته های فردی مقامی در خور شأن کسب کنند اما در ورزش گروهی چندان چنگی به دل نمی زنند. حال و روز باشگاه فولاد مبارکه سپاهان که بر همه عیان است، باشگاهی که شبیه ترین حالت را به زاینده رود دارد و اگر فکری برای احیای آن نکنند می بایست اسم سپاهان را از فولاد مبارکه جدا کرد.
باشگاه ذوب آهن نیز تنها به تیم فوتبال خود دلخوش و همه رشته های خود را فدای فوتبال کرده است. در ورزش بانوان نیز تیم والیبالی دارد که ۸ سال است رنگ قهرمانی را به خود ندیده ولی باز هم با همان کادر فنی به راه خود ادامه می دهد.
باشگاه گیتی پسند هم که تنها تیم داری می کند و به غیر از صدای فوتسال و ادعای قهرمانی صدای دیگری از این باشگاه شنیده نمی شود. آن ها هر ساله به خرید ستاره های فوتسال بسنده می کنند و در آخر اگر قهرمان شدند با این افتخار آن یک سال را سر می کنند و در صورت عدم کسب قهرمانی کاسه و کوزه را بر سر این و آن می شکنند.
با جمع بندی موارد فوق الذکر می توان نتیجه گرفت که ورزش اصفهان در بخش قهرمانی و همگانی حال و روز خوبی را سپری نمی کند و در سال ۹۶ آن چنان مقامی که دهان پر کن باشد عاید اصفهان نشده است. مطالب عنوان شده به منزله تیشه به ریشه زدن ورزش اصفهان و افراد حاضر در آن نیست و تنها زنگ خطری برای ورزش اصفهان است. زنگ خطری که اگر مدیر کل ورزش و جوانان استان، رؤسای هیأت های ورزشی، مدیران و مربیان باشگاهی، ورزشکاران اصفهان و تمام دست اندرکاران ورزشی صدای آن را نشنوند خشکسالی ورزش اصفهان را بیش از پیش می بینیم و مانند مرور خاطرات در کنار رودخانه خشک زاینده رود، باید در کنار نقش جهان، سالن پیروزی، سالن سجادی و دیگر اماکن ورزشی خاطرات گذشته را مرور کنیم.
در این میان حتما هر کسی که به نحوی با ورزش در ارتباط است سهم خود را از شرایط به وجود آمده در ورزش اصفهان می داند و تنها کافیست نهیبی به خود بزند تا با کمک همه دست اندکاران احوال تب دار ورزش اصفهان را مداوا کنیم.
به امید اینکه در سال ۹۷، هم زاینده رود را پر آب ببینیم و هم شاهد و ارتقای سطح ورزش اصفهان چه در حیطه قهرمانی و چه در حیطه همگانی باشیم.
نظر شما